Wernisaż - relacja z zagadkami

[Henek]

Odciśnięte w świerzym śniegu ślady wyrwały nas ze stanu pływania myślowego.
Aktywowane skanery penetrowały teren wokół. Uszy nabrały większych rozmiarów i przeszły na nasłuch w niższych częstotliwościach.
Rozmowy ustały.
Znajdujący się po prawej stronie młodnik z dużą ilością poplątanych iglaków podlegał ścisłej inwigilacji.
Kurcze, jaka była instrukcja w czasie spotkania przerośniętego pluszaka.
Kolega uspokaja szeptem przekazując informację gdzieś tam przeczytaną : że podobno już poszły spać.
Ale czy one też to czytały ?

Odpowiednia motywacja daje więcej energi niż tabliczka czekolady.
Dość szybko wzosiliśmy się kolejne metry w górę.

Będąc jeszcze w schronisku podsłuchaliśmy pomunikaty pogodowe podawane przez GOPRowców.
Ten z Chatki był bardzo obrazowy:
Widoczność : łódź podwodna

Dochodząc do granicy lasu wiedzieliśmy już dokładnie co to znaczy.
Buczyny majaczyły we mgle.

Przy wyjściu z lasu na połoninę przypomniałem sobie opowiadanie ludzi z Radomska :
W czasie wieczornrgo spotkania u Lutka opowiadali jak pewnego razu zimową porą podążali w odwrotnym kierunku - a więc z Orłowicza na Krysową -
Przez trzy godziny szukali wejścia do lasu aby trafić na szlak. Zapadł zmrok i po wypiciu tresztek eliksirów bieszczadzkich zawrócili po ciemku do Wetliny

Teraz podążając tą trasą przyznawałem rację i podziwiałem mądrość decyzji o wycofaniu się.
To są trudne decyzje i do nich trzeba dorosnąć.

Widoczność : ŁÓDŹ PODWODNA
Stan psychiczny lekko zanurzony (a jescze dzisiaj mamy dotrzeć do przeznaczenia czyli Pod Małą Rawkę.
Jest decyzja : na przełęczy wlejemy w siebie nutkę optymizmu.
Gdy jednak stawiamy nogi na przełęczy nie jest przyjemnie.

Wiatr. Wieje mocno ( a właściwie to pi.----)
Tyko co piąta kropla alkoholu z buteki trafia do kieliszka.
Resztę wywiewa wiatr. Nawet napić się nie można

cdn.

[Jabol]

...

[Astra:)]

Hahaha... No pieknie... CDN... Opowiadajta, opowiadfajta, Święta idą :D, marznę bo "pi...." i "nawet napić się nie można" :D :) :D To opowiadajta! :)

[Henek]

Poranne przebudzenie. Świadomość kołuje zakosami myśli zadając retoryczne pytanie:
Wstawać już czy jeszcze nie.
Wczorajsze dotarcie pod Małą Rawke i powitanie pozostałych uczestników wernisażu przez Patrycję i Michała miało serdeczny charakter.
Teraz są skutki.
Zresztą po co wstawać ? Co to nie widziałem łodzi podwodnej ?

Nagły przerażliwy krzyk wyrywa ludzi ze śpiworów.
Biegnę w kierunku krzyku i zdębiałem

Dwóch ludzi stoi na balkonie w samych slipkach i wrzeszczy trzymając aparaty w dłoni (uwaga - fotograficzne aparaty )

Ogłupiony zjawiskiem biegnę również po aparat i wpycham się na balkon.
A tam pięknie ośnieżnone połoniny srebrzą się na tle błekitnego nieba. A do tego jeszcze poranne słońce polewa miodem oświetlenia po graniach.

I tak to mogłem zrobić fajne zdjęcie ludzi w majtkach a zamotałem się widokami.

Po porannym posiłku wzmocniona ekipa ( tym razem do ośmiu osób) wyrusza w stronę Rawek. Jeszcze wczoraj totalne chmury i wiatr , a dzisiaj jakże niespodziewana nagroda w postaci zimowych pejzaży podkreślanych słiońcem.
Oczywiście że powstaje duże mnóstwo zdjęć. Taka okazja nie zdaża się często. Szczególnie że jest to koniec listopada. Najbardziej nielubiany przez turystów okres.

Na szczycie obserwujemy przewalające się chmury . Wieje
Na dużej wieje dużo. Robimy grupówkę. Najlepszą grupuwkę od czasu dr. Tulpa.
Powie ktoś że nieskromnie jest się chwalić. Ano tak. Nieskromnie.

Zejście szlakiem w dół przeciąga się i wzmaga pragnienie.
Na pętli spiętrzone do decyzji. Jeden po samochód reszta do Lacha.

O tej porze w Górnych niewiele obiektów jest otwartych. Dokładnie to tylko BUDY U LACHA były otwarte. Nawet sklep zamknięty.
Wchodzimy. Andrzeja nie ma. Rolę gospodarza kreuje Krysia (tak się przedstawiła)

Wchłaniając brakujące płyny nawiązujemy pierwsze kontakty z miejscową ludnością.
W ramach promocji zostajemy poproszenii na degustację miejscowego wyrobu.
To jest tak zwany produkt bieszczadzki

Wdziędzność okazaliśmy zwykłym produktem z banderolą i gdyby nie konieczność wieszania zdjęć gościnność Krysi i miejscowych przedłużyłaby się nadtto.

Na szczęście przyjechał samochód. Wracamy
cdn.

[bertrand236]

Wchodzimy. Andrzeja nie ma.

Andrzej otwarł swoją knajpkę nad Soliną od strony Jawora. Teraz tam go znajdziesz.

Pozdrawiam

[barszczu]

W kiosku kupujemy mapę wydaną pod okiem pewnego gościa z Krosna.
Tłumaczę że to jest najlepsza mapa , a poza tym mapa może sie przydać

a dziękuję, dziękuje pięknie! dodam że byłem na wernisażu, a raczej dotarłem pod Rawki w tym dniu po wernisażu, ale prace obejrzałem - bardzo mi się podobały.
Wesołych Świąt

[barszczu]

Tyko co piąta kropla alkoholu z buteki trafia do kieliszka.

ja od "małego" używam tzw. piersiówki hehe

[barszczu]

O tej porze w Górnych niewiele obiektów jest otwartych. Dokładnie to tylko BUDY U LACHA były otwarte

a nieprawda, bo ja w tym czasie siedziałem w zajeździe "Pod Caryńską" obok - to jedyny lokal w UG czynny cały rok bez przerwy

[Henek]

Zbliża się wieczór.
Samochód w którym znajdują się oprawione zdjęcia należy uzbroic w łańcuchy aby mógł dotrzeć w pobliże schroniska.
Zdjęcia oprawione w drewniane dębowe ramki ze szkłem stanowią spory ciężar.

Jest ich 32
Rozłożone na stołach wprawiają w zakłopotanie : gdzie je wszystkie rozwiesić ?

Następuje grupowa narada. Po pierwsze jak to zrobić aby szystkie się zmieściły.
Po drugie jaką wybrać kompozycję ułożenia.
Wspólnymi siłami przy sporym zaangarzowaniu Michała (gospodarza) kolejne zdjęcia znajdowały swoje miejsce.

Dzięki temu że wnętrze jest w drewnie można było uzyskać klimatyczny efekt całości.
Cała seria zdjęć znalazła swoje miejsce na skośnym suficie. Bardzo oryginalne położenie.
Już w trakcie rozkładania uczestnicy wernisażu obstawiali swojego konia, czyli te zdjęcia które wydają się im sugestywne i nieprzeciętne.

Jako autor mam świdomość że nie będę stawał w tym szeregu co
Wiem że niełatwo dogonić najlepszych:
T.Budzińskiego - mistrza fotografii bieszczadzkiej
Eta Zaręba - poezja ujęć
R.Nater - piękno w każdym calu
Grzech - malowniczość
W.Sosnowski- poszukiwanie nieodkrytego

Szuranie butów na ganku. Docierają zbłąkani turysci z Lublina. Są pierwszymi gościami wystawy.
Wkrótce dociera patrol Staży Granicznej. Z żywym zainteresowaniem przyglądają się zdjęciom i namawiają do dalszych działań chcąc być przy tem pomocnym.

Kolejne pytania, kolejne gadania, kolejne planowania ....
Kolejne komentarze których już nie przekaże.
Powiem tylko że wieczór przeciągnął się długo, długo


cdn (ostatni)

[Henek]

Witam w Nowym Roku dobrymi życzeniami
i kończę rozprawkę ze starym.

Kończenie pobytu w Bieszczadach (podobnie jak kończenie roku) niesie z sobą refleksje i niechęć powrotu.
Chciałoby sie żyć ułudą jeszcze choćby cwilę dłużej.
Poranek Pożegnania. Ostatnia ścieżka prowadzi prosto na środek Połoniny Caryńskiej.
Mimo pochmurnej pogody i nie tej pory roku spotykamy na szlaku ludzi, Pierwszych ludzi w czasie całego wernisażu. Najpierw dwóch starszych śmigaczy co schodząc z Carycy cięli na Rawki a na obiad mieli dojść do Górnych, potem dwie dziewczyny (skąd u licha się tam wzięły ?)
Mimo pochmurnej pogody widoczność dość dobra.
Jak się okazało (póżniej) była nawet bardzo dobra. Z grzbietu Carycy wyrażnie rysowały się sylwetki poszczególnych górek leżących po ukraińskiej stronie.

I tu pojawia się ostatnia zagadka. Może ktoś pomoże ją rozwiązać?
Patrzcie na zdjęcia. To widok z Caryńskiej wzdłuż doliny Wołosatego.
W lini prostej ok 40 km widać było pasmo Pikuja.
Trochę na prawo jest Borżawa - to jakieś 60 km w lini prostej.
Natomiast na lewo od Pikuja widać wyrżnie ośnieżone szczyty pasma leżącego gdzieś dalej.
Co to za pasmo ? Co to za góry ?

Nie mam map króre ułatwiłyby identyfikacje. A może ktoś po prostu wie ?




P.S. Dziękuję wszystkim czytającym za cierpliwość i uwagi.
Mimo że nie odpowiadałem to czytałem je z wielką uwagą.