Rajd papieski

[Henek]

Ostre, zdecydowane podejście po widocznych śladach maszyn i ludzi (fot) przybliża do szczytu. Tu chwila oddechu aby zaczerpnąć widoków. Zatrzymać w pamięci te wszystkie Tarnice i okolice. Pogoda sprzyja.
Poruszając się sprawdzona metodą DFO (dłuuuugich-forsownych-odpoczynków) docieram do skalnej grzywy za którą spotykam pierwszych ludzi. Dołączam do nich , aby w zaciszu jakie dają skały spokojnie trawić rozległe przestrzenie.
Dla lepszego trawienia wyciągam puszkę z głową żubra, co spotyka się z pozytywnymi komentarzami napotkanych turystów. Dowiaduję się , że ponoć ta marka jest znakiem rozpoznawczym prawdziwych bieszczadników.
Czasami trzeba wyjść na góre aby dowiedziec się co jest modne na dole.
W oddali na przełączce z Kremenarosa też widać schodzących ludzi. A więc nie jestem sam. Napotkani towarzysze ruszają dalej a ja zostaję z ciszą i bezkresem gór. Ten kocioł leżący u stóp jest o tej porze roku niesamowity. Ogołocone drzewa wyglądają jak zapałki powbijane w śnieg (fot) Jeszcze kilka zdjęć aby innym pokazać że tu jest pięknie.
Na tym forum padały kilkakrotnie pytania : czy warto w marcu ? Pytania padały ale ci co je zadali nie kwapili się aby podzielić się własnymi wrażeniami.
Nic to. Mijam betonowy słup (fot) i sunę dalej.
A właśnie http://forum.bieszczady.info.pl/imag...n_rolleyes.gif
Po co stoi tutaj ten słup. Po kiego licha tyle zadano sobie trudu aby go postawić. Według mojej prywatnej teorii , to po to aby było się czego trzymać w czasie ciągle wiejących tu wiatrów. Ale nie wiem czy ta teoria sie utrzyma.
Zejście północnym stokiem w stronę Wyżniańskiej jest utwardzone śniegiem (fot). Dzięki temu szybko docieram do schroniska aby zadać i tutaj to pytanie czy słyszeli coś o organizowanym rajdzie w drugą rocznicę śmierci papieża.
A kiedy ? ..dopytują się
No jutro, czyli 1 kwietnia.
Nie, nikt nic nie słyszał. Jeno to że w tej dacie miści się pryma aprylis.
Nie wiem co robić.
Zostaję na noc. Poranek przyniesie nowe.

[marekm]

Po co stoi tutaj ten słup. Po kiego licha tyle zadano sobie trudu aby go postawić. Według mojej prywatnej teorii , to po to aby było się czego trzymać w czasie ciągle wiejących tu wiatrów. Ale nie wiem czy ta teoria sie utrzyma.
.

Jeżeli mnie pamięć nie zawodzi to ów słup został "postawiony" przez kartografów CK . Jaśnie Nam Panujący wówczs Cesarz dał rozporzadzenie, aby ziemie nad którymi miał piecze, planami zilustrować. Aby w zaciszu gabinetu nadnimi się pochylać, i plany przeróżne snuć, nie tylko o potędze, ale i o przyziemnych sprawach także.

[Henek]

No i dobrze.
W owych czasach (jeśli mnie pamięc nie myli) wykorzystywano do tych pomiarów matematyczne właściwości trójkąta (trianula?)
Gdzież się podziały co najmniej dwa pozostałe słupy ?
No bo aby zrobić trójkąt to potrzeba trzech punktów.

[Henek]

Życie schroniska koncentruje się głównej izbie zwanej czasami jadalnią. To tu można się dowiedzieć jak wygląda sytuacja na szlakach, tu można posłuchać smętliwej gitary, to wreszcie tu można usłyszeć aktualne plotki przy porannej kawie.
*Dowiaduje się więc, że te ryczące skutery na szczytach Rawek to nie SG tylko zwyczajnie "złota młodzież" która w ten oto sposób realizuje własny pomysł na prawdziwą przygodę. A że nie wolno, a że to park, a kogo to ....
*Dowiaduję się równiez że właśnie tej nocy którą tu spedzałem inna złota młodzież w Sanoku rozpędziła Hondę prawie do 200 km/h (4 osoby na miejscu)
*Dowiaduje się ze są chetni do wyjścia na Carynkę.
Skrzyknieta zostaje ad hoc trzyosobowa gruba singli.
Jest wśród nas dziewczyna chodząca samotnie po górach. Słoneczny poranek rozwija przed nami widoki na lekko przymglone gniazdo Tarnicy.
Południowymi zboczami wspinamy sie wspólnie z Przełęczy Wyżniańskiej do góry. Drogę opóźniają zaklete obrazy kolejnych odsłaniających się pasm. Wkrótce osiągamy grań. To czas wzmożonego fotografowania (foto)
Przy kolejnym słupku znakowskazu roztajemy się z naszą studentką która samotnie odbija na Kolibę. A my na luziku schodzimy w strone UG. Jest czas na oglądanie kwiatów (foto) i strumyków które w dole wycinają głębokie jary (foto) a wszystko to przy pełnej aprobacie słoneczka.
W budach u Lacha uroczyście spełniamy toast za spotkanie i rozwiązujemy grupe.
Jadę do Wołosatego dalej podszyty niepewnością czy rajd na który sie wybrałem wogóle zaistnieje. Oczywiście na miejscu nikt nic nie wie.
Zalegam więc. Pozostaje czekanie.
Wyjście planowane było na 18-stą . Pozostało więc trzy godziny.

[Henek]

Czekam nerwowo spoglądając na czasomierz. Minęła 17-sta.
Jest.
Zajeżdża pierwsza osobówka. Idę po języka. Tak, wiedzą o rajdzie i dla niego tu przyjechali. No to kamień odpadł. Sens dojrzewa.
Za chwile pojawia się bus w wiekszości wypełniony młodzierzą. Wyciągnięta zostaje okolicznościowa flaga na której uczestnicy składają podpisy (foto).
Główny trzon grupy stanowią ludzie gór z Jarosławia. To oni są organizatorami i komandirami. Zaprezentowany zostaje plan i zasady poruszania się.
Na górę ma byc wyniesiona wspomniana flaga oraz specjalne serce (foto) jako symbol pamięci i miłości do naszego papieża.
Ta wspinaczka na najwyższą bieszczadzką górę ma mieć charakter religijny. Tak więc zamiast zabawy i piwa ma dominować refleksja i zaduma.
Ruszamy. Po drodze ma być odprawiona droga krzyżowa prowadzona przez świeckich (przewodników). Ksiądz idzie gdzieś w ogonie i nie przeszkadza.
Pierwsze stacje drogi maja miejsce na polanie. Przed chwilą zaszło słońce , ale jeszcze oświetla masyw Tarnicy (foto) w czasie postoju. Od wschodu wspina się na niebo księżyc który będzie nam towarzyszył w czasie podróży. Jest pełnia.
Zmrok ogarnia nas wokół. Kolejne stacje drogi krzyżowej czytane są w świetle czołówek. Cisza. Niesamowita cisza.
Idziemy w grupie ale tak jakby każdy szedł osobno. Nie ma gwaru, nie ma zgiełku rozmów, co najwyżej delikatne szepty. Ścieżka jest sucha , nie ma tak charakterystycznego blota. Księżyc dość mocno przebija się przez bezlistne gałęzie drzew. Praktycznie można iść przy jego oświetleniu.
Wychodzimy powyżej granicy lasu. Jest śnieg, twardy zmrożony. Tu bedzie ostatnia stacja d.k.
Nad nami olbrzymi masyw góry z widocznym krzyżem.
Ostatni odcinek jest dość intensywny, mamy zdażyc na czas.
Gdy wybija ta pamiętna godzina 21.36 wszyscy stojąc wokół krzyża odśpiewują tak lubianą przez Niego pieśn "Arka".
Krąg tworzony przez ludzi stojących tu i teraz o tej porze łączy nas we wspólnych hołdzie oddawanym temu Wielkiemu Człowiekowi.
Przenikliwy, ujemny wiatr nie pozwala zbyt dlugo siedzieć. A klimat jest naprawdę niesamowity. Pogodna noc, uśmiechnięty księżyc i szczyt góry tak cichej o tej porze.
Podane zostaje hasło do odwrotu i nim północ wybiła byliśmy już we Wołosatym.
Pożegnania i obiecywania że powrócimy tu za rok.

[Henek]

To już koniec opowiadania na temat tego nietypowego rajdu o nietypowej porze roku , o nietypowej porze dnia. Dziękuje wszystkim za cierpliwość w czytaniu. Natomiast chętnych do oglądania zdjęć powstałych w tym czasie zapraszam pod link
http://marfot.pl/gallery/
.
To jest moja 13-sta relacja z wyjazdów zamieszczona na tym forum.
13-sta i ostatnia. Wiecej już nie będzie. Trzeba zrobic miejsce innym.

[marekm]

Henek wielkie dzieki za tą trzynastą i za pozostale dwanaście relacji z Twoich dreptań po Bieszczadzie. Fajnie sie je czytało, a i fotki też, trzeba przyznać piekne. Tylko proszę nie zarzekaj się, że to ostatnie, daj się odwieź od tego zobowiązania. Sam też podjąłem niegdyś taką decyzję /i myślę, że nie tylko ja / , a obecnie sie z niej wycofuję. Czekam tylko na następny wyjazd i do klawiatury.

[lucyna]

Jakim innym? Protestuję. Zakładasz fajne wątki, piszesz takie relację i wycofujesz się. To nie fear. Masz za to diabołka.

[WUKA]

Skąd taka decyzja?Wzruszyła mnie bardzo ta relacja.Mogę nawet powiedzieć,że mentalnie głęboko w niej uczestniczyłam.Pozostałym też niczego nie brakowało.Prrrroszę-pisz ciągle,dla tych co nie mogą tak często jakby chcieli,wędrować!Pozdrawiam!I dziękuję!