Humory

Zakończyłem wątek piatku. Dialog z samym sobą przestał mnie bawić, autoironia zbyt mało czytelna i brana przez czytelnika zbyt serio... a może jest całkiem na odwrót? Nie wiadomo. Wobec braku interakcji wątek nie zdał egzaminu. Zakładam nowy wątek, w którym humorami moimi będę raczył Was ku zgrozie estetycznej lub pocieszności werbalnej. Nie wiążę się jednak dniem tygodnia ani tematem wybranym a jedynie z humorem własnym zależnym od różnych (od)czynników tego świata. A zatem na psy:

Na przekór!

a ja lubię tak sobie czasem po prostu
nie wymuszenie
i od niechcenia

lecz rzadko zdarza się człowiekowi
chwila nie gorzka
bez marudzenia

lecz mimo wszystko oraz na przekór
pragnę i działam
strunę przeciągam

za nic mam wszystkie zerwane struny
dopóki żyję
dopóty brzdąkam!

:twisted:

Nerwica zwiedzania

Zaliczenie
Jeszcze jednej perły
Architektury miasta
Warunkiem
Udanego pożycia
Oraz kaszlu o świcie

Spacer biegiem
Jeszcze jedną ulicą
Niezaspokojone
Pragnienie połknięcia
Świata i jeden metr dłużej

Zagubiony cel
I stracony kontakt:
Gdzie ta atmosfera?
W którym to było kraju?
Jednakowe lata
W zimnej kolekcji wrażeń

8)

Źródło

nigdy nie jest dość
czekania na spełnienie
marzenia ukarane
osiągniętym celem

sięgaj ponad szczyty
jak mawiał poeta
po to by nie sięgnąć
i aby podnieta

trwała mimo wszystko
mimo wiedzy końca
i marności świata
księżyca i słońca

mimo gnozy i zgrozy
o zmierzchu i świcie
marzyć nie przestawaj
aby kochać życie

:P

Półwysep Helski

I ( przed... )

A więc jadę
Gdzie dzień o pół godziny
Dłuższy ponoć niż na Otrycie
Gdzie Kondor fruwa po scenach
I wiatr rozpędza żagle
Na cztery strony świata
W zależności od humoru Heli

I tylko żal
Że gór tam nie zobaczę
I paru ludzi, którzy do innej weszli rzeki
Czy wszystko już zrobiłem?
O kimś zapomniałem?
Na północ pora ruszyć
I na pohybel smutkom...

II ( po... )

Pusta plaża i Bałtyk
Wyjątkowo czysty
200 metrów do innego klimatu
Tu regaty serferów w wodzie po kolana
Tam spokój szumiącego horyzontu
Tu tańce gorzała i śpiew
Tam samotność pod rozkołysanym księżycem

I tylko ten powrót
Do świata zaległych rachunków
I zadań do wykończenia
Znowu ubiera człowieka
W gorset słowiańskich narzekań

:evil:

Niepewność

Promienie słońca na mojej twarzy
Na zamkniętych powiekach
Wewnętrzne obrazy

Ubrane w kolory ognia i nieba
I nocnych wędrówek
Koszmarne okazy

Prześwietlam samą istotę natury
Podróże wewnątrz duszy
I rozbite mury

O czym zapomniałem i co już przeżyłem
Perfidia gier nieświadomych
Niezdobyte góry

Dogadać się z ciemnością, pogodzić ze światem
Czy jestem tym kim jestem?
Powraca z każdym latem...

:roll:

Czas miniony
( zamiast reklamy Vincenza )

Na wysokiej połoninie
Stasio patrzył na Hucułów
A nie poznasz w jego minie
Wszechpamięci jego cudu

Gdy trembity majstrowanie
Obserwował łypiąc okiem
Albo owiec wełnobranie
Lub zachwyty nad widokiem

Odkładały się w pamięci
Zaginione górskie światy
Opryszkowie i majętni
Z drewna dwory oraz chaty

Żmije, diabły, Baby Jagi
Święty Ilia, gromy, chmury
Przez otchłanie górskiej sagi
Płyną wolno, bez brawury

A świat taki juz zaginął
Powalony maszynami
Ale duchy nie przeminą
Duchy bądą razem z nami

W czasie strusi pędziwiatrów
Dobrze czasem się zatrzymać
Pogaworzyć z gazdą Stachem
I rewasze powspominać

:!:

Otrycki kłopot

Nie wiem dlaczego powracam tam ciągle
Wiosną jak do gniazd majowe bociany
Lub jesienią tak patrzeć jak buki zielone
Czerwienieją ze złości na lato więdnące

Samochód i kulturę zostawiam na dole
Schodami z piaskowca wspinam się w zaświaty
Gdzie zasypiają poznane reguły i zwady
A prawo pierwotne Twą duszę oczyszcza

Na tarasie Chaty własnoręcznie zrobionej
Z pobratymami w znoju oraz niepogodzie
Pochłaniam przestrzenie i fale uniesień
Trzystuletni jesion Połoniny rozcina

Nie wiem dlaczego powracam tam ciągle
Do chwili zadumy zasępionej widokiem
Do rubasznych śmiechów do gitary brzdąkania
Gdy mgły lub szum wiatru sen otulą i jawę

:|

Ajgor dzięki wielkie za "Czas miniony" i za to, że wierszem powiedziałeś to czego ja nie mogłam kiedyś wyrazić zwykłymi słowami :)

Miniaturowo

bagno na biurku
tęsknota za czystością
bieszczadzkie błoto

*
granat zmierzchania
mgły ufności noc czarna
zaskoczony świt

*
nadszedł deszcz liści
niespełnione marzenia
zamiótł dozorca

*
świetlista walka
z depresją ciemnej zimy
nadzieja śniegu

...

(ale) kino

i sen nie ukradnie marzenia
gdy życie przestaje być jawą
odnajdziesz nie swoje pragnienia
gdy pocałujesz się z żabą

i troski nie znikną gdy zaśniesz
gdy sen wypełniony gonitwą
uciekasz i zawsze tak samo
przez oko psa cięcie brzytwą

i spokój pokoju na świecie
zjawić się nie chce pomimo
co noc tej komety na niebie
ni sen ni latarnia ni wino

i sen nie ukradnie marzenia
bo śnić się nie da już dawno
gdy zmysły pocięte żyletką
a światło wciąż nie chce zgasnąć

:twisted: