Mohikanie w Bieszczadach

24.07.2010 r. - sobota
Po namiotowej smażalni pod Grunwaldem i urokliwym tygodniu w Pieninach, w sobotnie popołudnie Bieszczady powitały nas deszczem. Pierwszy deszczowy dzień nie jest irytujący, bo przecież jest nadzieja, bo przed nami cały tydzień w Bieszczadzie...
Po wstępnym rozpakowaniu u Pani Zosi w Strzebowiskach, spacerze “do końca” wsi, wybraliśmy się na obiadokolację do Chaty Wędrowca, gdzie przypadkowe spotkanie z Krzysztofem Myszkowskim odebraliśmy jako dobrą wróżbę... Przy kiepskich prognozach pogody postanowiłem zewsząd czerpać nadzieję ;-)

25.07.2010 r. - niedziela
Zgodnie z prognozami dzień był deszczowy. Spędziliśmy go leniwie i zgodnie z planem na spotkaniu z Pawłem - kolegą z Rzeszowa i jego trzema córkami. Dzieci zajmowały się sobą, a my mieliśmy czas na Polaków rozmowy i oglądanie zdjęć...
Drugi deszczowy dzień nie jest bardzo irytujący...
Z balkonu miał się roztaczać widok na Smerek i Połoninę Wetlińską... Nie roztaczał się.

Hmm nie żebym była wścibska czy ciekawa;-))ale z kim Krzychu tam był?;-)))
No dobra...deszcz deszcz i deszcz.
W końcu przestało padać?;-)))

Z kim był nie moja sprawa ;-)
Tak... Deszcz i deszcz, masakra i wcale nie chciało przestać...

26.07.2010r. - poniedziałek
Prognozy dalej kiepskie. Nie należy im wierzyć, bo jak to prognozy, nie zawsze się sprawdzają... Po przebudzeniu biegnę więc z nadzieją na balkon... Widoku na Smerek ciągle brak. “Mokra szmata nad głową zastępuje nam niebo”.
Pozostaje realizować plan B. Pojedziemy szlakiem „architektury drewnianej”. Ruszamy ze Strzebowisk, przez Ustrzyki Górne (pamiętam jeszcze, gdy były tam tylko dwa sklepy i żeby mieć chleb na weekend trzeba było stanąć w kolejce w piątek o świcie;)) do Smolnika.
W Smolniku mamy szczęście, cerkiew jest otwarta, udaje nam się zobaczyć ją nie tylko z zewnątrz.
Kolejny przystanek to Lutowiska. Nie ma tu już cerkwi, a obok zachowanego częściowo cmentarza stoi jedynie jej miniatura. W Lutowiskach rodzinka uzupełnia zapasy słodyczy, a ja oglądam ruiny synagogi.
Ruszamy w kierunku jednego z końców świata - do Michniowca - udowadniając po drodze Straży Granicznej, że bagażnik naszego samochodu jest pusty. W Michniowcu większe wrażenie niż cerkiew (zamknięta) wywołują w nas domy, a wręcz chaty, bróg i wrak samochodu wrośnięty w krajobraz...
Czas tu się zatrzymał...
Wolno jak biegnący tu czas (i jak pozwala na to dziurawa droga) ruszamy do Bystrego. Tutaj cerkiew od razu zwraca uwagę swoją wielkością. Na dodatek jest otwarta, a sympatyczny Pan wewnątrz wiele o niej opowiada. Pusty ikonastas wygląda ponuro, wewnątrz cerkwi znajduje się jednak sporo “eksponatów”, które warto zobaczyć. Jak się dowiadujemy większość zwiedzających przyjeżdża tu jednak tak jak my w czasie złej pogody, dni słoneczne spędzając na szlakach. Oglądamy niewielki cmentarz i udajemy się w kierunku Czarnej.
Zastajemy zamknięte drzwi. Opis głosi, że: “Świątynia jest jednym z nielicznych już reprezentantów nurtu klasycyzującego w drewnianej architekturze”, obok cmentarz, dwonnica, kapliczka, tablica- pomnik “W 50 rocznicę przymusowego wysiedlenia z Ojcowizny ludności Polskiej...”. Dzieci nie wysiadają już nawet z samochodu.
Kolejny przystanek to Żłobek. Malutka i też niestety zamknięta cerkiew. Pada deszcz - wysiadam tylko ja. Zapisuję kolejny widok do przypomnienia przy kominku w zimowe wieczory.
Cerkiew w Rabem jest otwarta, co zachęca nas wszystkich do jej zwiedzenia. Wewnątrz Pan upomina się o datki... To wyjaśnia fakt, że otworzył cerkiew dla zwiedzających.
Ładnie położona na wzniesieniu i ciekawie wyglądająca z zewnątrz jest cerkiew w Hoszowie - kolejny “przystanek” naszej podróży. Oglądamy ciekawy styl cerkwi, a dzieci urządzają wyścigi patyczków na rzeczce rzucając je na wodę z pobliskiego mostku.
Następny “punkt programu” przed obiadem to Jasień. W Jasieniu wstępujemy do Sanktuarium Matki Boskiej Bieszczadzkiej, po czym udajemy się na pobliski cmentarz.
Po co na cmentarz?
U Pani Zosi, u której mieszkaliśmy trafiłem na książkę “Majster Bieda czyli zakapiorskie Bieszczady” Andrzeja Potockiego. Książki wcześniej nie znałem, a ponieważ traktuje o ludziach, napisana jest tak, że dobrze się czyta i na dodatek pogoda była “barowa” (w tym przypadku książkowa) - wciągnęła mnie. Zamówiłem sobie nawet najnowsze wydanie w księgarni internetowej, żeby na mnie czekało po powrocie. Jako zakapiorów autor ujął szeroki wachlarz postaci, definiując w ten sposób równie szeroko znaczenie słowa. Z zakapiorów - artystów śmieją się miejscowi i mają swoje zdanie na temat wielu opisanych postaci... Jest już nawet karczma Zakapior. Ale mniejsza o to. Pierwszą opisaną w książce postacią jest właśnie Majster Bieda, czyli Władek Nadopta, moim zdaniem do zakapiora mu daleko. Postać autentyczna. Ponieważ wychowałem się m.in. na piosenkach WGB i często zastanawiałem się “skąd przychodził, kto go znał, kto mu rękę podał kiedy?”, postanowiłem odnaleźć grób człowieka - legendy. Grób ten znajduje się właśnie w Jasieniu.
W Jasieniu jak się okazuje jest też grób “Francuza”, kolejnej postaci opisanej w książce, co wzbudziło nasze lekkie zdziwienie, bo autor wyraźnie “umiejscawiał” go w Moczarach.
W wydaniu drugim książki autor popełnił błąd, który poprawiony jest w wydaniu trzecim “znacznie poszerzonym”, które posiadam.
Ustrzyki Dolne - obiad.
W drodze powrotnej prawie odruchowo uwieczniłem cerkiew w Stefkowej, a ponieważ zmęczenie zaczęło dawać się we znaki współtowarzyszom więcej postojów nie było.
No... poza jednym. Tylko bardzo się nie śmiejcie...
Mimo wielu pobytów w Bieszczadach, niedawno dopiero doczytałem, że w miejscowości Bóbrka istniała jedna z najstarszych kopalni ropy naftowej na świecie - obecnie muzeum.
Znalazłem Bóbrkę na mapie i przez niniejszą Bóbrkę przebiegała nasza podróż powrotna. Na samo zwiedzanie było już za późno, ale skoro byłem “tak blisko” chciałem umiejscowić sobie w pamięci położenie kopalni. Ku mojemu zdziwieniu w Bóbrce nie było żadnych oznaczeń, dot. kopalni. Z daleka zobaczyłem stare szyby i tam skierowałem samochód ze zmęczoną już rodzinką. Dojechaliśmy do... kamieniołomu. Żona i dzieci nie wysiadali już z samochodu. Ja “cyknąłem” kilka zdjęć i zasięgnąłem języka u “miejscowych”.
Okazało się (co potem zweryfikowałem, bo miejscowi nie byli pewni), że Bóbrka tak, ale nie ta, tylko inna. Właściwa położona jest niedaleko Krosna i Dukli.
Wróciliśmy do Strzebowisk przez Solinę (krótki spacer wśród straganów) i Terkę...

Jak tak teraz analizuję... To strasznie długi ten dzień był...

Załącznik 19832Załącznik 19827Załącznik 19829Załącznik 19824Załącznik 19828Załącznik 19823Załącznik 19825Załącznik 19830Załącznik 19831Załącznik 19826
http://forum.bieszczady.info.pl/images/misc/pencil.png

Załącznik 19833Załącznik 19838Załącznik 19836Załącznik 19834Załącznik 19835Załącznik 19837

27.07.2010 r. - wtorek
Nie zdziwię nikogo zapewne (zwłaszcza Krysi ;-)) - padało.
75% składu orzekło, że się byczymy. Nie było sensu nawet ciuchcią jechać, bo co to za przyjemność, gdy wszystko zasłaniają chmury.
Gry, zabawy, TV, internet, czytanki, zakupy, obiad. Niby nuda, ale chichotów i głupawek było co niemiara.
Czwarty dzień deszczu potrafi mimo to wkurzyć.

28.07.2010 r. - środa
“Chmury łażą po górach całe w deszczu warkoczach”, więc my łazić nie będziemy :/
Rozwinięcie planu B, czyli kolejna “wyprawa” samochodowa.
Przejeżdżamy przez Jabłonki, przypominając dzieciom, że były tu dwa lata temu. W Baligrodzie musimy się zatrzymać - Synek musi zobaczyć czołg. Wymieniamy kilka zdań na temat jego prawdziwości, walczę z teorią, że nie może być prawdziwy, bo nie ma gumowych gąsienic. Przeważa argument, że takim jeździli “czterej pancerni”.
Odwiedzamy Cmentarz Wojenny.

Załącznik 19845Załącznik 19846Załącznik 19849

Dojeżdżamy do Leska. Pierwsze kroki kierujemy do synagogi (czy jak kto woli “galerii sztuki”).

Załącznik 19851Załącznik 19853Załącznik 19850

Potem odwiedzamy kirkut. Smutny widok jak w większości takich miejsc...

Załącznik 19848Załącznik 19844

...
Wracamy do centrum, gdzie dzieci kusi banner “najlepsza pizza w mieście”. Pizza może dobra - nie wiem, dzieci jadły - ale towarzystwo gapiowskie. Przy wyjściu okazuje się, że ktoś wyszedł wcześnie w kurtce Córki zostawiając swoją. Straty muszą być. W nadziei na uczciwość zostawiamy kurtkę (i tak była za mała) i nr telefonu. Do dziś cisza.

Zaopatrujemy się w znicze i wolno wracamy do domu wybierając drogę obok kapliczki Szczęśliwych Powrotów. Oglądamy okopisko, fikuśne kształty drzew nad urwiskiem, zapalamy znicze.

Załącznik 19847Załącznik 19852

Kolejny dzień deszczowy dobiega końca.
Na kolejny prognozy są optymistyczne...

Super;-)
czekam na ciąg dalszy;-)))

Przyglądając się Twoim zdjęciom z Bystrego, widzę że podłoga naprawiona?