to jest moja modlitwa....
Dzięki Wuka.
Wersja do druku
to jest moja modlitwa....
Dzięki Wuka.
Serdeczne podziękowanie za...
I mój i Piskala wiersz o tym samym miejscu i figurze, bo ona robi wrażenie.
Chrystus Bieszczadzki.
Tarninowe ciernie
na skroni,
białobrzoze ręce,
a w dłoni
kij sękaty
przyjaciel wędrowca.
Wyruszyłeś na szlak
ze stajenki,
zatrzymałeś wśród
pagórków Łopienki,
Chrystusie Bieszczadzki.
Trudna droga
Cię czeka,
lecz wciąż idziesz,
szukając człowieka...
co się zgubił.
WUKA maj 2005
Jest coś magicznego w tym cudownym miejscu. Jak zacząłem pisać mój wierszyk, to nie myślałem o Łopience. I nagle samo się napisalo. Teraz widzę, choć o tym nie myślałem, że przepisałem wiersz WUKI.
To był pierwszy wiersz WUKI, który przeczytałam - właśnie tam...
i chociaż wtedy nawet nie wiedziałam, kim jest autorka to wiersz zapadł mi w pamięć bardzo. Za każdym razem ten wiersz czyta mi się tam od nowa...
Ktoś obiecał, że zabierze mnie TAM w KIMBową sobotę. Bardzo mi na tym zależy!
Mój pierwszy wiersz Wuki to Kapliczka szczęśliwych powrotów.
Zawsze,gdy spotykam na swojej drodze kapliczke to mówie sobie jak modlitwe.
Dziwne,ale te kapliczki spotykam w takich miejscach do których chciala bym jeszcze wrócic:))
Pozdrawiam
"Ktosiów" było więcej ! To miejsce szczególnych refleksji.
:smile:Cytat:
Zamieszczone przez WUKA
Pozdrawiam
Mnie tez "ktosie" zabrały i bardzo im dziękuję!:-P
Pewnie masz,Krysiu piękne foty z wnętrza.Wrzuć,proszę!
Z wnętrza nie mam ani jednego-nie miałam statywu, a z lampą taką malutką, bo wbudowaną też niewiele się uzyska, więc nie mam nic.
W przyszłym roku zagra w Łopience SDM jakoś we wrześniu czy coś to tak ku pamięci :-P
Kapliczka szczęśliwego powrotu
A tam...:)
Załącznik 18345Załącznik 18346Załącznik 18347
Ktoś oprawił inną wersję.Ta pierwsza i "tomikowa" jest tu
http://forum.bieszczady.info.pl/showthread.php?t=3068
Tym razem można "wrócić" do Łopienki za sprawą najnowszego numeru miesięcznika "Bieszczady", który przybliża sylwetkę księdza Bartnika.
15 sierpnia! Dziś szczególnie tęsknię do Łopienki. Byłam w tym roku już dwa razy, ale wspomnienie poprzednich "zielnych świąt" jest bardzo silne i budzące sprzeciw, że tam mnie nie ma. Krętymi ścieżkami schodzący do świątyni turyści i miejscowi, zapach dzikiej mięty i innych bieszczadzkich ziól w bukietach.Poczucie niezwykłej wspólnoty przeżyć i jakichś cichych nadziei każdego z osobna. Przytulność zielonej kotliny...Jakież to bliskie. wzruszające, potrzebne !!I troszkę optymizmu, że są TAM dziś Ci, co o mnie pamiętają!Pozdrawiam.
Jakieś fotki z dziś, prrrrroszę!
Będę tam ale za tydzień
No i gdzie te fotki, Bertrandzie???
No i gdzie to ziele, Mavo?
Łał! Ale odkopała! Jeszcze nie dorzuciłem do wiosennego, a Ty chcesz abym letnie rozpalił? Cierpliwości. Wena mnie opuściła....
Pozdrawiam
To chociaż rzuć fotkami! No, dobra - jedną!
Nie mam swojego kompa. Jak dostanę to wrzucę obiecuję.
Pozdrawiam