W 2000 mil dookoła Transylwanii

Prologos

Wszystko zaczęło się w zamierzchłej przeszłości, gdy pewne ruchliwe haploidalne komórki dotarły do upragnionego celu swej ziemskiej wędrówki...

...w Roku Pańskim 1972 na świat przyszedł mały Iruś, w cztery lata później ogrom ziemi ujrzała Krysia, natomiast AD 1980 po świecie zaczął wpierw pełzać, a później stąpać autor tej opowieści...

Oto bohaterowie tej bajki o górach:

1. Irek - ostatni faun zagubiony z orszaku Bachusa, gdy ten w zamierzchłej przeszłości wędrował przez dzikie lasy Transylwanii.
2. Krysia - jedna z wielu driad, oreada górska kryjąca się w rwących potokach i wędrująca w łanach krokusów, zasypiająca w kępach różowych rododendronów.
3. Skromna osoba skryby piszącego te słowa, świadka dziwów przyrody, które będą tu opisane.

Cytat:

---

Zamieszczone przez Marcin Scelina

Prologos
Wszystko zaczęło się ...
...w Roku Pańskim....
Oto bohaterowie tej bajki o górach
1. Irek - ostatni faun zagubiony.....
2. Krysia - jedna z wielu driad, oreada górska kryjąca się....
3. Skromna osoba skryby piszącego te słowa, świadka dziwów ,...

---

No co jest Marcinie ?;) ja już tupię nogami z niecierpliwości w oczekiwaniu na cd.
ps. ale jednocześnie rozumiem Ciebie ,musisz nadrobić "zaległości";) nieobecności w domku.

... na razie wiadomo, że Faun, Oreada i Skryba rodzili się w ciągu arytmetycznym...:mrgreen: (mam jednak nadzieję, że po Prologu coś jeszcze nastąpi...)

Cytat:

---

Zamieszczone przez asia999

mam jednak nadzieję, że po Prologu coś jeszcze nastąpi...

---

Wrzuciłem właśnie na YouTube:
Spotkanie z ekipą Irasa w Górach Rodniańskich

Rozdział I Wyprawa

Pomysł wyprawy w góry Rumunii pojawił się tak dawno, że nie pamiętam nawet kiedy to już było. Przykryty tysiącem bieżących spraw przypominał o sobie w czasie wycieczek po ukraińskim pograniczu, gdy gdzieś tam daleko na południu w mglistym powietrzu majaczyły szczytu Gór Marmaroskich i Rodniańskich...

Niespodziewanie późną jesienią Anno Domini 2008 zaczął on nabierać ucieleśnienia za sprawą Irka (nie wiem skąd i dlaczego) zwanego Palownikiem.

Wycieczka została zaplanowana na drugą połowę maja - czyli wspaniałą wiosenną porę, kiedy góry Karpat rozkwitają łanami szafranów i delikatnymi dzwonkami jaślinków. Wyprawa miała mieć przyrodniczy, ściślej botaniczny cel, bynajmniej w moim przypadku. Flora Karpat fascynowała mnie od czasu, gdy moje oczy zaczęły rozróżniać odbitą od wszelkiego listowia barwę światła, którą nazywamy zielenią. Jak się później okazało wycieczka zachowała przyrodniczy charakter, tylko, że z pierwszego na dalszy plan zeszły obserwacje przyrodnicze nad różnorodnością flory Karpat. Natomiast na pierwszym miejscu znalazły się obserwacje poświęcone różnorodności i bogactwu zachowań istot dość pospolitych i nieciekawych, którymi sami jesteśmy.

15 maja 2009 los zesłał mi organizację zmasowanego wywozu surowca drzewnego różnych sortymentów - tartak jodłowy i bukowy, stosówka sosnowa i bukowa, drewno energetyczne. Głowa już mi pękała od niedoboru węglowodanów i ciągłego wyliczania i odmierzania kubików celulozy w drzewnej postaci. Od strony Chryszczatej w Sukowate nadjechały dwa pojazdy. W związku z załadunkiem stosówki bukowej zostały zatrzymane. Z miłosierdzia poleciłem przerwać załadunek i przepuścić auta. Jak się okazało były to pajazdy Pastora i Wojtka. Krótkie przywitanie i odjeżdżają a ja kończę wywóz i przez Rabe mknę w stronę Huczwic. Niebo zasnuły warstwowe chmury. W zatęchłej dolinie rójkę urządziły sobie krwiopijne meszki. Poraz pierwszy na własne oczy spoglądam na współtowarzyszy wyprawy - Krysię i Irka, z którymi za kilka godzin mam wyruszyć w góry Rumunii. Klopsik próbuje przerwać senną atmosferę i wdrapuje się na dach wigwamu by zalepikować dziury. Ale i jemu kiepsko idzie, czarna smolista maź kapie i spływa po dachu, pędzel spada na ziemię...

Około drugiej nad ranem budzi mnie telefon, a w nim głos Krysi, że mijają już Baligród. Pakuję swoje toboły do bagażnika i na tylnie siedzenie. Ruszamy przez Gruszkę ku przełęczy nad Radoszycami. Nad Słowacją zaczyna świtać. Gdzieś pomiędzy wulkanicznymi stożkami Wyhorlatu pojawia się czerwone słońce. W Tokaju przekraczamy Cisę i po godzince z hakiem jesteśmy na granicy Rumunii z Węgrami.

Kraina furmanek, brogów i Dacii wita nas truskawkami, które kupujemy w przydrożnym straganie. Wymieniamy walutę i wdrapujemy się autkiem na pierwszą rumuńską przełęcz. Wszędzie rozlega się głos świerszczy. Zamglone powietrze nie pozwala na zrobienie sensownych zdjęć więc serpentynami zjeżdżamy w dolinę przez bukowe lasy. W przydrożnym zajeździe stajemy na kawę, małą kawę trójłykową i omleta z szynką i serem, bo nic innego nie daje się rozszyfrować z rumuńskiego menu. Jeszcze kawałek drogi i zajeżdżamy pod cmentarz w Sapancie - miejsce obrosłe straganową komerchą. Chwilę łazimy po cmentarzu fotografując co ciekawsze nagrobki pasterzy z owcami, rolników, pijaków, leśników i drwali. Powietrze jest ciężkie i nawet pies leży na grobie bez merdania ogonem. Irek kupuje dwie słomiane czapeczki ze wstążką w barwach rumuńskiej flagi, ja kupuje zieloną fujarę. Słońce próbuje się przebijać przez chmurne niebo i parne powietrze. Ruszamy dalej...

Rozdział II Pielgrzymka po Maramuresz

Przejeżdżając przez Sapantę zatrzymujemy się przy kirkucie. Kirkut jest ogrodzony. Udaje mi sie pokonać ogrodzenie bez samowytrzebienia na drucie kolczastym. Cmentarz jest wykoszony i tylko od drogi porosły drzewami - orzechami włoskimi. Irek z Krysią zadawalają się widokiem zza siatki.

Nad drogą wiszą ozdoby ze Świąt Bożonarodzeniowych (wisiały nawet jeszcze we wrześniu jak się później okazało). Ruszamy w kierunku najwyższej w Maramuresz cerkwi w Sapancie. Sama cerkiew jest nowa, dookoła trwają prace budowlane przy czymś, co najprawdopodobniej będzie jakimś klasztorem lub centrum pielgrzymkowym. Wokół kręci się kilka sióstr. Mimo nowości całość robi raczej pozytywne wrażenie.

W powietrzu wiszą chmury, z których chce spaść deszcz. Jest sennie. Jedziemy przez kolejne miejscowości w stronę Sygietu. Po lewej stronie widać Ukrainę. Początkowo staramy się zaliczyć każdą cerkiewkę, ale przy entej robi się to już odrobinę nudne. Wszędzie dookoła brogi, pierwsze pokosy suszą się na łąkach, mieszkańcy kosami koszą trawę. Łąki kwitną szałwią łąkową i zewsząd słychać odgłosy świerszczy polnych. Dojeżdżamy do Sygietu Marmaroskiego...

... Przejeżdżamy przez zabytkowe centrum Sygietu kierując się do tutejszego skansenu. Płacimy za bilety i pod górę wchodzimy na teren skansenu. Tylu nor świerszczy jeszcze nie widziałem na raz. Świerszcze tłumią wszelkie odgłosy miasta. Ciepłe wzniesienie na którym położony jest skansen porosłe jest ciepłolubnumi łąkami z szałwią, szczodrzeńcem i janowcem. Pusto. Poza babcią, która grzebie w grządkach nikogo nie widać. Deszcz wisi w powietrzu. Opuszczamy skansen i wyjeżdżając z Sygietu robimy małe zakupy - kilka litrów piwa dla ochłody, kiełbasa paprykowa i dwa kilo jabłek ziemnych pyrami zwanych. Przed nami kolejne marmaroskie cerkiewki...

Trzeba bylo zostac w skansenie na noc.
Koło kościołka jest pole biwakowe, oraz kilka domków do wynajecia, oraz wiata zlawami i stołami. Koszty sa smiesznie niskie, a mozliwość spędzenia nocy na terenie skansenu bezcenna :-)
Pięknie wyglądał rankiem kiedy jeszcze mgły się snuły tu i ówdzie.

cmentarz -REWELACJA !!.....

Nocleg po tym dniu był dużo ładniejszy niż w skansenie :-P
A nie będzie na wesoło?:cry: tylko takie suche fakty?buuuu, a zaczynało się tak miło-nawet fotki uczestników w pełni oddają ich charaktery :razz: