Rajd sierżantów. Tropem Szwejka

Jak co roku gdy jesień pierwszymi oznakami zaczyna wchodzić w doliny i góry to znak że trzeba pakować plecak. Wakacje się skończyły a wiec można jechać.
W tym roku postanowiliśmy tropić ślady dobrego wojaka Szwekja.

Poranny autobus PKS-a podążał przez okryte jeszcze ciemnością drogi. Przed Sanokiem zrobiło się jasno.
SANOK : to tutaj kopmania Szwejka dostała rozkaz wymarszu i w trybie nagłym Szwejk musiał odnależć swego dowódcę. A porucznik Dub przebywał w tym czasie w tutejszym burdelu.
Chcieliśmy zacząć nasz rajd sierżantów od tego przybytku - niestety żadne przewodniki nie wskazują jego lokalizacji.
Tak więc chcąc nie chcą pojechaliśmy dalej.
USTRZYKI DOLNE . Wyskakujemy z autobusu i rozglądamy się gdzie możnaby się tu zaopatrzyć w prowiant. Głównie chodzi o płyny niezamarzające - wszakże przymrozki mogą nas zaskoczyć w każdej chwili - a my mamy tylko namiot bez ogrzewania.
Za namową naszego kwatermistrza udajemy sie na miejscowy targ. Przy wejściu kilka kobiet smutnie spaceruje. Zagadniete na okoliczność zaprowiantowania wyskakują całą grupą głośno zachwalająć zawartość swoich flaszek. Kwatermistrz spokojnie negocjuje cenę i ilość ( nie za dużo - przecież to trzeba nosić )
Wyciągamy mapę i określamy kierunek : Bieszczady Północne ( określane czasami jako Góry Turczańskie )
Wspinamy się na Kamienną Lawortę i w nagrode dostajemy piękny widok na przecince narciarskiego wyciągu. Słońce dogrzewa mocno a przecież to juz ostatni tydzień września.
Idąc przez las szukamy kolorów jesieni i znajdujemy głównie zieleń. Zieleń to jak najbardziej kolor wojskowy ale nie na to liczyliśmy. Na osłodę dostajemy dojrzałe (przesłodkie) owoce zrywane z ostrężyn.
Znakowany szlak coraz marniejszy, ale i bez niego trafiamy na malownicze gospodarstwo agro-turystyczne w Dzwiniaczu.
Dalej przez potok, las , łaki i połoninki swobodnie fantazjując pomiędzy poszczególnyni wzniesieniami łapiemy klimaty. Pogoda sprzyja łapaniu klimatów.
Co chwila rzucamy ekwipunek na glebę aby zalegająć w wysokich trawach mapawać sie malowniczymi krajobrazami, W dolinkach malutkie wioski doprawione kolorytem cerkiewek.
Tego nie ma nigdzie na świecie - nie wiem czy o tym wiecie ?
W lasach pojedyncze grzyby , ale nie ma sezonu.
Od czasu do czasu pojawiał sie szlak ale nie zawracaliśmy sobie nim głowy.
Te tereny to absolutna wolność. Tu nikomu nie przeszkadzasz. Tu nie ma żadnych zakazów (oprócz tych które tkwią w nas samych)
I tak manewrując w wyznaczonym przez dowództwo kierunku rozbiliśmy namiot na łączce u zbiegu strumieni upewniając sie czy jesteśmy odpowiednio zamoaskowani.
Wtedy można było rozpalic ognisko aby w kociołu zabulgotała woda na kawę.
Wtedy można wyciągnąc z plecaka flaszeczkę zaprowiantowaną przez kwatermistrza i spokojnie snuć przedwyborcze gadu-gadu dopuki sen nie znurzył.

CDN

Cytat:

---

Zamieszczone przez Henek

Chcieliśmy zacząć nasz rajd sierżantów od tego przybytku - niestety żadne przewodniki nie wskazują jego lokalizacji.

---

Pytasz masz. Jeden z przybytków miescił się w dzisiejszym Hotelu Pod Trzema Różami. Nie wiem, czy zauważyłeś, że w każdym z miejsc wktórym rozgrywała się akcja umieszczono tablicę z odpowiednim cytatem.
Szkoda tylko, że cytat nie jest wiernie tłumaczony. Ponoć powstaje nowe tłumaczenie bez cenzury obyczajowej. Mimo to uwielbiam humor szwejkowski.

Wrzesień ma długie wieczory. Ognisko przed namiotem to dobry moment aby przypomnieć jak to Haszek opisywał pobyt Szwejka w tym rejonie.
Z Sanoka kompania 11wyruszyła w pół do szóstej w kierunku Tyrawy Wołoskiej. Tam miał być odpoczynek i nocleg. Zacytujmy Haszka :
"Wszyscy mylili się oczywiście, przypuszczając, że nocować będą w Turowej-Wolskiej. Porucznik Lukasz wezwał telefonistę, sierżanta rachuby Vańka, ordynanasa kompanii Szwejka oraz Balouna. Rozkazy były proste. ..polną drogą ruszą natychmist na Mały Polaniec (?) , a następnie wzdłuż potoku na południowy wschód w kierunku na Liskowiec "

W migocącym świetle ogniska przyglądamy się mapie starając odgadnąć którą to polną drogą szedł Szwjk na Liskowiec (Liskowate )
My jesteśmy rozbici nad potokiem pomiędzy Ropienką a Liskowatem - a więc to tędy prowadziły wojenne ścieżki tego znanego wojaka.
Nie wiadomo co z tym Małym Polańcem. Mapa niczego takiego nie pokazuje.

Następny dzień.
Poranne mgiełki starają się zatrzymać wychodzące coraz wyżej słońce. Na tym bezludziu idzie w naszą stronę człowiek. Okazuje się właściciel terenu na którym biwakujemy. Przyszedł zobaczyć bo obok wypasa krowy. Na koniec sympatycznej pogawedki opowiada o bobrach. Przywieźli z leśnictwa i wypuścili na wolność. A te zamiast iść do lasu zaczeły budować tamę na strumyku przepływającym przez jego łąkę skutecznie robiąc bagniska z jego terenu. Teraz zamiast terenu do wypasu krów ma nieużyteczne mokradła. Obawia się że jak się rozmnożą to całą łąkę mu zabagnią.
Ot ludzkie problemy - nie umie się chłop cieszyć z ekologi - a tylko narzeka że nie będzie miał czym krowy nakarmić.
Krowy w tym rejonie nigdy nie były zbyt dorodne. Historyjka zakupu krowy u żyda w Liskowatem dla kompanii Szwejka , którą kilka dni gotowano a mięso dalej było twarde - potwierdza to aż nadto.
Zwijamy namiot i ruszamy dalej. Obwożny sklep jaki napotykamy to okazja do zakupu chleba i przyglądnięcia się współczesnym zwyczajom handlowym w tym zakątku.
Piękna pogoda nadal nas rozpieszcza dzięki czemu wspinanie się na kolejne górki przychodzi łatwiej. Na szczycie długa połonina . Idziemy wzdł€ż przyglądając się jak żarłoczny las ją zarasta . W oddali zabudowania Wojtkówki.
Odpoczynki są najprzyjemniejsze gdy słońce dogrzewa , Leżąc w trawach obserwujemy zdziwionego jelenia który spokojnie się przechadzając nagle nas zobaczył.
To są właśnie dzikie Bieszczady.
Nigdy nie widziałem zwierzyny na Rawce czy Tarnicy.

CDN

Łażąc po tych górkach więcej spotykamy zwierzyny niż ludzi. Ale pod koniec drugiego dnia wędrówki napotykamy na pierwszych turystów. Są pod mocnym wrażeniem . Opowiadają z przejęciem jak na leśnej dróżce spotkali w oko w oko dwa wilki. Basiory wcale nie ukekały na ich widok , a wręcz przeciwnie zaczeły szczeżyć zęby grożnie powarkując. Chwycili za kije demonstrując również postawę bojową. po wzajemnej demonstracji siły wilki odeszły - zostały tylko mocne wrażenia na wędrowcach.
Wokół pełno lasów.
Z mapy wynika że najbliższa osada to Grąziowa ( kto był w skansenie w Sanoku zapewne pamięta taką malutką urokliwą cerkiewkę z Grąziowej )

Na polance opodal lasu rozbijamy obozowisko na noc. Obok namiotu płonie ognisko a bulgocząca woda w kociołku zwiastuje pyszny aromat kawy.
Jest ciepło. wyjątkowo ciepło jak na tą porę roku , Kładę sie do snu obok ogniska. Leżąc patrzę w niebo pełne gwiazd. Cóż jeszcze potrzeba ?
Nagle nocną ciszę przecina odległy ryk zwierzyny.
Nagłe wyrwanie ze snu kojarzy się z grasującymi wilkami. Panicznie uciekam do namiotu gdzie reszta kompani śpi błogo. Kolejny, tym razem potężny i bardzo bliski ryk wybudza śpiących.
Którys uspokaja że to czas rykowiska i jakiś jeleń przyszedł do swoich.

Poranne badanie terenu przez naszego kwatermistrza dowiodło że jeleń był ok. 5 metrów od namiotu i ztakiej odległości wyzywał nas do walki.
Dobrze że byliśmy pokojowo nastawieni.
Poranne dylematy jak dość do cywilizacji rozstrzygnęliśmy wybierając Kalwarie Pacławską.
Poruszając się zarówno leśnymi wariantami jaki szlakiem oraz dróżkami mijamy szerokim łukiem Arłamów i elegackie jepy z " turystami bieszczadzkimi."
Trafiamy do dawnej wsi Paprotno a więc kolejnego miejsca w którym był Szwejk (tym razem będąc we własnej niewoli)
Z daleka widoczne wieżyczki klasztoru zwiastują koniec tego rajdu.

czekamy na jeszcze :-)