IV RIMB - relacja alternatywna

Cytat:

---

Zamieszczone przez Basia Z.

Masz piękny plecak :)

---

Tak Basiu, miałem kiedyś piękny plecak. Bo i lepszy niełatwo było kupić, i nie było za co. Ale radość z wędrowania była niezależna od klasy sprzętu :)

Ale wracamy do relacji. Nastał drugi dzień RIMB-u. Rankiem wszystko wszyscy spali i nic się nie ruszało. Wyjątkiem byli gospodarze, którzy krzątali się w obejściu i pies. Miałem brzydkie podejrzenia, że ekipa ruszy na trasę koło południa (jeśli w ogóle ruszy). Pożegnałem się z gospodarzami oraz z psem i ruszyłem w stronę gór, bo na razie byliśmy w dolinie. Jadąc jakąś dróżką w stronę tych gór napotkałem na drogowskaz: Lutowiska 45 min, Chatka Socjologów 40 min. Wybrałem to drugie, bo było bliżej. Na drogowskazie nie napisali, że te 40 minut to się idzie bardzo pod górę. A dla roweru z sakwami było to bardzo-bardzo pod górę i z 40 minut zrobiło się dwa razy tyle. W końcu doturlałem się na Otryt, gdzie ujrzałem zapowiadaną Chatkę Socjologa, która zapraszała wędrowca, by za 5 zł obejrzał sobie z balkonu najpiękniejszą panoramę bieszczadzką. Nie miałem akurat drobnych, więc sobie nie obejrzałem.

Załącznik 26010 Załącznik 26011 Załącznik 26012 Załącznik 26013

Teraz zjazd na dół, znów w dolinę Sanu. Miało być 50 minut a tym razem zmieściłem się w połowie. Tylko na dole tarcze hamulcowe trochę śmierdziały i dymiły. Most w Dwerniku, stary sklep w Dwerniku. Tego faceta ze sklepu już gdzieś kiedyś widziałem.

Załącznik 26015 Załącznik 26017 Załącznik 26018

Przez Dwernik płynie potok Dwernik. Ten sam potok nieco wyżej, we wsi Nasiczne nazywa się Nasiczniański (a jeszcze wyżej nazywa się jeszcze inaczej). Do Dwernika wpada potok Caryński, który płynie przez wieś … już wszyscy zgadli: Caryńskie. Z drobnym zastrzeżeniem, ze wsi już nie ma. Może nie do końca, bo trafiłem na jednego mieszkańca. O obecności mieszkańca świadczył dym z komina, świeża folia na dachu oraz suszący się na sznurku ręcznik. Nieco powyżej mieszkańca było kiedyś centrum wsi, z cerkwią, cmentarzem, domami i polami.

Załącznik 26022 Załącznik 26023 Załącznik 26024 Załącznik 26025

Stąd już prosta droga na przełęcz Przysłup Caryński. Tutaj krótki odpoczynek przy schronisku i drugie śniadanko.

Załącznik 26026 Załącznik 26027 Załącznik 26028 Załącznik 26029 Załącznik 26030

W nagrodę za długi a płaski podjazd na przełęcz będzie teraz krótki a szybki zjazd do Bereżek. Na słupku z drogowskazami turystycznymi widnieje napis: „Szlak rowerowy Extreme-Bieszczady na odcinku Przysłup Caryński – Bereżki ZAMKNIĘTY”. Nie zmartwiłem się szczególnie, bo nawet nie widziałem, że tedy prowadzi jakiś szlak rowerowy. Co więcej, taki komunikat obudził pewne emocje. Nie dość, że „Extreme”, to jeszcze zamknięty! Pewnie będą „momenty”!
Nie było niczego wyjątkowego. Zwalone drzewa spotkać można w każdym lesie a stromo bywa w każdych górach. Za najciekawszą przeszkód dla rowerzysty uznałem mostek, na którym trzeba było w połowie skręcić w lewo pod katem prostym, bo drugi koniec wisiał w powietrzu nad półtorametrowym rowem. Pieszy zauważał to „w locie”, nieuważny rowerzysta mógł skończyć „lotem”. I może jeszcze ścieżkę o szerokości pół metra, biegnącą nad pionową skarpą – brzegiem potoku.


Załącznik 26031 Załącznik 26032 Załącznik 26033 Załącznik 26034


W Bereżkach szlak wchodzi na wielkie pole namiotowe z odnowionym wyposażeniem, kilkadziesiąt metrów dalej jest już droga asfaltowa. Przy wejściu na pole i na szlak siedzi pan parkowy i sprzedaje bilety. Wygląda na to, że jechałem „na gapę”, ale przy wychodzeniu/wyjeżdżaniu biletów nie sprawdzają. Część górska zaliczona, teraz będzie część drogowa. Trzecie śniadanie przy sklepie w Pszczelinach, potem – hajda na Tarnawę!

Załącznik 26035 Załącznik 26036 Załącznik 26038 Załącznik 26039

Przy drodze do Mucznego spotykam pod Wilczą Górą resztę ekipy. Wyczerpani całodziennym, 7-kilometrowym marszem czekają na transport kołowy. Spotykamy się po pół godzinie przy barze Carpathia w Mucznem. Potem przejazd transportem (cztero)kołowym do Tarnawy Niżnej. Za wyjątkiem badaczy rowów, którzy poszli pieszo i osobnika, który preferuje transport dwukołowy.
Załącznik 26041
Ostatni odcinek, zamiast asfaltem pojechałem jakąś dawną „PGR-ową” drogą, która wyprowadziła mnie oczywiście w pole a potem dwa kilometry za wieś. Ale za to miałem czyste-mgliste, wieczorne widoki na Bieszczady. Wieczorem nikt nie zabierał telefonów. W nocy było ognisko u Browara, którym się zakończył dzień drugi a rozpoczął trzeci.
Załącznik 26043

Rankiem dnia trzeciego do akcji wkracza nadworny kucharz. Rozchodzące się zapachy wyciągają wszystkich z łóżek, pomimo wczorajszego wycieńczenia 7-kilometrową trasą. Przyjeżdża także straż graniczna, ale za późno - juz wszystko zjedzone. Po śniadaniu mój rumak zostaje samotnie w pokoju a ja wyruszam tym razem z resztą ekipy na trasę pieszą.

Załącznik 26240 Załącznik 26241 Załącznik 26242

Wyruszamy w góry. Na pierwszym zdjęciu zbiórka czwórkami przed wymarszem. Na drugim zdjęciu widok na Browarową Polanę, miejsce po ognisku i potężne, stalowe ogrodzenie. Na trzecim zdjęciu – pokonanie pierwszego kilometra poszło bez problemu, już jesteśmy przy starym moście kolejki.

Załącznik 26243 Załącznik 26244 Załącznik 26245

Potem było mordercze podejście pod Grandysową Czubę, nie było sił, by wyciągać aparat. Resztkami tchu dotarliśmy na górę, skończył się ciemny las i na słonecznej polanie mogliśmy przystąpić do najważniejszego punktu programu w dniu dzisiejszym, czyli słynnego długiego i forsownego wypoczynku. Wszyscy odpoczywali, oprócz kilkunastu fotografów, dla których wszystko było za blisko albo za daleko.

Załącznik 26246 Załącznik 26247 Załącznik 26248 Załącznik 26249

Potem Bazyl włóczył nas jakiś czas po lesie, by w końcu zejść (na azymut bodajże 30) do doliny Roztok. Tutaj odłączyłem się od ekipy, bo drugą część dnia miałem zaplanowaną jako jeżdżoną. Tarnawa leży na granicy parku narodowego i dalsze poruszanie się drogą w górę doliny Sanu wymaga uiszczenia opłaty z tytułu UDOST.OB.SC.N. Nie wiem, co to oznacza, ale dla człowieka z rowerem kosztowało 6 zł, w tym 44 gr PTU 8%. Spytałem pani w okienku, dokąd mogę jechać, mając taki bilet. Do Sianek, bez wahania odpowiedziała pani. Tutaj się, z jednej strony, bardzo ucieszyłem, bo ostatnio rowerem można było legalnie dojechać tylko do Beniowej. Z drugiej strony, bardzo się zmartwiłem, bo godzina była trochę za późna na wycieczkę aż do Sianek. Ale co tam, lampkę rowerową mam mocną, do uzupełnienia czołówkę, w sakiewce parę batonów. Ruszam! Droga prowadzi początkowo tuż nad Sanem.

Załącznik 31360 . Załącznik 31363 . Załącznik 31359 . Załącznik 31365

W rejonie Sokolików żegnam się na chwile z Sanem, i okrążając od zachodu Kiczerę Sokolicką dojeżdżam do Bukowca. Potem powrót do Sanu w Beniowej. Nagle po lewej stronie coś załomotało. Prawdziwy pociąg! Jedzie tuż, tuż! Ale miedzy mną a pociągiem jest jeszcze słupek, żółta tablica graniczna i cieniutki San na dnie dolinki. Pociąg jest już za granicą!

W ostatniej relacji z Pikuja znalazły się takie zdania: http://forum.bieszczady.info.pl/show...l=1#post143502

Cytat:

---

Zamieszczone przez bartolomeo

Mnie ta podróż koleją intrygowała od lat, od czasu jak wędrując do Beniowej i Sianek polską ścieżką zobaczyłem za granicą ukraiński pociąg. Od tego czasu bardzo chciałem tym pociągiem pojechać i tydzień temu wreszcie się udało :smile:

---

Po tym „udaniu się”, przypomniałem sobie o podobnych uczuciach i przy okazji, o niedokończonej relacji z 2011 r. Tam, w Beniowej, stanąłem i gapiłem się na ten pociąg, zapomniałem nawet o wyciągnięciu aparatu. Zdjęcie zrobiłem, gdy już pociągu nie było, widać tylko druty zasilające nad torami. Po chwili dotarłem do cerkwiska i cmentarza w Beniowej. Duży i czytelny znak informował rowerzystów, że nie dla nich dalsza droga. Trzeba było wracać po śladach na dół. Pani w okienku nie miała najświeższych informacji drogowych.

Załącznik 31361 . Załącznik 31364 . Załącznik 31366 . Załącznik 31362

Ech ! piękne to były chwile.