Płajami Świdowca przez 3 Menczyły

[Wojtek Pysz]

Skład ekipy: 2 osoby z tutejszego forum

Dojazd i powrót: Jarosław – Kobyłecka Polana i z powrotem samochodem osobowym przez przejście graniczne w Krościenku.

Noclegi: w namiocie

Ślad wędrówki: https://www.gpsies.com/mapOnly.do?fi...rue&env=gpsies



Dzień 0: Dojazd przez Krościenko (15 minut na przejściu), Chyrów, Borynię, Mochnate, Niżne Worota, Mukaczewo. Nocleg w Sołotwino za 200 UAH od osoby.

Dzień 1: Dojazd do Kobyłeckiej Polany. Samochód zostaje przy sklepie. Idziemy bocznym ramieniem Świdowca (nazwiemy go Płajem Kobyłeckim) na Opreszę 1481 m. Obiad przy źródełku na połoninie Byczkow. Nocleg na polanie pod górą Bałtin. Wieczorem ognisko z kiełbaską. W nocy zaczyna padać.

Dzień 2: Rano przerwa w deszczu, pakujemy mokry namiot i ruszamy w górę. Wkrótce znów zaczyna padać. Po wyjściu z lasu na połoniny dołącza się wiatr. Widoczność prawie zerowa. Dochodzimy do grzbietu pod szczytem Ungariaska mijamy Trojaskę, zatrzymujemy się na chwilę na szczycie Geriszaska. Schodzimy na nocleg nad jeziorko w kotle pod szczytem. Ciągle pada.

Dzień 3: Rano na tropiku mamy szron. W pozornie zasisznym kotle szaleje wiatr, wyrywa szpilki namiotu, nic nie można zostawić "luzem", bo porywa. Podchodzimy na górę Dogiaska, potem zaczynamy długie, dwudniowe zejście. Po drodze będą trzy góry o nazwie Menczył. Nocujemy miedzy Małym a Wielkim Menczyłem przy staji pasterskiej (pasterze z owcami już zeszli na dół).

Dzień 4: Rano na tropiku mamy trochę śniegu. Schodzimy nadal bocznym grzbietem na południe. Kilka kilometrów przed końcem robimy długi postój z barszczykiem i kawą przy pustej staji pasterskiej. Na noc zostajemy w Kobyłeckiej Polanie w "Kolybie", gdzie można się przespać (200 UAH od osoby), umyć i coś zjeść.

Dzień 5: Wracamy do domu. Po drodze zwiedzanie Mukaczewa. Na przejściu granicznym w Krościenku znów 15 minut.

To tak w skrócie. Szczegółowe też będzie.

[don Enrico]

Jak to ? ??
Podjete zostało takie ryzykowne działanie mimo przestróg ? !!!

druga atrakcyjniejsza i ciekawsza, zwłaszcza dla tych, którzy chcą przeżyć przygodę i poczuć dreszczyk emocji. (...) Nie należy podróżować nią nocą i to nie tylko dlatego, że jest nieoświetlona, biegnie przez pustkowia i pełno w niej dziur. Po prostu nocą można się tam natknąć na osoby, których lepiej nie spotykać w ciemnościach, zdolne zatarasować drogę czymkolwiek, by zatrzymać samochód. Z ich powodu nawet w biały dzień lepiej się nie zatrzymywać, broń Boże, nie robić sobie postoju ani nie biwakować.

Jak tam te pustkowia wyglądają, czy dużo jest w ciemnościach dziur ?
Czym zatarasowali Wam drogę tym razą ?

[Wojtek Pysz]

Jak to ? ??
Podjete zostało takie ryzykowne działanie mimo przestróg ? !!!
Jak tam te pustkowia wyglądają, czy dużo jest w ciemnościach dziur ?
Czym zatarasowali Wam drogę tym razą ?

Panu Koprowskiemy chodziło o drogę przez Przełącz Użocką a my jechaliśmy przez Latorycką. Większość naszej trasy przejazdu ma niezłą nawierzchnię. Tylko słynny tor przeszkód w Boryni o długości 200 m jest ciągle bez zmian. W Boryni jest też drugi zabytkowy odcinek drogi, gdzie nawet konie wolą jechać bokiem.


Na Zakarpaciu prowadzi bartolomeo, ja mogę się porozglądać po świecie. Na horyzoncie pojawiają się już pokaźne góry, ale to jeszcze nie sa nasze góry na ten tydzień. Tutaj na drodze jest trochę "wulkanów", systematycznie naprawianych przez służby drogowe.


Wieczór zastaje nas w miejscowości Sołotwino. Nocujemy w małym hoteliku przy serwisie samochodowym


Nazajutrz rano przyjeżdżamy do Kobyłeckiej Polany. Po zjedzeniu w sklepie świeżej bułki drożdżowej z serem i wypiciu gorącej kawy, jedziemy na koniec wsi.


Na końcu wsi są tak ciasne podwórka, że mieści się na nich tylko pojazd gospodarzy. Wycofujemy się do centrum wsi.


Samochód udaje się zostawić na podwórzu za małym sklepikiem. Gospodarz jest konkretny i informuje, że parkowanie u niego jest płatne. Odpowiada nam to, bo sytuacja jest jasna od początku. Samochodu pilnuje mały pies biegający luzem i większy pies na łańcuchu. A my ruszamy w drogę.

[bartolomeo]

Może jeszcze słowo o historii!

Kilka lat temu Bazyl rzucił propozycję wakacyjnego wyjazdu ze startem w Kobyleckiej Polanie (kiedy to było Bazyl?). Zebraliśmy mapy, uzgodniliśmy szczegóły i... Bazyl pojechał beze mnie Nie pamiętam już co mi wypadło, ale takie niezrealizowane plany chodzą później po głowie i nie odpuszczają. A teraz miałem wolny tydzień we wrześniu, Wojtek też i nadarzyła się doskonała okazja. Postanowiliśmy zrealizować plan w wersji koszernej: nie tylko start w Kobyleckiej Polanie ale i meta. Głównej grani Świdowca mieliśmy tylko dotknąć, wędrówka po niej to miało być mniej niż 10% całej wędrówki.

Jak się ostatecznie okazało najtrudniejsze 10%, ale jeszcze przyjdzie czas aby o tym opowiedzieć. Na razie ruszamy z Kobyleckiej Polany.

[sir Bazyl]

Może jeszcze słowo o historii!

Kilka lat temu Bazyl rzucił propozycję wakacyjnego wyjazdu ze startem w Kobyleckiej Polanie (kiedy to było Bazyl?). Zebraliśmy mapy, uzgodniliśmy szczegóły i... Bazyl pojechał beze mnie Nie pamiętam już co mi wypadło, ....

Chyba cztery lata temu to było jak wymigałeś się z wyjazdu w te rejony pozostawiając mnie na pastwę Kuny . Jak widać sumienie Cię skutecznie dręczyło i w końcu wkosiłeś z Wojtkiem te przepiękne Płaje Świdowieckie. Świdowiec, ech Świdowiec - dla mnie najpiękniejsza połonina i już bym tam po raz kolejny śmignął. My weszliśmy wtedy Płajem Stajkowym a zeszliśmy Bliźnickim na Rachów więc w zapasie jest jeszcze Tatulski z Menczyłami.
W ostatni łikend, w nocy z soboty na niedzielę wróciłem z urlopu i jak to po dłuższej podróży, człowiek trochę zmęczony ale jak na szybko przejrzałem w niedzielę po południu zdjęcia z Waszej relacji to od razu chciałem ponownie ruszyć w góry Tak więc do jasnej Anielki, nie wiem czy Wam za nią dziękować czy nie bo już mnie nosi

[bartolomeo]

Jak widać sumienie Cię skutecznie dręczyło i w końcu wkosiłeś z Wojtkiem te przepiękne Płaje Świdowieckie.

Oj, dręczyło! Coraz bardziej - dlatego z każdym wyjazdem na Świdowiec coraz bardziej chciałem tam wracać. Ja także uważam, że to najpiękniejsza połonina (spośród tych, które widziałem).

My weszliśmy wtedy Płajem Stajkowym a zeszliśmy Bliźnickim na Rachów więc w zapasie jest jeszcze Tatulski z Menczyłami.

Skąd te nazwy? Zastanawialiśmy się z Wojtkiem ja nazywać te płaje a tu proszę: Stajkowy i Tatulski.

Tak więc do jasnej Anielki, nie wiem czy Wam za nią dziękować czy nie bo już mnie nosi

Oczywiście dziękować Nigdy dość mobilizacji do wyjazdów na Świdowiec!


Po kliknięciu większa wersja

[sir Bazyl]

Skąd te nazwy? Zastanawialiśmy się z Wojtkiem ja nazywać te płaje a tu proszę: Stajkowy i Tatulski.

Z Wikipedii i mapy Karpaty Ukraińskie 1:250 000 (to ta plastikowa poglądówka) i chyba też coś o tym było w którymś z Płajów ale nie jestem w stanie przeszukać pięćdziesięciu kilku tomów :)

Oczywiście dziękować Nigdy dość mobilizacji do wyjazdów na Świdowiec!

Wobec tego dziękuję Wam serdecznie! :)

[Wojtek Pysz]

Parę dni wcześniej Bartolomeo pokazał obszerna panoramę połowy pasma Świdowca.
Korzystając z jego zdjęć przygotowałem te panoramę do przydzielenia nazw górom.
Świdowiec, to góry, w które zawsze się powraca. Taka ściąga na pewno się przyda.



A tutaj panorama bardzo duża 7200 px: http://ciekawe.tematy.net/2019/swidowiec/900/Bart_panorama_4_7200.jpg

Nie umieściłem nazw, które znam (lub myślę że znam), bo dwie poprzednie próby podpisywania przeze mnie górek były trochę nieudane;-)
Kto wie, lub myśli, że wie, niech dyktuje.

[PaweleS]

Zachorowałem na góry ukraińskie więc czekam z utęsknieniem na dalszą relację.

[bartolomeo]

Pierwszego dnia planowaliśmy dojść na połoninę Opresza lub, jak się uda, kawałeczek dalej. Nie był to zbyt wygórowany plan bo do najwyższego szczytu tej połoniny było tylko 17-18km, ale w pionie już niebagatelne 1000m. Po drodze, w pobliżu Kobyleckiej Polany, mijaliśmy jeszcze konie, ...



... później jednak zostaliśmy zupełnie sami. Ani ludzi ani zwierząt, jedynie kruki się z tego wyłamywały i czasem nad nami latały sprawdzając, czy przypadkiem nie nadajemy się już do jedzenia

Po około 4 godzinach od startu pojawiły się pierwsze widoki na połoninę Opresza.



Wtedy też słońce zaświeciło odważniej i pokazało nam jak piękne są boczne płaje Świdowca.





Bliźnica i Wielka Bliźnica ukrywały się najczęściej w chmurach. Nie martwiło nas to ani odrobinę, oglądaliśmy sobie i Płaj Rachowski (na zdjęciu poniżej w słońcu) i, zaplanowany na drogę powrotną, płaj prowadzący przez trzy Menczyły (w cieniu).



W słońcu było tak ciepło, że można było nawet zdrzemnąć się na trawie