Jak Bieszczad zakpił sobie z Bertranda...

[bertrand236]

Ty tylko o jednym. nie właziłem do piwniczki...
Pomimo padającego śniegu widzę, że drogą szedł ktoś przede mną w tym samym kierunku. Zastanawiam się, kto to mógł być. Droga też jest przetarta przez sprzęt jeżdżący duży. Czuję się wspaniale. Jestem sam i góry. Robię to, co lubię. Napycham się widokami, ciszą i świeżym powietrzem. Nagle z za zakrętu wychodzi człowiek z butelką. Oprócz butelki ma jeszcze w ręce piłę. Piły przedtem nie słyszałem, znaczy poszedł do pracy, ale nie pracował. Przyczyn tego stanu rzeczy nie upatruję. Idę spokojnie dalej. Pomimo padającego śniegu ślady przede mną są coraz wyraźniejsze. W końcu doganiam leśnika. Ze dwa kilometry idziemy razem. Pytam się go, po co tu idzie. Odpowiada, że wczoraj zakładał tabliczki, że zakaz wstępu, bo zrywka, a dzisiaj idzie je pozdejmować. Widocznie takie są przepisy i musi to robić. Na jego pytanie, dokąd zmierzam odpowiadam, że, do Kołonic. Trochę go ta odpowiedź zaskoczyła. Pytał się, czy znam drogę? Odpowiedź moja, że nie, ale mam mapę. Udzielił mi kilka cennych rad jak dojść do czerwonego szlaku. Nadeszła chwila rozstania z sympatycznym leśnikiem. Dalej już nie przetartą ścieżką piąłem się mozolnie pod górę. Wiedziałem już, czego nie zabrałem z Poznania. Oczywiście kondycji. Sapiąc, oglądając widoczki i odpoczywając, co jakiś czas podążałem coraz wyżej. Nie obawiałem się o to, ze zbłądzę, bo ścieżka była wyraźna pomimo śniegu. Gorzej by było jakbym szedł po ciemku, ale było jeszcze przed południem. Dla kronikarskiego obowiązku dodam, że żadnych tropów zwierzyny nie widziałem. Wreszcie zapowiadana przez leśnika polanka, wreszcie jodły i jestem. Widzę na drzewach biało czerwone znaki szlaku. Teraz w prawo. Ścieżka jest przetarta. Ktoś tędy szedł. Myślałem sobie, że teraz spokojnie pójdę sobie, a tu znowu strome podejście. Co mi tam nie pierwsze i nie ostatnie. Myśli moje błądzą koło mojego dziecka. Co on teraz robi i czy nie idzie, aby w drugą stronę, coby się ze mną spotkać. Taki samotny pobyt w Bieszczadzie jest okazją do wspaniałego odpoczynku psychicznego i do wielu przemyśleń. Lubię to i już. Robię plany na dzień następny. I tak myśląc i wędrując dochodzę do rozwidlenia szlaków. Skręcam za znakami czarnymi w lewo. Schodzę dosyć stromym stokiem. W pewnym momencie góra się na mnie pogniewała, wstała sobie i uderzyła mnie w plecy. Uderzenie było potężne. Zsunąłem się po górze w dół. Wstałem i poszedłem dalej. Zejście czarnym szlakiem było bardziej widokowe niż podejście ścieżką. Nie zwracając zbytnio uwagi na oznakowanie szlaku szedłem sobie po śladach osoby, która szła jakąś godzinkę przede mną. Wreszcie łąka. Widok przedni. Później najpierw stokówką, a później droga do Kołonic. Po drodze mijam ciągle czynne retorty. W końcu dosyć zmęczony docieram do szosy. Na szczęście przystanek PKS jest zaraz obok. Co z tego. Najbliższy autobus za 1,5 godziny. Chyba zamarznę przedtem. Sytuacja autostopowa lubi się powtarzać. Nikt nie chce się zatrzymać, a bryki różne i na różnych blachach tylko śmigają. W końcu zabiera mnie dostawczy Ford z Rzeszowa. Jedzie do Ustrzyk Górnych i jest pełen obaw czy dojedzie. Śnieg pada. Do Cisnej dojechał. Życzę mu szerokości na drodze i wysiadam. Idę do Zacisza. Pałaszuję wielki obiad i idę do Perełki. Jestem tak zmęczony, że o godzinie 16:00 zasypiam w łóżku. Budzę się około 18:00.Czas wstawać i zbierać się na Zakapiorskie Zaduszki, spotkanie z Barnabą i Browarem jak mniemam.