W poszukiwaniu zagubionych rogów

[Henek]

Wokół bajkowy las , pomalowane świeżym śniegiem drzewa i krzewy przenoszą do wyimaginowanej krainy.
Krainy gdzie wszystko jest łagodne, ciche , poukładane. Ułagodzeni otoczeniem i płynem sukcesu dziarsko posuwamy się ścieżką do przodu.
Po godzinie dochodzimy do dróżki na przełęczy. To okazja na dłuższy odpoczynek i wymyślenie kierunku.
Obrany kierunek wskazuje na San i dalej dolinę wcinającą się w masyw najwyższych połonin.
Stokówka którą podążamy zapewne będzie trawersować wydłużając naszą drogę.
Czas więc już najwyższy na wariancik. Zachęca do tego piękna jesień .
Odpadliśmy dopiero jakieś 100 metrów w dół i to wystarczyło aby zamienić krainę białej zimy w las pełen kolorowych liści.
Liści, które o tej porze roku leżały sobie spokojnie na ziemi. Czas płonących lasów skończył się definitywnie dwa tygodnie temu.
Teraz tylko gdzieniegdzie grupki modrzewiowe jarzyły się żółcią igiełek.
Podobnie jak na liście, na nas też działa przyciąganie, ściągając nas po stromym stoku w dół.
Przeskakujemy pomiędzy omszałymi kamieniami szukając wejścia do jakiejś zapomnianej jaskini pełnej skarbów.
Teren jest taki , że wcale bym się nie zdziwił gdyby któryś z nas nagle zapadł się pod ziemię w otchłań ciemnego otworu.
W dodatku pierońska stromizna leżąca poza uczęszczanymi traktami.
Natrafiamy na koleiny dawno nie używanej drogi zasypanej półmetrową warstwą liści. Doprowadzi nas wkrótce do jaru stworzonego przez potok.
Ach, te bieszczadzkie potoki, potrafią z każdym kolejnym metrem spadać metr w dół, rozbijając swe wody o kamienie, zapomniane kłody czy gałęzie.
To trzeba utrwalić specjalną sesją zdjęciową. Czas ucieka ? , a niech tam. Przecież nigdzie się nie śpieszymy.
Nie mamy normy dokąd mamy dojść , nie mamy potrzeby nic osiągnąć. Nie musimy zdobyć żadnego szczytu, ani zrobić nowego rekordu przejścia.
Jak mantra powraca pytanie : co ja robię tu ? co ja tutaj robię ?
Czy to chęć udowodnienia sobie czegoś ?
A może to jest modlitwa ? Przecież ci co chodzą w góry chcą się zbliżyć do Boga
A może to jest po prostu ucieczka od życia ? ucieczka podobna jak alkohol ?
Żeby chociaż jakieś widoki. Ale gdzież one są ? Tu nie ma ich.
Zamiast myśleć to ty maszeruj, maszeruj i głośno krzycz : niech żyje nam Wołodia Ilicz !!

Przed samym Sanem dochodzimy do drogi która tu tańczy zakosami tak jak prowadzi ten rzeczny partner.
Droga powleczona resztkami historycznego asfaltu prowadzi nas w cywilizację. Jednym słowem asfaltowanie.
To najmniej lubiany fragment wszelkich podróży. Wlokąc nogi za sobą wspominamy z kompanem ile to już razy dostaliśmy w du... przez takie
wykańczające asfaltowanie na koniec dnia.
Ale ostatecznie jesteśmy tu z własnej woli , i nijak nie można ponarzekać.

Krótkoterminowy plan jest taki : dowlec się do najbliższego sklepu. Tam na pewno można kupić pienisty płyn który rozjaśni przyszłość.
Gość prowadzący konia twierdzi że jak się pośpieszymy to mamy jeszcze szansę przed zamknięciem.
Łatwo mówić „pośpieszymy” .
Jak pogodzić odpadające nogi z tlącą się nadzieją na złotko w ostatnim sklepie na końcu zamkniętej doliny.
c.d.n.