Takie tam wędrowanie

[don Enrico]

A ilustracje do kolorów jesieni miały prowokować.
Większość ludzi postrzega te barwy tylko zawieszone na gałęziach. A to nie jest pełna prawda. Jesień potrafi ukazać się w wielu postaciach , m.in. w trawach i kwiatach.
A z zimowitami to jest ciekawa sprawa. W moim mieście , te chronione kwiaty, rosły na grandę na łączkach dopóki były one normalnie użytkowane, czyli wypasane i koszone.
Teraz te łąki pozostawione same sobie zarosły pokrzywami i innymi badylami. Resztki zimowitów z trudem się przebijają (sprawdziłem dziś)
Wniosek nasuwa się kontrowersyjny : ochrona przyrody polegająca na pozostawieniu jej samej sobie - SZKODZI.
Tam gdzie człowiek normalnie ją eksploatuje, tam nawet zimowity rosną w obfitości.
hmm.10_4013.jpg
A na dokładkę jeszcze jeden kwiatek, wcale nie jesienny, ale też z ostatniego wyjazdu.
Kwiatek, który jest przestrogą dla chłopaków, co by się nie żenili tam gdzie on rośnie.

[asia999]

A ilustracje do kolorów jesieni miały prowokować.
Większość ludzi postrzega te barwy tylko zawieszone na gałęziach. A to nie jest pełna prawda. Jesień potrafi ukazać się w wielu postaciach , m.in. w trawach i kwiatach.

zimowity prowokują same w sobie - bo kolory jesieni są w ogromnej większości ciepłe a zimowit jest....zimny

[WUKA]

Od bardzo dawna głowię się nad dalszym ciągiem przysłowia "Gdzie rośnie ...... i dziewanna, nie pytaj czy posażna panna".Powtarzał to nam ciągle stary botanik w szkole. Zaangażowałam już kilka klasowych koleżanek w łamanie głowy - bez rezultatu. Co powinno się wstawić w miejsce kropek?Może wreszcie się dowiem?

[joorg]

Od bardzo dawna głowię się nad dalszym ciągiem przysłowia "Gdzie rośnie ...... i dziewanna, nie pytaj czy posażna panna".

Takie moje zgadywanie ..."Gdzie rośnie oset i dziewanna, nie pytaj czy posażna panna"

[długi]

Ruta, Wuko,
tak mi się wydaje
pozdrawiam serdecznie
Długi

[Recon]

"Gdzie rośnie jałowiec, dziewanna, nie pytaj, czy posag ma panna"

[długi]

Myślałem ruta, bo panny rutę siały. Ale googlr znalazło odpowiedź:
http://www.potrawyregionalne.pl/168,...Juniperus_.htm
Krzew jałowca pospolitego występuje na terenie całego kraju na glebach piaszczystych, w borach sosnowych, na pastwiskach i wrzosowiskach, nieużytkach, oraz na wapiennych stokach górskich. Nie rośnie tylko na terenach stepowych i gruntach podmokłych. Zdolność egzystowania na jałowych nieużytkach znalazła odbicie w jego polskiej nazwie - jałowiec. Prawdopodobnie stąd wzięło się również staropolskie przysłowie ”gdzie rośnie jałowiec, dziewanna, nie pytaj, czy posag ma panna”
Pozdrawiam
Długi

[WUKA]

Długi, Reconie1 ! Serdeczne Wam podziękowanie! Króliczek złapany....

[don Enrico]

No proszę i przy okazji poznałem pełną wersję przysłowia. Dzięki.
W nagrodę opowiastka o nowoczesnych krowach.
Było to tak, pewnego razu siedziałem w zacnym towarzystwie na ławeczce przed sklepem.
Sklep był w domu leżącym we wsi zagubionej gdzieś pomiędzy bieszczadzkimi górkami.
Po co tam siedzieliśmy ?
Proste; aby wprowadzić równowagę wodną (sic!) organizmu zachwianą przez ostre zmaganie się z górkami.
Zaopatrzeni w środki równoważące
siedzimy, równoważymy i obserwujemy otoczenie.
I co widzimy ?
Główną drogą idzie w naszą stronę stado krów i pasterz.
.

.
Krowy wracały z pastwiska do swych domów.
Niby nic niezwykłego. Krowa to krowa, częściej jest synonimem głupoty niż inteligencji.
A tu nasze zaskoczenie.
Spójrz jej w oczy i zgadnij czego chce
hm.09_5046.jpg
.
Jednak to nie były zwykłe krowy. To były krowy najnowocześniejsze, inteligentne i w dodatku wyposażone w gepeesy.
Do takich wniosków doszliśmy w wyniku obserwacji. Otóż z idącego stada co chwilę odłączała się jedna , lub dwie i podchodziły zatrzymując się przy ogrodzeniu.
Cierpliwie stały i patrzyły na podwórko
hm.10_3901.jpg
z którego wychodziła gospodyni, otwierała bramę i wpuszczała je.
W tym czasie stado pomalutku dalej przemierzało drogą i znów niektóre z nich po odłączeniu wchodziły na swe podwórka.
I tak stado się kurczyło.
Nikt ich nie kierował, one po prostu bezbłędnie rozpoznawały swoje miejsce (najprawdopodobniej za pomocą gps)
Takie tam obserwacje z takiego tam wędrowania.

[dziabka1]

.
Jednak to nie były zwykłe krowy. To były krowy najnowocześniejsze, inteligentne i w dodatku wyposażone w gepeesy.
Do takich wniosków doszliśmy w wyniku obserwacji. Otóż z idącego stada co chwilę odłączała się jedna , lub dwie i podchodziły zatrzymując się przy ogrodzeniu.
Cierpliwie stały i patrzyły na podwórko
z którego wychodziła gospodyni, otwierała bramę i wpuszczała je.
W tym czasie stado pomalutku dalej przemierzało drogą i znów niektóre z nich po odłączeniu wchodziły na swe podwórka.
I tak stado się kurczyło.
Nikt ich nie kierował, one po prostu bezbłędnie rozpoznawały swoje miejsce (najprawdopodobniej za pomocą gps)
Takie tam obserwacje z takiego tam wędrowania.

Heniu.
U mojej ciotki na wsi, do której jeździłam przez całe dzieciństwo i wiek młodzieńczy (hehe), też były takie krowy. Czarno - białe. Tylko nikt nie mówił o giepeesach, bo wtedy tego słowa to nawet nie było.
Całe stado krów wracało z pastwiska gromadnie i bezbłędnie rozłaziło się we właściwe furtki. Krótko przed zachodem słońca słychać było krzyki "krowy idą!" i wtedy szybko się leciało i otwierało krowinom furtkę. Furtka była drewniana, na metalowych, zawsze krzywych zawiasach. Miała haczyk, ale nikt nigdy tego haczyka nie używał, no może my, dzieci, w zabawie. Krowy dostojnie wchodziły na podwórko, popiły wody z korytka, pochodziły chwilę i wchodziły w drzwi obory. Obora była budowana jeszcze przez pradziadka, z kamieni polnych spajanych cementem i tynkowanych na biało. Tynkowanie się starło i kamienie wyłaziły. Okna były obramowane cegłami, takie ostrołukowe. I solidne drewniane wrota. A potem były dźwięki... brzęk łańcucha, chlupot wody, którą się myło krowom cycki i okrzyki cioci "nastąp się!" i "stoj!" (tak, stoj, nie stój), a potem charakterystyczny dźwięk pierwszego sika do pustego wiaderka. Ciocia miała taki mały stołeczek na trzech nogach, z wyślizganym siedzeniem od częstego używania. Stał sobie w kącie obory i miał nogi wiecznie uwalane gnojem pomieszanym ze słomą. Wiaderka były emaliowane, zazwyczaj niebieskie lub białe, z metalowym prętem i drewnianą rączką. Niosło się je do domu, z takim pieniącym mlekiem w środku i trzeba było tylko poczekać, żeby zostało przecedzone. I można było pić. A do tego ciasto drożdżowe lub bułka z masłem.
I dlatego, kiedy dziś piję mleko do krowy, w oczach staje mi dzieciństwo i lato u cioci. I cieszę się widokiem, kiedy wieczorem przez wieś w Beskidzie Niskim ciągną krowy z pastwisk w górze doliny.
Tyle, ze sąsiad doi już dojarką. Ale zapach mleka jest ciągle taki sam i mleko tak samo pieniste.

A.. tak się rozmarzyłam...