Sam wobec absolutu

Na skutek pięknie skręconej nogi plany wreśniowe splotły się z poprawką. Na każdy egzamin zamiast notatek brałem przewodnik. W domu powiesiłem mapę. Ludzie zaczęli się na mnie dziwnie patrzeć.

Cóż Bieszczady alienują, nawet, gdy jesteś z nimi sam na sam.

Jeśli chodzi o rekordy. Ja dopiero po 2 tygodniach samotnego chodzenia zacząłem rozmawiać z butami. Gdy idzie się granicznym, aż do końca (marzeń) to pomaga.

Ponieważ zaś młodzieńcza głupota towarzysząca zakłądaniu tematu nieco przyszchła, przeto powtórzę. Na samodzielne wyrypy idźcie tylko, gdy znacie swój organizm, teren i warunki. Nawet przy tych założeniach weźcie ze sobą komórkę.

Ponieważ zaś młodzieńcza głupota nie ustępuje zbyt łatwo przeto powiem : Najpiękniej milczy się we dwoje.

Samotne wyprawy w Bieszczady pozwalaja mi glebiej zatopic sie we wszystko to co dookola. Dwa razy jechalam w towarzystwie i tez bylo bardzo milo. Szlismy w duzych odstepach od siebie ale na tyle bliskich aby sie w razie czego uslyszec. Ale nie widzielismy sie, nie prowadzilismy my roznmow na szlaku. jakbym szla sama a czulam sie pewnie ze gdyby co....

Teraz w Bieszczadach coraz trudniej zreszta o samotnosc na szlaku....tylu ludzi wokol. Ale jak juz jestem na Wetlinskiej to zamykam sie na ten szum a otwieram na gory iw wedruje....wedruje...wedruje.....

Chociałam w góry zawsze z moją drużyną (ok 20 osób) jednak w te wakacje gdy szlismy Szerokim Wierchem i ja z powodu swojej słabej wytrzymałości zostałam z tyłu poczułam się jak w niebie... Cudownie jest iść jakby samemu ale wiedzieć że w pewnym momencie spotka się swoich przyjaciół...
Chciałabym w przyszłym roku powędrować z moją Siostra...

Cytat:

---

Zamieszczone przez Malenki_Aniolek

Cudownie jest iść jakby samemu ale wiedzieć że w pewnym momencie spotka się swoich przyjaciół...

---

Dokladnie.....sam a nie sam. Czas na wtopienie sie w gory i wszystko dookola a poten na piwko z tymi. ktorych kochasz :-)

Przedwczoraj musiałam sama wracać fragmentem szlaku niebieskiego. Z polanki w dół do Wołosatego. To było przerażające. Czułam się strasznie. Byłam sama i czułam sie szalenie samotna. Już nie potrafie być sama w górach.

Zawsze chodzę samotnie to mi pomaga przeżywać piękno przyrody, można porozmyślać nad sensem życia, nie trzeba się spieszyć. Można nocować tam gdzie wypadnie bez narzuconych ram, czy programu. Przeszedłem wszystkie góry w Polsce a także sporo za granicą dlatego uważam że samotne wędrowanie to olbrzymia przyjemność, nikt nie przeszkadza, nie rozprasza można delektować się przyrodą. Oczywiście jest druga strona medalu czyli bezpieczeństwo, ale to każdy wybiera jak będzie wędrował. Mimo wszystko wolę samotność. Chociaż poznałem ciekawych ludzi z którymi mi się fajnie wędruje poznajemy nowe góry ale po powrocie uciekam do swoich cichych zakątków gdzie jestem sam bo mi to bardziej odpowiada.

..już nie pamiętam jak to jest, gdy się po górach, czy po lesie chodzi nie - sam....
..chociaż - zdarzył się taki jeden dzień - dokładnie tydzień temu i jeden dzień - że się łaziło nie - samemu :) na Rawki i dalej - miło..

..samotność w górach - nie da się tego opisać, czas płynie - samopas..
..najważniejsze w tym wątku jest chyba jednak to, co niewypowiedziane..

..hej..

..no i jeszcze kawałek jednego dnia na Caryńskiej - kilka dni temu)

Cytat:

---

Zamieszczone przez wojtekbieszczad

..chociaż - zdarzył się taki jeden dzień - dokładnie tydzień temu i jeden dzień - że się łaziło nie - samemu na Rawki i dalej - miło..

---

No pewnie że miło... :lol: :lol:..bo głównie chodzi o to żeby czuć obecność drugiej osoby, bez zbędnych słów...tak jest najfajniej..nie "kłapać cały czas gębą" :wink: ... choć sam na sam z górami....jak najbardziej :mrgreen: :lol: :D

Cytat:

---

Zamieszczone przez Anyczka20

.bo głównie chodzi o to żeby czuć

---

...:)

..właśnie o tym nie napisałem.)