Zobacz pełną wersję : Świąteczny spacer
Było tak pięknie (25.12.2002), że nawet ja przyznałam zimie pewne prawa i wybrałam się na spacer.
Z dedykacją dla Doroty i FAnki.
Mam nadzieję, że też mieliście gdzieś tam piękną pogodę.
A i jeszcze pozdrawiam tych za oceanem, wiem jak to jest gdy się tęskni... Julio, Marku i inni - poznajecie? Mam nadzieję, że tak!
Pozdrawiam
wasza
Anonymous
25-12-2002, 18:59
Dziękuję. Tak mieliśmy przepiękny dzień. Przez całą noc prószyły delikatniejsze od płatków śniegu kryształki osiadając na drzewach, trawach i każdej nierówności. Rano wszystko wokół pokryte było puchowym futerkiem. Niestety pierwsze promienie słońca szybko rozebrały wszystkie drzewa.
'Całą noc padał śnieg,cichy,cichy,cichuteńki
przyszedł świt, a tu świat cały biały, bielusieńki.
Jakby ktoś świata skroń gładził chłodem białej ręki
i powiedział szeptem doń - Nic się nie bój mój maleńki.
Niech Cię głowa już nie boli,niech Cię smutna myśl nie trapi,
bo od dziś, bo od dziś - Pokój ludziom dobrej woli.
Otwórz oczy, znów się zbudź z mroków czarnej melancholii
i ptaszęcym głosem nuć - Pokój ludziom dobrej woli.
W słońcu patrz, skrzy się śnieg, szron na drzewach jak koronki.
Spoza gór, spoza rzek, spoza łąki i rozłąki.
Spoza leśnych, srebrnych cisz, jakby dzwony skądś dzwoniły
i mówiły światu - Słysz, nic się nie bój świecie miły.
Niech Cię głowa już nie boli,wszystkim żalom połóż kres,
dosyć trosk i dosyć łez - Pokój ludziom dobrej woli.
Nową drogę zacznij stąd, już za Tobą dni niedoli.
Dzisiaj w dzień Wesołych Świąt - Pokój ludziom dobrej woli.
Tak po cichu i powoli białym śniegiem nuci mu
-Choćby dziś w tym jednym dniu - Pokój ludziom dobrej woli.
Tekst: M.Hemar 'Całą noc padał śnieg'
płyta CD 'Moje kolędy na koniec wieku ' Z. Preisner
Pozdrawiam.
Hej!! pikne to, oj pikne, hej!!
szczególnie spacer 1a i spacer 1d,
pierwszy , nie wiem dlaczego droga skręcająca w lewo/ nie mam na myśli aspektu politycznego/ nastraja mnie bardzo optimistycznie i ufnie do tego co czeka za zakretem.
drugi, to ta mała plamka czerwieni owocu dzikiej róży w otoczeniu przestrzeni mroźnej i wietrznej, a w słońcu jaskrawym rzucać się z daleka w oko musiała.
dzięki!! mimo, że zimno i wietrznie to świat pięknym jest zaiste.
ooooo nie ma jak mnie pochwalić... no to ja dalej... ;-)
Aleksandra
25-12-2002, 23:04
Przepięknę dziękuję serdecznie za te urocze zdjecia.
Gdy mi się Ciebie uda kiedyś spotkać, to uściskam serdecznie :D
Ciepłej i uroczej nocki.
Aleksandra
ps. nawet Warszawa miała dziś majestatyczny wygląd królesko śnieżnych, ozdobionych w błyszczące szaty drzew, aż serce rośnie. Sadź - to urocze zjawisko.
Anonymous
26-12-2002, 09:26
Hej asiczka
prosze nie znecaj sie nad ludzmi tymi co nie moga wyjsc sobie w swieta na taki spacerek:) - oczywiscie zartuje:)
zdjecia fajne zazdroszcze ci ze w kazdej chwili mozesz zlapac aparat i w plener.
pozdrawiam
Moi Kochani!
Dziś jest jeszcze piękniej niż wczoraj!
Bajecznie, sami zobaczcie.
Zdjecia z jeźdźcem o mało co nie przypłaciłam życiem... ale czego nie robi się dla forum Info;-)
Ale pewnie Aleksandrze sie spodoba;-) i Naszej Amazonce S też;-) może nawet T.b jak wynaczy mi kb;-)
wasza
yyy coś mi dziś nie idze...
yyy coś mi dziś nie idze...
prosze o wybaczenie;-), bo pogania mnie taki jeden z Łomży;-)))
asiczko !!!! cudne to jest. Buziaki narazie wirtualne, DZIĘKI
Dla markema, który mnie do tego spacerku namówił;-) a sam leczy katar.
Zobacz sam!
Zdrowia!
A wiecie co... Moskita mnie zastrzeli... ale naprawdę było tak pięknie...
że chcę Wam pokazać ten nastrój... Każda najmniejsza gałązka oblepiona śniegiem, i tej błękit nieba, ehhh.
Bardzo lubię tę ścieżkę nad Sanem. Przejście nią pozwala mi odpocząć. I jest piękna o każdej porze roku!
wasza
Sry za pikselozę na niektórych zdjeciach - za mocno skompresowałam (chyba).
Ale ja nie o tym
Zadanie do tych zdjęć z 26.12.2002. Proszę wskazać dwa zdjecia, na których występuje ten sam element.
wasza
te zdjecia to :
- San 26
- Huzele
a ty elementem są Huzele
Dzieki Asiczko za wspaniale zdjecia. W Kanadzie tez mrozno i bajkowo ,ale kanadyjski krajobraz jest zupelnie odmienny od bieszczadzkiego. Ten drugi jest przepojony nasza bieszczadzka tesknota i tym nastrojem do ktorego wszyscy tesknimy. Wczoraj w gronie przyjaciol koledowalismy i oczywiscie nie obylo sie bez piosenki bieszczadzkiej. Duze buziaczki dla wszystkich
:-) Dorota
Aleksandra
26-12-2002, 23:00
Aaaauuuuuuu..., i już nic, dalej odebrało mi mowe. Opowiedz nam o swojej przygodzie, dobrze?
A czemuż to omal nie przypłaciłaś życiem tego zdjęcia? Czyżby to był zbójcerz?
Wszystkie Twoje zdjęcia są świetne. A ze wszystkich ptaszków najładniejsze są konie.
Pozdrawiam
P.S.
Tebe wybaczy kabe. Ma jakieś wyjście?
Historia o jeźdźcu urwanym z choinki...
Idę sobie. Moja ścieżka "antystresowa" to trasa, która wiedzie tuż pod wzgórzem Baszta.
Idę sobie, cisza, od czasu do czasu słyszę dzięcioła (nie mogę go wypatrzyć, ale słyszę), od czasu od czasu od strony Huzel po Sanie niesie się szczekanie jakiegoś psa. Ja wypatruje materiały do zdjęć. Robię akurat zdjęcie jakiemuś krzakowi, gdy coś każe mi się odwrócić. Już, natychmiast!
Aż podskoczyłam, bo jakieś 6 metrów ode mnie okutany w czapę jeździec zatrzymał siwka. Wcześniej nie usłyszałam tętentu, bo świeży śnieg chyba wytłumił je...
Zaskoczona z aparatem gotowym do zdjęcia wykonałam półobrót... no i jakoś tak odruchowo nacisnęłam. Aparat był w trybie bez lampy. Jeździec się zapienił, krzyczał, że może bym najpierw raczyła go spytać o pozwolenie - jego i konia. Przestraszona i skonsternowana powiedziałam, że mnie zaskoczył i przestraszył i nawet nie wiem czy zrobiłam zdjęcie... a poza tym nie przestraszyłam konia - bo nie było błysku. I jeszcze coś dodałam o zabieraniu duszy...
Ale tak w jej głębi to się bałam, a serce miałam w gardle. Koń parskał niespokojnie. A jeździec odkrzyknął groźnie że sobie nie życzy, bo może jest POSZUKIWANY..." No masz ci los... zaraz mnie stratuje pomyślałam. I trzeba to było siedzieć za stołem świątecznym, a nie błąkać się po odludnych ścieżkach...
I nim zdążyłam jeszcze coś sobie (lub jemu nawrzucać), to on spiął konia i ruszył z takim impetem, że zaświszczało mi w uszach.
Oddalili się błyskawicznie. I muszę przyznać, że wyglądało to bajecznie (mimo grozy). Jeszcze stałam tak ze 3 minuty zanim ruszyłam dalej. Przede mną Czulnia. Cisza... ani śladu jeźdźca. Zeszłam do ujęcia wody na Sanie i usłyszałam znów... tętent...ałaaaaaaaaaa. Wspięłam się na ścieżkę w kierunku lasuuuuuuuuuuuuuu, uuuuuciekaććććććć
cdn
wasza
Cieee parasol!
I co dalej? :-O
dla T.B
cd
Jeździec zatrzymał na chwilę konia przy ujęciu wody na Sanie. Ja wspinałam się na stromą ścieżkę, myśląc jednocześnie w duchu, że w taki piękny dzień jak ten który mamy nic złego nie może się zdarzyć... Parskanie konia odbijało się po całej dolinie dźwięcznym echem. W całej tej sytuacji było coś baśniowego. Ale stracha miałam i tak!
Miałam wrażenie, że jeszcze chce mi jeszcze coś powiedzieć... no ale zwiewając w las nie dałam mu okazji.
Cały czas myślałam - jak on wyobrażał sobie to, że pytam o pozwolenie co do zrobienia tego zdjęcia. On jedzie a ja krzyczę: "czyyyyyyyyyyy mogę Panu zrobić zdjęcie?????????" - tjaaaaaaaaa... no nie....
Usłyszałam jak odjeżdża, zbiegłam nad San. No tak moją ukochaną ścieżką wzdłuż rzeki (ja też chciałam tamtędy wracać). Pięknie to wyglądało jak znikał w tej ośnieżonej bramie z drzew. Pomyślałam "a raz kozie śmierć" - i ruszyłam w tamtym właśnie kierunku co i on.
Po drodze zrobiłam jeszcze parę zdjęć (które widać wyżej)m ale cały czas rozglądałam się i... no tak galopował wprost na mnie... a ścieżka wiązka. Ratuuuuuuunkuuuuuuu - zdążyłam pomyśleć. Gdy zbliżył się na odległość głosu, a ja w tym czasie skręciłam za najbliższe drzewo, usłyszałam: "Proszę się nie bać, nie stratuję". No łaskawiec jeden... w każdym razie nawet nie spojrzałam na tą przedziwną parę. Lepiej nie prowokować losu, bo wyglądało to wprost idealnie do zdjęcia, a ja aparat wcisnęłam do kieszeni.
Odjechał... A ja oglądając się za siebie pomyślałam, że mam za swoje. Ale i tak warto było.
Miałam tez wrażenie, że wrócił, bo chciał jakoś załagodzić to, że tak na mnie nakrzyczał.
Wróciłam przez park. A dopiero w domu opady ze mnie emocje.
KONIEC
P.S. Mam nadzieję, że nie jest jednak poszukiwany...
T.B. A może znasz tego jejmościa?
Mam pomysł na okładkę, ale potrzebuję bardziej pokojowego jeźdźca....
wasza
A dopiero w domu opady ze mnie emocje. ...
... Tymczasem jeszcze długo - nad Sanem - w ostatnich promieniach zachodzącego słońca można było zobaczyć czarnego jeźdźca na białym koniu, krążącego ze smętnie zwieszoną głową i pochlipujacego "uciekła mi ..."
To na pewno był Kaj, któremu Królowa Śniegu zamroziła serce. Wystarczyło ogrzać je dobrym słowem, albo czymś więcej, żeby odtajało jak San na wiosnę.
P.S.
Jaką okładkę?
Anonymous
28-12-2002, 16:59
Gratuluję odwagi. Ja chyba nigdy sama nie pójdę do lasu, czy gdzieś w góry.
Choć już raz się wybrałam i nic mi się nie stało. A może on wrócił, żeby Cię porwać? Takiego Asa pewnie rzadko się spotyka?
No nie wiem FAnko czy porwać... ale 5 stycznia też tam byłam i ani śladu jeźdźca i... śniegu.
(na dowód zdjęcie). Dziś jest inaczej - zapadało mnie ałaaaaaaaaa;-(
T.B - ładne zakończenie;-)
wasza
Powered by vBulletin® Version 4.2.1 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.