Mój pierwszy pobyt w Bieszczadach.

[AdiMK]

W Bieszczady wyciągnęła mnie moja Panna, bo to były Jej ulubione góry. Jechałem z nastawieniem "a może coś z tego wyjdzie";-) A teraz? To NASZE ulubione góry i zaraz po powrocie z jednego wyjazdu myślę o następnym Mam nadzieję, że praca, a właściwie urlop w niej, pozwoli mi na całe 9 dni w weekend majowy

pozdrawiam;-)

[Jolanta]

Tak o Bieszczadach nie da się zapomnieć. Byłam juz trzy razy i wybieram się znowu. To cudowne miejsce.

[lucyna]

Cudowne to muszę przyznać. Pierwszy raz w Bieszczadach. Pamiętam tylko obrazy. Miałam coś z 3 lata. Siostra pisała reportaż o kempingi w Ustrzykach Górnych. Pamiętam, że przyjechaliśmy tuż po burzy. Zapamiętałam widok jak z bajki. Morze zieleni, Caryńską tonącą w chmurach, wiadukt na Wołosatem i dużo owocujących malin na brzegu. Po raz pierwszy poczułam zapach gór, tej bujnej roślinności połączonej z zapachem ozonu. Bieszczady pokochałam juz jako 6-7 latka w zatwarnicy. Leśniczy miał na podwórku w zagrodzie miot podrośniętych wilcząt. Siostra rozmawiała z nim o wilkach, a ja cichaczem wlazłam do zagrody z wilkami. Pamiętam wzrok Berda ich młodocianego przywódcy który mnie obserwował. Inne wilczki bawiły się ze mną, a on nas obserwował. Potem to już normalka. Ciągłe wypady ze starszymi dziećmi od pierwszej klasy podstawówki. Zostałam jako najmłodsza potwornie rozpuszczona. Nigdy nie nosiłam plecaka. Pierwsza góra to też Caryńska. Pierwszy wypadek Caryńska, pierwszy zjazd na pupie w czasie oberwania chmury Szeroki Wierch. Co najśmieszniejsze po raz pierwszy na zaporze w Solinie byłam w liceum.

[vm2301]

Co najśmieszniejsze po raz pierwszy na zaporze w Solinie byłam w liceum.

hehe, chyba nie masz z tego powodu depresji

[AdiMK]

To ja może w ogóle nie będę się przyznawał... Mam 20 lat i tak na prawdę dopiero rozpoczynam przygodę z Bieszczadami A stało się to w ubiegłe wakacje, ale - jak pisałem wyżej - teraz już się pewnie nie odpędzę
W trakcie tamtego wyjazdu również zahaczyliśmy o Solinę, ale - jak dla mnie - był to ostatni wypad w to miejsce. Tam niestety zaczyna się robić "kurort" - widok, jaki stworzyliśmy, wchodząc na plażę pełną rozebranych amatorów kąpieli słonecznych ze stelażami, w "trepach", odpowiednio zaimpregnowanych błotem i gliną - trudno opisać miny tych plażowiczów Dlatego zdecydowanie bardziej wolę okolice Wetliny, Ustrzyk Grn. i Wołosatego, niż tłok nad Soliną.
pozdrawiam serdecznie!!!!

[reniuszka]

A ja ,glupio sie przyznac ;/ dwa lata mieszkałam u progu bieszczad... i jedyne co mi po nich zostalo ,to kilka zdjec,korale,twarze ,pare wierszy,nieosiagalne szczyty i zal ze za malo mnie bylo w tym wszystkim..
A gory eh..jeszcze tam wroce..to chyba moje miejsce na ziemi..

[WALDI]

Solina to lata mojej młodości. Pamiętam jak tu był wielki plac budowy.
Wpadła mi w oko pewna stronka i warto na nią rzucić okiem.

http://www.maciej.netmark.pl/galerie...aka/index.html

[Quentin]

Fantastyczne zdjęcia, szkoda jednak, że nie ma zdjęć z całego rozlewiska.

[AdiMK]

Mam wrażenie, że zdjęcia robione dawno temu, kiedy nie było tam wielu turystów. Albo robione "poza sezonem"

[KostekP]

No to i ja-na wstępie pozdrawiam wszystkich, a szczególnie Łódź i okolice.

Mój pierwszy raz to ubiegłe tysiąclecie-początek lat 80.Pojechałem z dziewczyną zafascynowany opowiadaniami kolegi-bywalca.Nazwy:Wetlina,Otryt,połoniny brzmiały jak z innej planety.I rzeczywiście było wszystko:słońce,mgły,deszcz,ogromne jagody i przede wszystkim ludzie na szlaku.Ludzie,jakich nie spotkałem nigdzie więcej.Krowa,która porwała nam torbę z butelką benzyny do maszynki,turyści z miasta stołecznego,którzy chcieli przejść góry na serku "złoty ementaler",a padli po 2 dniach.Noc na Wetlińskiej z wiatrem wiejącym z czarnej otchłani na wschodzie i wschód słońca z dolinami zalanymi mgłą ( wiersz nawet wtedy popełniłem).Później nastąpiła niestety przerwa:praca,dzieci-a więc "wczasy nad pięknym,polskim morzem",ale gdzieś w środku coś siedziało i czekało.Internet mam od niedawna,bo do mojej wioski telefonia drutowa jeszcze nie dotarła (!!!) i uratował mnie dopiero iPlus.I tak trafiłem do Was.

Siedzę,czytam i planuję--już nie odpuszczę,zwłaszcza przy mojej cygańsko-traperskiej duszy.Pięknie ktoś napisał,że w Bieszczady jedzie się raz,potem się tylko wraca.

Pozdrawiam.