Dlaczego jeżdzimy w Bieszczady

Dużo myślałem o tym forum,wiele czytałem i chyba jedno nas łączy.Wydaje się nam że one są nasze, że tam jesteśmy wolni,że się na nich znamy.To nas nobilituje w oczach znajomych, którzy słuchają opowieścim o Bieszczadach bo tam nigdy nie byli.Jestem gościem w śród was, ale zależy mi aby ktoś mnie przeczytał i być może rozpoczoł rozmowę o tym fenomenie który w moim przypadku zmusza mnie do ciągtłych odwiedzin tej przepięknej krainy w której od dwudziestu lat znajduje ukojenie i spokój.Jestem z czasów gdy chodziło się po Bieszczadach z siekierą i namiotem, a na turystów zmotoryzowanych patrzeliśmy z pogardą i politowaniem.Wieczorami o obecności ludzi w tym pustkowiu świadczyły dalekie ogniska, którym nikt nie przeszkadzał się palić, a zagubionym na Otrycie dodawał otuchy dzień następny.

Cytat:

---

Zamieszczone przez marioo14

Jestem gościem w śród was

---

Jesteś jednym z nas - witaj na forum i czuj się jak u siebie :lol:
Wielu z tu obecnych - patrz stosowna ankieta - zaczynało w czasach dość odległych i egzotycznych dla młodszych wiekiem "Bieszczadników". Ale łączy nas miłość do Bieszczadów i różnice wiekowe zacierają się.

Cytat:

---

Zamieszczone przez marioo14

a na turystów zmotoryzowanych patrzeliśmy z pogardą i politowaniem.

---

Sam od pewnego czasu jestem raczej turystą samochodowym... :lol:
I patrze z "pogardą i politowaniem" na innych zmotoryzowanych, których zainteresowania ograniczają się do picia, grila i muzyki z lata z radiem.
Długi

Witam. Tego nie można wyrazic słowem. Bieszczady to fenomen. W nich się poprostu można zakochać. Jest takie powiedzenie w Bieszczady raz się przyjeżdza, a potem tylko i wyłącznie wraca. Pozdrawiam

Czasy bieszczadzkiej turystyki "romantycznej" według mnie minęły bezpowrotnie. Nie chodzi nawet o zatłoczenie szlaków, ale o ochronę przyrody.

"Elytarny" namiociarz ma takie samo prawo do łażenia off-szlakiem jak "Psuj przyrody". Jeśli ktoś z młodszego pokolenia (o kurka - to chyba ja) ma ochotę "żyć na siekierze" to jedzie na Ukrainę, albo Słowację, albo i dalej.

Fenomen Bieszczadu ujęła trafnie Lucyna, pisząc o powrotach. Ja bym jeszcze dodał, że jest tyle Bieszczadów, co ludzi, którzy po nich chodzą. Każdy ma swój sposób na odkrywanie i miłowanie tych gór.

Cytat:

---

Zamieszczone przez Ezechiel

Każdy ma swój sposób na odkrywanie i miłowanie tych gór.

---

No właśnie, mamy tutaj żyjacych w zgodzie bieszczadników w różnych odmianach. Z drugiej strony jak sie pokocha bieszczadzką przyrodę, to inaczej patrzy się na to co rośnie i żyje wokół nas, gdziekolwiek się znajdujemy.

Cytat:

---

Zamieszczone przez naive

No właśnie, mamy tutaj żyjacych w zgodzie bieszczadników w różnych odmianach. Z drugiej strony jak sie pokocha bieszczadzką przyrodę, to inaczej patrzy się na to co rośnie i żyje wokół nas, gdziekolwiek się znajdujemy.

---

Ze mną było na odwrót.
Zawsze inaczej patrzyłem na otaczającą mnie przyrodę, a w Bieszczadach mam tego ogrom więc lubię tam wracać. Ale lubię tam też wracać dla ludzi, którzy są tam inni w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Ale jak już wielokrotnie pisałem na tym forum korci mnie Ukraina (chciałbym zażyć tego "życia na siekierze" jak to określił Ezechiel) i chyba w tym roku wybiorę się tam jesienią lub późnym latem.

Cytat:

---

Zamieszczone przez Doczu

chciałbym zażyć tego "życia na siekierze" jak to określił Ezechiel) i chyba w tym roku wybiorę się

---

Fajne wakacje ci się szykują!

A ja się w zeszłym roku zawiodłem na dwóch takich co ich próżno szukać w lesie. Rysie w ludzkiej odmianie. Doszedłem do wniosku, ze ludzi, to ja mam u siebie w Poznaniu, a w Bieszczady się jedzie do lasu po spokój i ciszę. Myślę że jednak wiekszość znas ciągnie przyroda. Na codzień człowiek człowiekowi wilkiem, a Bieszczady są miejscem, gdzie w spokoju można sobie posiedzieć, popatrzeć i nie trzeba z nikim gadać, a nawet jak już się spotka gdzieś na odludziu kogoś, to już nie wilka, tylko przeważnie fajnego "Ludzia" (jak to kiedyś we wpisowniku jakimś przeczytałem).

Cytat:

---

Zamieszczone przez Barnaba

Na codzień człowiek człowiekowi wilkiem, a Bieszczady są miejscem, gdzie w spokoju można sobie posiedzieć, popatrzeć i nie trzeba z nikim gadać, a nawet jak już się spotka gdzieś na odludziu kogoś, to już nie wilka, tylko przeważnie fajnego "Ludzia" (jak to kiedyś we wpisowniku jakimś przeczytałem).

---

To już po prostu ostatnie takie góry w Polsce, choć nie wszędzie i nie o każdej porze roku... Oby jak najdłużej, bo gdzie indziej to już wszędzie tłumy jak na ulicach, a w Tatrach to jak na procesji ;)
No, może jeszcze Beskid Niski zostanie.

Zawsze chętnie jeżdżę w Bieszczady.
Gdy przed wieku laty byłem tu po raz pierwszy / na obozie wędrownym / zafascynowały mnie swą dzikością , ogromem przestrzeni , oddaleniem od większych skupisk ludzkich. Chodząc po Bieszczadach ma się poczucie wolności, jak by wkraczało się w inny świat,nieskalany jeszcze cywilizacją. Tu po raz pierwszy zakochałem się w Danusi , mojej prześlicznej , szkolnej koleżance , niestety , bez wzajemności.
Teraz, po latach mam żonę i 4-letnią córeczkę. I nie mogę sie doczekać chwili,gdy gdy swemu dziecku pokażę szlaki , po których kiedyś chodzil jej ukochany tatuś.

Cytat:

---

Zamieszczone przez maciek20001

Teraz, po latach mam żonę i 4-letnią córeczkę. I nie mogę sie doczekać chwili,gdy gdy swemu dziecku pokażę szlaki , po których kiedyś chodzil jej ukochany tatuś.

---

I na co jeszcze czekasz.
Mój młodszy syn był pierwszy raz pod namiotem, jak miał 2.5 roku. Targaliśmy nawet nocnik, by w razie potrzeby nie prowadzać go po nocy do lasu. Jak miał 4 lata, to polazł z Duszatyna do Rabego przez Chryszczatą (nocleg w bazie) i z powrotem przez Przełęcz Żebrak. Wycieczki do Smolnika, na Jeziorka, do Komańczy były na porządku dziennym.
I nie był to najmłodszy "bieszczadnik" :D
Pozdrawiam
Długi