Chaszczem się sztachnąć! ( czyli Bazyla głodne kawałki suto omaszczone cytatami )

[sir Bazyl]

Jeszcze rzut beretem i już oczom naszym ukazuje się „Wielkie miasto w samych górach, dwie ulice jeden gmach” (KSU – Ustrzyki). Wysiadka. Tym razem nikt mnie nie wita. Pewnikiem poszła fama, że nie pije, nie pali i nie...je cukiereczków. Dobrze, że sklep stał na swoim miejscu. Szybciutko poczyniłem sprawunki (w tym prowiant) i ruszyłem w kierunku dolnego stanowiska autobusowego, przy którym stał taki wypasiony autokar. Okazało się że to linia pośpieszna do Lublina i jadą przez pogórze, czyli najpierw w kierunku granicy a później w północne strony. W to mi graj! Niestety pośpiech to pośpiech i kierowca poinformował mnie, że nie zatrzymuje się tam gdzie bym chciał wysiąść. Zatrzymuje – nie zatrzymuje, ważne że po kilku minutach byłem na miejscu i nie musiałem wyskakiwać w biegu. Najsamprzód udałem się naprzeciwko, Nikosa odwiedzić. Bynajmniej nie tego Nikosa, który pod połoninami częstuje serem i pogawędką lecz niegdysiejszego ideowego przywódcę jego starszych kolegów (foto_a).
- Strzała Nikos!
- Strzała Bazyl!
- Co ty tak ku wschodowi spoglądasz?!
- Może przyjdą, ocalą?
- Ocalą?
- Linką chcą mnie opleść i do DeTa zaprząc...
- Jak kiedyś tobie podobni cerkwie.
- Jak cerkwie, ale....
- Ale?
- Bo widzisz, lat już ździebko minęło, więc zdawać by się mogło iż ludzie teraz mądrzejsi. Przecież to historia już, można by obok prawdę na tablicy wypisać, ale niszczyć – jaki w tym sens?
- Moim zdaniem żadnego. Może się jeszcze otrząsną. Ale ci, ku którym spoglądasz, lepiej żeby nikogo już nie ocalali.
- Może i masz rację...
- Wypijem po maluchu?
- Ano wypijem!
- Na pohybel jedynie słusznym!
- Na pohybel!
- Piącha-czacha Nikos!
- Piącha-czacha Bazyl!
Teraz ruszyłem w kierunku cerkwi, którą w latach pięćdziesiątych pobratymcy Nikosa zamienili na magazyn, a która obecnie służy jako kościół. Podobno z jej oryginalnego wyposażenia nic nie pozostało ale na szczęście ocalała od zagłady i można nacieszyć oczy jej widokiem (foto_b).
Po chwili, całkiem naprzeciwko, piąłem się już polną drogą ku górze. Pnę się i pnę, aż tu nagle, zza zakrętu wyłania się całe stado bizonów. Pierwotny instynkt łowcy wstrząsnął mną do głębi, zacząłem strzelać na prawo i lewo (foto_c, foto_d). Koniec końców, po ustrzeleniu co atrakcyjniejszych sztuk wyrwałem, no może nie serce wołu ale też coś w ten deseń, czyli zbożowego batonika z kieszeni i pożerając go z iście wilczym apetytem pognałem dalej przez otaczającą mnie prerię w kierunku majaczącej w oddali Figury (foto_e). Tuż przed nią ściągnąłem cugle, rozkulbaczyłem i zarządziłem popas.