Chaszczem się sztachnąć! ( czyli Bazyla głodne kawałki suto omaszczone cytatami )

[Jimi]

Nie ma co, też mnie to mocno zaskoczyło -aż musiałam sprawdzić czy to ta sama relacja, którą w napięciu czytałam kilka dni temu .. czy czasem to mi wątki się nie pomyliły. Nie tak dawno jak spałam w namiocie gdzieś w górach na szczycie i wiał silny wiatr i różne jego dźwięki (i telepoczącego namiotu) powodowały, że wydawało mi się, że ktoś tutaj krąży, nadchodzi, słyszałam "kroki" zapadające się w śniegu. Ale nierealnym było by ktoś tam chodził w środku nocy (także w dzień) więc faktycznie różnie to bywa :) :)

[sir Bazyl]

No nie ukrywam Bazyl, że mnie zaskoczyło zakończenie horroru, ...

Nie ma co, też mnie to mocno zaskoczyło ....

Moi drodzy, Was czytających zaskoczyło a co ja mam powiedzieć? Ja byłem przekonany, że to niedźwiedź łazi w pobliżu. Jimi napisała, że teraz zimą, przez dochodzące z zewnątrz dźwięki i łopot namiotu wydawało jej się, że ktoś w pobliżu krąży ale ze względu na niedostępność miejsca biwakowego wykluczyła taką możliwość. U mnie było zgoła inaczej. Podczas wcześniejszych wędrówek po tych okolicach kilkakrotnie widziałem tropy niedźwiedzi, był początek wiosny czyli okres intensywnego poszukiwania przez nie żeru a dobiegające dźwięki pierwszorzędnie pasowały do mojej wizji. Do tego jeszcze trzeba dodać nie najlepsze samopoczucie w tym dniu i jak tu nie uwierzyć, że zaraz mnie miś pogłaszcze?

Jak zobaczyłem co to mnie straszy, to napięcie opadło ale, że człowiek jakiś taki głupi, to odczułem też delikatny zawód, że to jednak nie On

Kiedyś, na Kartynach wlazłem na niedźwiedzia i obaj spanikowaliśmy. Działo się to bardzo szybko, taki błyskawiczny skok adrenaliny a teraz napięcie narastało i narastało więc przeżycie było znacznie intensywniejsze.
Mimo, iż nie dane było mi go nad tym stawkiem spotkać, to i tak była to moja przygoda z niedźwiedziem! I żadne krzyki czy płacze nie przekonają mnie, że było inaczej , gdyż

....jak jest się w lesie, po zmroku, na samotnej wędrówce, to wszystko jest inne

[bacza]

Bardzo dziękuję za wyjaśnienie horroro-zagadki.
Jednocześnie zazdraszczam i współczuję tych przeżyć. Wiem, że noc w lesie w samotności to zupełnie inna bajka. Sam nigdy nie spałem, ale zdarzało mi się wracać ze spóźnionych "foto-zwierzo-łowów" całkiem po ciemku i... bywało różnie. Często właśnie lęk, bo nie wiadomo, co tam się dzieje (człowiek jest wzrokowcem, więc gdy nic nie widać - umysł próbuje jakoś "uzupełnić dane"), ale zdarzyła mi się też sytuacja odwrotna - cicha wataha dzików (z 15 m ode mnie, stały w półokręgu, niemal wokół mnie). Powolutku się wycofałem... a one nie miały nic przeciwko temu, na szczęście. Ciśnienie spadło...
Dziękuję jeszcze raz za - świetny opis wyprawy.

[sir Bazyl]

...zdarzyła mi się też sytuacja odwrotna - cicha wataha dzików (z 15 m ode mnie, stały w półokręgu, niemal wokół mnie). Powolutku się wycofałem... a one nie miały nic przeciwko temu, na szczęście. Ciśnienie spadło...
Dziękuję jeszcze raz za - świetny opis wyprawy.

Ja dwa razy wlazłem w dzicze barłogi ale na szczęście dziki zwiały i nie próbowały mnie staranować. Raz minęła mnie też cała wataha. Przebiegły gęsiego :) ścieżką kilkadziesiąt metrów powyżej mnie.
Dziękuję za zainteresowanie - będzie jeszcze jeden post kończący wycieczkę ale jest tak, że do pisania trzeba mieć czas i chęci. O ile pierwszego trochę by się znalazło o tyle o drugie coraz ciężej niestety.

[sir Bazyl]

...będzie jeszcze jeden post kończący wycieczkę ...

I w końcu udało się go wysmażyć:

W takim terenie troszkę męczące są wahnięcia poziomu spowodowane bocznymi dopływami gdyż mimo, iż niby idzie się wzdłuż rzeki to co chwilę trzeba zanurkować w jar poprzecznego potoku tylko po to żeby po jego drugiej stronie ponownie wspinać się na utraconą wysokość.
Bujając się tak w górę i w dół płynąłem lasem w górę rzeki podziwiając jej uroki
zje55.jpg
W końcu opadłem na samo dno
zje56.jpg
I postanowiłem w tym miejscu bryknąć na drugą jej stronę w poszukiwaniu łąki, wznoszącej się według wskazań mapy gdzieś w pobliżu. Przedarłem się przez nadrzeczne oczerety i faktycznie była tam
zje57.jpg
a po jej górnych partiach buszował lis:
zje58.jpg

Zadowolony, że udało mi się trafić, ruszyłem dziarsko ku górze. Po chwili lis zniknął a na jego miejscu pojawiły się trzy wilki. Cóż to był za piękny widok, gdy krążyły po łące pewnie łapiąc trop poprzednika. Leciutkim i sprężystym chodem, niemalże unosząc się w powietrzu, zataczały półkola, wywijały ósemki zmieniając się miejscami – po prostu cudowny balet!
A ja zamiast zrobić zdjęcia z daleka, postanowiłem się bliżej do nich podkraść korzystając z osłony rosnącego po drodze młodnika. Już byłem tuż tuż, już aparat przygotowany - a one, czy mnie zobaczyły pomiędzy drzewami, czy wyniuchały i dawaj dyla do lasu. Jednego udało się uchwycić zanim wskoczył w gęstwinę
zje59.jpg

Tydzień wcześniej, plącząc się z Bartkiem po bieszczadzkich chaszczach mieliśmy szczęście zrobić troszkę lepsze zdjęcia jednemu z dwóch wilków, które ukazały nam się podczas nie tyle wędrówki co leżakowania. Niemożebnie wyczerpani już blisko godzinną przechadzką zalegliśmy na karimatach na widokowym dziale i wsparci plecami o ścianę lasu wystawiliśmy blade pyski ku porannym promieniom słonecznym jednocześnie racząc się okolicą i złocistą zawartością aluminiowych kufli.

Podczas tej regeneracyjnej przerwy, na szczycie najbliższej nam, trawiastej wydmy ukazały się wilki dwa. Jeden natychmiast się wycofał i tyle go widzieliśmy, ale drugi, bardziej śmiały obszedł nasze legowisko szerokim łukiem bacznie się przyglądając i węsząc, zapewne sprawdzając czy nie jest z nas już padlina
zje61.jpg

A teraz miałem trzy na widelcu i skiepściłem wszystko. No cóż, zawiedziony, że nie udało się zrobić ładnego zdjęcia ale bardzo zadowolony ze spotkania ruszyłem w dalszą drogę. Po kilkunastu minutach marszu lasem dotarłem do miejsca, z którego roztaczała się piękna panorama
zje60.jpg
Na ostatnim planie widoczny jest najwyższy szczyt Gór Sanocko-Turczańskich i dalsze kroki skierowałem właśnie w jego kierunku. Nie przekroczyłem jednak granicy państwa i nie dotarłem nawet w jej pobliże, gdyż po drodze zgarnął mnie na pokład autobus relacji Wołosate – Rzeszów i uwiózł do stolicy Podkarpacia.