Bieszczadzka gnoza

[Marcin]

Aby definicja religii byla pelna, potrzeba nie tylko doktryny, zespolu wierzen i obrzędów, ale także kaplanów lub innego rodzaju "duchowych przewodników". Jakieś propozycje?

Więc tak... Na tegorocznym KIMB-ie zróbcie pierwszy sobór, na którym określicie dogmaty, credo i liturgie "mszy natury"... Jako credo proponuje słowa piosenki pt. "Komunia" E. Stachury. Świątynie mogą być budowane na wzór bacówek Bieszczadzkich. Cała reszta wyjdzie w praniu.

A przewodnika wybierzecie na soborze. Musi to być osoba haryzmatyczna :).

[długi]

W rozdziale pt. Bieszczady w latach 1990 - 2050, będzie jedno zdanie: "Nic się nie stało"

I całe szczęście w tym, że nic się nie stało.
A w górach jest wszystko ci kocham...
Długi

[Tarnina]

Bieszczady...nadal spełniają sny o ciszy...Po długim i męczącym dniu wedrówki po szlakach możemy odpocząć przy ognisku i powdychać jeden z cudowniejszych zapachów przyrody- dym z jałowca. Wsłuchać się w mowę drzew i potoków....Na tym to własnie polega cały klimat bieszczadzkich wędrówek. Bieszczady to magia i poezja, atmosfera. Wracając do domu człowiek czuje się, jakby miał życie zacząć na nowo.Znów na jakiś czas ma naładowane akumulatory. Bo...tylko rodzinę kocham bardziej od gór.Pozdrawiam . Tarnina

[Kriss40]

Bieszczady...nadal spełniają sny o ciszy...Po długim i męczącym dniu wedrówki po szlakach możemy odpocząć przy ognisku i powdychać jeden z cudowniejszych zapachów przyrody- dym z jałowca. Wsłuchać się w mowę drzew i potoków....Na tym to własnie polega cały klimat bieszczadzkich wędrówek. Bieszczady to magia i poezja, atmosfera. Wracając do domu człowiek czuje się, jakby miał życie zacząć na nowo.Znów na jakiś czas ma naładowane akumulatory. Bo...tylko rodzinę kocham bardziej od gór.Pozdrawiam . Tarnina

Pięknie to napisałaœ Tarninko...Pamietaj, ze dla mnie też jest w tych Biesach miejsce... razem z Tobš oczywiœcie.
Pozdrawiam
Kriss40

[Aleksandra]

A ja był zostawiła gnozę w spokoju, choć kusi pięknem poznania intuicyjnego (myślę nie obcemu większości tzw. Wodników), to jednak jej dualizm ma wydźwięk negatywny. Jeżeli pójdziemy śladami gnozy i uznamy duszę, ducha, wewnętrzne doznania za wyraz dobra, to złem staję się każdy przejaw materii. A w tej chorobie zwanej Bieszczadami, dualizm nie jest nie -do- przebycia. Dotyczy to zarówno legendy o Biesach i Czadach, jak też wewnętrznych przeżyć bieszczadoludów. W legendzie podział powstaje dla zachowania odwiecznej harmonii, ale bez jakiegokolwiek śmiertelnego ścierania się, zaś w drugiej sytuacji piękne przeżycia dostarczają nam różne formy materii. Góra, trawa na połoninie, strumyk, gorąca herbata z cytryną , kolor jesiennych liści, zmęczenie odczuwane po udanej wyprawie itd. Czysta materia! No może z materią wiatru „jest” gorzej, ale dlatego jedni go uwielbiają inni nie. Zatem ja gnozę odrzucam. Panteizm też mi jest obcy, jakoś nigdy do mnie nie przemawiał. Cóż dla mnie świat jest stworzony, a piękno i wielkość natury jest przejawem Istoty, która to sprawiła.

A jednak jak bym mogła, to powtarzałabym ciągle: „… i weź mnie , wznieś na górski grzbiet, gdyż zginę pośród równin!”
Odwołam się do stwierdzenia G.L. Mallory’ego „człowiek m u s i chodzić po górach, ponieważ one s ą.” Są zwykłe i niezwykłe jednocześnie. W naszym przypadku dotyczy to Bieszczad, dla innych będą to rumuńskie Karpaty, Tatry czy Góry Skaliste. Bo góry s ą zawsze jakoś nie do końca poznawalne, jeszcze nieujarzmione, często są poza granicą ludzkich wpływów, stanowią wyzwanie i tajemnicę. Dla mnie to stanowi o (cytując Marcina) „pewnym mistycznym charakterze” Bieszczad. A nawet nie o „pewnym”, ale o „mistycznym” wymiarze doznań czy spotkań. Nie bałabym się słowa „mistyka”. Choć jednym być może będzie się on kojarzył za bardzo z chrześcijaństwem, innym z New Age, dla mnie jest to dobre słowo. Taka mistyka Bieszczad jako szczególny wymiar mistyki codzienności. Bowiem codzienne życie także może miewać niezwykłe chwilę, przeżycia itp. I nie jest to właściwe tylko jakiejś wybranej grupie ludzi, ale wszystkim. Inna sprawa co inni z tym robią, a właściwie nie robią. Większość ludzkich właściwości można zagłuszyć, jak się ma na to ochotę (a przez to utracić).
Do zastanowienia jest jeszcze inna myśl, a mianowicie określenie człowieka jako „homo viator” – człowiek wędrujący, człowiek w drodze. „Wędrowanie kształtuje człowieka z duszą i ciałem. Wszystkie zmysły zostają poruszone. Zaangażowany jest cały człowiek; w drodze doświadcza siebie jako istoty żywej, zdolnej do kolejnej przemiany. Doświadcza siebie jako całości i jako całość zmienia się.” (A.Grun) Droga jako metafora ludzkiego życia.

Na całe szczęście idąc w góry, kwestie gnozy, New Age, mistycyzmu zostawia się „na nizinach”, a tam po prostu jest się szczęśliwym, że gwiazdy są zajebi…, że gdzieś na szlaku czeka bieszczadzki anioł, a czarcie żarcie kusi nazwą i zapachem.


Trochę się rozpisałam, tak mnie coś ruszyło
Pozdrawiam
Aleksandra

[marekm]

Aleksandra napisała:

>>Do zastanowienia jest jeszcze inna myśl, a mianowicie określenie człowieka jako „homo viator” – człowiek wędrujący, człowiek w drodze. „Wędrowanie kształtuje człowieka z duszą i ciałem. Wszystkie zmysły zostają poruszone. Zaangażowany jest cały człowiek; w drodze doświadcza siebie jako istoty żywej, zdolnej do kolejnej przemiany. Doświadcza siebie jako całości i jako całość zmienia się.” (A.Grun) Droga jako metafora ludzkiego życia. <<

Olu to co napisałaś, jak do tej pory ze wszystkich postów, trafiło do mnie najbardziej.

pozdroowka

[Aleksandra]

Nie ma to jak sobie wodnik z wodnikiem "pogada", szczególnie o Bieszczadach.
Dziękuję Marku.

[Marcin]

Zatem ja gnozę odrzucam. Panteizm też mi jest obcy, jakoś nigdy do mnie nie przemawiał. Cóż dla mnie świat jest stworzony, a piękno i wielkość natury jest przejawem Istoty, która to sprawiła

I tu masz racje Olu... Trudno dostrzec zło w materii górskiej kiedy pobyt w Bieszczadach traktuje się jako urlop lub jako swoiste katharsis (ja też traktuje w taki sposób Bieszczady)... W wieżeniach ludowych (mi. na bojkowszczyźnie, huculszczyźnie) uważano niegdyś że im dalej od środka wsi tym więcej demonów kryje się w drzewach, łęgach, a tymbardziej w górach... To nie wiatr chuczy w górach, to diabeł - mawiano. Wszystko co złe wynikało z tej niedostępnej dla człowieka przyrody... No ale to było kiedyś. Jak to teraz wygląda?
A no tak że demony postanowiły przeprowadzić się bliżej środka wsi (być może dlatego że ludzie nie malują już pisanek i nie znają zaklęć na czarownice) i tam hulaja bezkarnie. Cytat jednego z tubylców bieszczadzkich: "Ludzie teraz są takie huje...". autor tej sentencji miał nie tylko na myśli "niektórych" turystów, ale również i tubylców. Tak więc sentencja "człowiek człowiekowi wilkiem" ma ciagle żywe znaczenie. Tak Olu coraz częściej "Biesy" przyjedżają z nizin i są to tzw. "Biesy Dostojewskiego". Jakby to powiedział konserwatywny starzec: "Pani! Wszystko się wymieszało."

[Henek]

Ale fajnie se gadacie
HeYa

[ann]

A jak się ma narzekanie na stonkę na bieszczadzkich szlakach do zachwytów nad (jak pisał Wilku) powrotem do natury, dzikiej przyrody?
(To nie prowokacja )
Czy nie idealizujemy w chwilach uniesienia tych naszych starych, dobrych Bieszczadów?

Pozdrowionka.
Ann