Bogdanowi...

Bogdanowi.


Kiedyś przecież tuliła go matka,
tak jak tobie-śpiewała mu do snu.
Czy to wielki dom,czy mała chatka
bez znaczenia,bo najbliższe były mu.


A on wtulał się w ciepło jej dłoni,
tak bezpieczny,szczęśliwy że ją ma,
obiecywał,ze zawsze wróci do niej
z końca świata,z bezkresu skąd wiatr gna.


Potem wszystko się jakoś splątało
jak te nici w jej koszyku z wikliny,
może trzeba to było rozsupłać
i pożegnać zielone połoniny.


Bardzo łatwo przychodzi wybierać
kiedy mamy tylko dobro lub zło,
gdy miłości jest kilka,cholera
to już trudniej wybierać, bo co?


Wiesława Kwinto-Koczan (WUKA) 25.09.2007 Toruń

Ten wiersz powstał po śmierci Bogdana Mamy.Miał być dla niego niespodzianką-piosenką,przygotowaną z naszym wspólnym znajomym muzykiem....

Piękne i jak bardzo dziś aktualne....

Czy w końcu powstała muzyka do tego wiersza?
Pozdrawiam

Ech,nie zdążyliśmy!A ciągle się wydaje,ze ....jeszcze jest tyle czasu!

Niestety, nigdy nie wiemy ile tego czasu jest przed nami...

http://www.youtube.com/watch?v=zRQVi...eature=related

Piękny wiersz

Załącznik 22499 Bogdan gratuluje mi wygranej w Bieszczadzkich Dusiołach. (2004)

Załącznik 22500Pogrzeb Bodzia. Mój syn, zamiast kwiatów, zostawił mu swoją rzeźbę. Nie bardzo wiadomo co się z nią stało.