15 września - 6 października 2006 r.

[Stały Bywalec]

Z Sękowca wyruszyliśmy prawą stroną Sanu, drogą zakładową Lasów Państwowych, aż do mostu na Sanie w Studennem (ze 13 km). Gdy już byliśmy w połowie tego odcinka, trafiła nam się niespotykana (w tym miejscu) okazja - wozem terenowym nadjechał Stacho z kolegą. Jechali w celach "fotograficznych". Podwieźli nas do samego mostu, po czym okazało się, że to tylko my mieliśmy tego dnia szczęście. Most był bowiem podwójnie zatarasowany: przez szlaban zamknięty na kłódkę oraz stojącą przed tym szlabanem ciężarówkę, w której akurat ... zabrakło paliwa (od samego Sękowca, a może jeszcze wcześniej, gubiła je po drodze z dziurawego baku).

Pożegnaliśmy się więc z pechowymi (gdyż musieli zawrócić) kolegami z Forum i poszliśmy starą bojkowską drogą przez Obłazy, Tworyjne, aż do Krywego. Po drodze zaliczyliśmy kilka "ekstremalnych" przejść przez strumyki a nawet przez jedno bagienko (zaraz za Tworylnem), ale udało się, i to suchą nogą. W Krywem odpoczynek obok domku Tosi, zjedliśmy i wypiliśmy, co tam mieliśmy swojego. Byli tam też mili turyści - goście Tosi, którzy zrobili nam herbatę. Gdy jednak my chcieliśmy ich poczęstować zacnym płynem z piersiówki, odpowiedzieli, że w ogóle nie piją. Wyszliśmy więc na dwóch starych opoi.

Po dłuższym odpoczynku (takim połączonym ze zdjęciem butów) wróciliśmy do Sękowca przez Zatwarnicę, idąc stokówką aż do kościoła, a potem już przez wieś do mostu na Sanie.

[Stały Bywalec]

Samochód zostawiliśmy na parkingu w Ustrzykach Grn. Potem poszliśmy szlakami niebieskim, żółtym i zielonym przez dwie Rawki aż do Przełęczy Wyżniańskiej. Obiad zjedliśmy po drodze, w schronisku pod Małą Rawką. Golonkę i czosnkowane placki ziemniaczane, gdyby to kogoś zainteresowało.

Podejście od strony Ustrzyk Grn. na Wielką Rawkę jest długie i dość (jak na Bieszczady) strome. Ale było warto ... Piękne widoki przy pięknej pogodzie. Cóż Wam będę zresztą opisywał, znacie je.

Z przełęczy podjechaliśmy busikiem do Ustrzyk Grn., po samochód. Potem już prosto do domu.
A w domu otworzyliśmy chlibnyj dar - mając nawet ku temu okazję. Akurat bowiem mijał "półmetek" naszego pobytu w Bieszczadach.

[Stały Bywalec]

Ryszard jest bardzo religijny, praktykujący, i w ogóle nie może być mowy, aby opuścił niedzielne nabożeństwo. Staram się więc tak ustalić turystyczny program pobytu, aby uwzględnić w nim również to "powołanie" kolegi (nieporównywanie większe od mojego, chociaż ateistą nie jestem). A zatem idziemy do cerkwi greckokatolickiej - Kościoła chrześcijańskiego, a ponadto podległego papieżowi.
W kościele niewiele ponad 30 osób (łącznie z nami). Poniewczasie zorientowałem się, że już na wstępie popełniliśmy faux-pas siadając po lewej, "babskiej" stronie. Byliśmy po tej stronie jedynymi przedstawicielami płci brzydkiej. Jednak ani ksiądz, ani nikt z obecnych nie zwrócił nam uwagi. I to chyba z racji taktu, gdyż płci pięknej z wyglądu raczej nie przypominamy.

Po nabożeństwie okazało się, że niedziela dla ukraińskich "mrówek" jest również dniem pracy. Podjechaliśmy na "ruski" parking (ten bliżej mostu) i uzupełniliśmy tam nasze piwne zapasy (kilka butelek chmilnego micnego zabrała wczoraj Gosia do Warszawy). Proponowano mi również zatankowanie tanio samochodu, ale się na to nie zdecydowałem.

W drodze powrotnej coś tam spożywczego jeszcze dokupiliśmy w Lutowiskach. Pomimo to na miejscu okazało się, że ... kończy się nam pieczywo. Sklepik w Sękowcu okazał się zamknięty, za to będąc przy nim dowiedzieliśmy się, że wyjątkowo jeszcze otwarty jest ten w Zatwarnicy, blisko hotelu. Poszliśmy więc tam "na skróty", przez strumyk. I kupiliśmy ostatni bochenek chleba (mam nadzieję, że nie odjęliśmy go od ust żadnemu miejscowemu dziecku).

[Stały Bywalec]

Z jakichś tam powodów Żabki już muszą wracać do Warszawy. Moja Gośka też. W domu czeka przecież nasza świeżo upieczona studentka nauk politycznych na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Pierwszego, a wówczas właściwie jeszcze "zerowego" roku studiów (stacjonarnych). Magisterskich, czyli 5-letnich (w teorii, bo w praktyce to się jeszcze okaże). Córcia właśnie wróciła z wakacji, trzeba więc ją przygotować "do szkoły" od 1-go października.
Poza tym moja żona, jako "kadrowa i płacowa" musi zawsze być w biurze w ostatnim i pierwszym tygodniu miesiąca. Ma wtedy najwięcej pracy.

No i około godz. 9-tej "nasi" wyjechali z Sękowca. Po drodze mieli dłuższy postój. Żona dotarła do mieszkania w Warszawie o godz. 22-giej.

A my z Ryśkiem pojechaliśmy sobie do Lutowisk po uzupełniające zakupy oraz połazić trochę po tej, było nie było, siedzibie władz gminy. W drodze powrotnej wpadliśmy do dwernickiego "Piekiełka" na dyżur. Z Forum nie zastaliśmy tam nikogo (podobnie jak tydzień temu byli jeno stali bywalcy).

Jako wzorowy mąż przez cały dzień co pewien czas dzwoniłem na komórkę do żony pytając się, jak przebiega podróż.

[Stały Bywalec]

Znów pojechaliśmy w komplecie, moim samochodem. Dojazd na parking w Bukowcu przez Muczne i Tarnawę Niżną. Na ostatnich kilometrach przed Bukowcem trzeba bardzo uważać, aby nie zostawić gdzieś po drodze tłumika lub miski olejowej. Kilka razy zachrobotałem i łupnąłem podwoziem o coś. Na szczęście na strachu się skończyło.

A potem poszliśmy ścieżką historyczno - przyrodniczą przez Beniową, Negrylów i Grób Hrabiny aż do punktu widokowego na Sianki ukraińskie. Przebieg ścieżki został ostatnio trochę zmieniony, wiedzie ona teraz bliżej byłego folwarku Stroińskich.
W drodze powrotnej nie skręciliśmy już w stronę Beniowej, lecz poszliśmy prosto, obok jedynego zamieszkałego domu w Bukowcu.

W ośrodku hotelowo - wypoczynkowym w Mucznem zjedliśmy sutą obiadokolację. Smacznie i niedrogo, trzeba było tylko trochę poczekać na przygotowanie dań. Ale przecież nam się nie spieszy.

Powrót do Sękowca na długich światłach. Używam ich tylko w Bieszczadach. No bo powiedzcie sami, czy można gdzieś w Polsce (poza takim odludziem) jeździć samochodem na innych światłach niż światła mijania ?
Wcześniej mieliśmy mały problem z wejściem do samochodu. Latarnie przy hotelu w Mucznem były wyłączone, księżyc i gwiazdy schowane za chmurami. Ciemno, jak u Murzyna w ... A nasze torby, a w nich latarki, idąc do knajpy zostawiliśmy w bagażniku. Nie trafię na czas kluczykiem w dziurkę od zamka i jeszcze mi się rozwyje (autoalarm). No bo naprawdę nic nie widać ! Na szczęście coś wjechało na parking, rzuciło nieco światła - wtedy odblokowałem alarm i szybko otworzyłem samochód.

[Stały Bywalec]

Pojechaliśmy całą piątką (tym razem moim samochodem) do Wołosatego. Tam się rozdzieliliśmy. Rysiek z Żabkami powędrowali aż do Przełęczy Bukowskiej, a stamtąd przez Rozsypaniec, Halicz i Tarnicę wrócili do Wołosatego. Piękna całodniowa trasa. Mnie nie było dane zaliczyć jej w tym roku. Weszliśmy z żoną na Tarnicę najkrótszą drogą i wróciliśmy. Małgośka w zasadzie nie zdobyła samego szczytu - poczekała na mnie w "siodle" pod Tarnicą.
Za to się naocznie i definitywnie przekonałem, że nie ma żadnych kłopotów "kardiologicznych". Zwykła symulantka i panikara, zwłaszcza gdy ją buty uwierają.

[Stały Bywalec]

Tym razem to Rysiek oświadczył, że nigdzie nie pojedzie, gdyż chce sobie odpocząć i odespać zaległości.
Pojechaliśmy zatem samochodem Adama we czwórkę. Obowiązkowo do Ustrzyk Dln. na ukraińskie zakupy. A w drodze powrotnej:
- zwiedziliśmy cerkiewkę w Rabem, wysłuchując opowieści zastanego tam miejscowego dżentelmena,
- zjedliśmy obiad w "Rysiu" w Lutowiskach (niestety to już nie ta sama kuchnia, co jeszcze rok temu),
- zwiedziliśmy w Lutowiskach kirkut oraz stary cmentarz greckokatolicki.

[Stały Bywalec]

"Zagłębie" rydzów. Można je kosić. Ale tutaj, publicznie, nie zdradzę miejsca.
W pięcioro nazbieraliśmy ich kilka dużych toreb foliowych (koszyków nie mieliśmy).
Zebrane rydze posegregował nam jeszcze raz (było b. dużo robaczywych) gospodarz, u którego zatrzymali się Adaś z Anią. Także je przyrządził, ale raczej kiepsko. Wyszła z tego jakaś "mamałyga". A to wszystko dlatego, że nie chciało nam się wziąć za robotę. A ów pan sam się z pomocą zaofiarował.

[Stały Bywalec]

Żona mi się zbuntowała i tego dnia zrezygnowała z wycieczki. Powód: piwny kac oraz zmęczenie po wczorajszej wędrówce.

Poszliśmy zatem z Ryśkiem we dwóch. Z Sękowca weszliśmy krętą stokówką na Otryt, następnie niebieskim szlakiem dotarliśmy do Chaty Socjologa. Tylko zajrzeliśmy do środka, a potem zjedliśmy i wypiliśmy nasze zapasy przy stole na zewnątrz. Po takim odpoczynku zeszliśmy do Chmiela, skąd szosą powróciliśmy do Sękowca.

Gdy wróciliśmy, żona właśnie przyjmowała gości - Adama i Anię (Żabki). Tym razem zatrzymali się w Zatwarnicy, na samym końcu wsi (przy drodze w stronę Hylatego), tj. jeszcze kilkaset metrów za szkołą i końcowym przystankiem PKS. Zaraz po przyjeździe i rozpakowaniu się przyszli do nas w odwiedziny. Wyjedliśmy więc Rysiowy bigos (przywieziony w słoikach z Radomia), popijając go odpowiednią ilością piwa chmilnego micnego.

No a na zakończenie dnia (a w zasadzie już dość późnego wieczora) mieliśmy jeszcze ładny "nadprogramowy" spacerek. Poszliśmy odprowadzić Żabki do ich kwatery. Tam i z powrotem to ok. 10 km. Oczywiście z latarkami.

[Stały Bywalec]

W latach 1939-41 i 1944-51 biegła tędy granica, najpierw niemiecko - radziecka, później polsko - radziecka. Nie my ją wytyczaliśmy ...
Chociaż podobno zasługą polskich negocjatorów było wytyczenie granicy z ZSRR dokładnie na linii Sanu (do 1951 r.). Negocjatorzy radzieccy chcieli przesunąć ją jeszcze bardziej na zachód, nawet w Beskid Niski. Wtedy Polacy powołali się na obietnicę daną przez samego Stalina i dopiero to poskutkowało. Ukraińcy (z USRR) woleli nie ryzykować - następne negocjacje mogliby już bowiem prowadzić ze śledczymi KGB, a jeszcze później - z administracją Gułag. Nota bene przedstawiciele strony polskiej też od takich obaw nie byli wolni. A mimo to odważyli się uprzeć przy swoim.

Wycieczkę tego dnia rozpoczęliśmy od nabożeństwa w kościele w Zatwarnicy. Potem powędrowaliśmy do Krywego, po drodze zahaczając o ruiny cerkwi i pozostałości cmentarza w Hulskiem. Weszliśmy na zbocze Rylego, potem zeszliśmy oznakowaną ścieżką do ruin cerkwi w Krywem. Tam czas zadumy i ... jedzonko (coś dla ducha, ale także i dla ciała). Najedzeni (i nie tylko, chociaż to "nie tylko" z umiarem) okrążyliśmy baraczek Akademii Medycznej z Lublina oraz całe Tosine agrogospodarstwo i weszliśmy znów na Ryli. A stamtąd w dół do potoku Hulski, nad którym doszliśmy do samego Sanu, oglądając, a jakże, ruiny młyna wodnego. Ścieżką nad Sanem wróciliśmy do Sękowca.

A potem zaszkodziło nam piwo w barku ośrodka, lane z beczki. Czyżby było z jakimś chemicznym "utrwalaczem" ? Mnie i żonę cholernie bolała po nim głowa. Rysiek wybrał piwo butelkowe i, jak się okazało, dobrze zrobił.