Aplikacja RATUNEK

[Verid]

No tak, tylko moim zdaniem, w przypadku niebezpieczeństwa, czy zagrożenia życia, zdrowia - bezpieczeństwo danych idzie na dalszy plan mi raz ta apka uratowała dupę :P W przypadku innych aplikacji, oczywiście zwracam uwagę na bezpieczeństwo danych i aktualizacje. No ale to jest jednak trochę inna sytuacja.

Wiesz, to nie jest takie wprost bo o ile rozumiem podejście że jak "ogień przy pośladkach" to kij z danymi osobowymi to zwróć uwagę że apka uratowała pośladki raz a chodzi cały czas jak jest zainstalowana. Jak z powodu niewspierania wyjdzie że apka ma jakąś niepołataną podatność to może się okazać że miast zadek ratować, wpakuje go w tarapaty tyle że finansowe (kredyt którego nie brałeś, skubnięte dane bankowe, przejęcie kontroli nad fonem itp)

No i dochodzi do tego temat wspomniany przez Barnabę. Jeżeli apka się sypie na nowszych fonach to albo nie zapewni bezpieczeństwa w ogóle (nie da się zainstalować) albo będzie ono złudne czyli niby chodzi ale jak przyjdzie co do czego to się wyłoży.

[Wojtek Pysz]

Jeżeli apka się sypie na nowszych fonach to [....]

Ja nie wszystko rozumiem z tej gwary, ale chyba wyczuwam, o co w wątku chodzi

Ludzie chodzą po górach od kilkuset lat w celach różnych. Najpierw byli to myśliwi, zbójnicy, zbieracze, pasterze, drwale. Później pojawili się turyści, czyli tacy ludzie, którzy chodzą po górach i nie czerpią z tego korzyści materialnych. Nie mieli oni telefonów ani w lesie ani w domu. I jakoś żyli. Czasem kogoś coś zżarło albo przygniotło, takie jest życie. Ale większość wracała do domu.

Tak sobie myślę, że idąc w góry, człowiek powinien liczyć na siebie i towarzyszy, którymi idzie, ewentualnie ludzi napotkanych po drodze. Jeśli ktoś z założenia liczy na GOPR, policjanta, inne służby specjalne, to powinien się raczej wybrać na ryby (tylko, żeby nie było głębokiej wody). A jeśli gwarantem bezpieczeństwa ma być jakaś aplikacja w telefonie, niech idzie na spacer po Plantach (jeśli akurat jest z Krakowa). Wędrowiec idący w góry powinien być tak przygotowany, aby przeżyć bez wspomagania zewnętrznego.

Taki mój pogląd – w tym wątku – jest przysłowiowym „kijem w mrowisko”. Ale ten kij nie jest zmyślony. Od lat dziecięcych do „dziadkowskich” taki pogląd stosuję w życiu i propaguję.