Zima 1979 roku. Śnieg przestał padać. Idziemy kupić chleb.
Znudziły nam się kluski, kartofle, kartofle, kluski. Śnieg padał prawie non-stop przez trzy dni. Zakładamy parciane plecaki. Grube swetry, kurtki. Moje miastowe buciki nie nadają się na taki śnieg, więc znalazłem w stajni duże gumowce, wciągnąłem kilka par skarpetek. Tak powinno być dobrze. Sklep w Przysłupiu jest odległy o jakieś 2 - 3 kilometry. To dla miastowego kilkunastoletniego chłopaka dość dużo. Śnieg jest głęboki. Czasami wpadniesz i nie możesz się wydostać. Narty nie wiem czy pomagają czy przeszkadzają ześlizgując się ciągle z gumowców. Spoceni docieramy do Przysłupia. Pod sklepem kłębi się kolejka ludzi oczekujących na przyjazd samochodu z chlebem. To dzisiaj chyba najbardziej pożądany towar? W końcu jest. Każdy bierze tyle ile zdoła unieść. Ładujemy plecaki i wracamy do Strzebowisk. Tą samą drogą, torami kolejki jest bliżej. Mróz szczypie nasze twarze, słońce razi oczy. Krystaliczne, rzeźkie powietrze przenika do naszych płuc. Czuję, że żyję. Po kilkudziesięciu minutach jesteśmy już bliżej wsi. Wiem, że jest już blisko. Czuję z oddali zapach wsi. Tego zapachu spalanego drewna przesiąkniętego żywicą nie zapomnę do końca życia. Uświadomiłem sobie, że jestem częścią tej pięknej przyrody i na równych prawach z innymi zwierzętami (w tym właśnie ułamku chwili) mam szansę ją postrzegać.
Bieszczadnicy to ludzie najczęściej biedni w dostatki. Lecz ich bogactwo ma inny wymiar. Wymiar niematerialny. Liczony na wiosny przeżytych lat w symbiozie z wymagającą przyrodą. Gdzie trzeba zaprzeć się samemu sobie rezygnując z wygód "bogatych" miast z których wielu z nich pochodzi.
Bieszczady są piękne zimą i o każdej innej porze roku. Odwiedzając je nie chciejmy - snobistycznie - tylko i wyłącznie zaszyć się w lesie. Idżmy czasem do tych ludzi, z pozoru prostych, a oni jeszcze bardziej ubogacą nasze życie.
