Muczne, 6 czerwca2010, niedziela
Około 10 rano wyjeżdżam, nadal przepiękna pogoda. Gdzieś tuż pod Tarnowem brutalne dotarcie rzeczywistości , czyli to od czego cisza medialna w Mucznem mnie odgrodziła… od tego co dzieje się poza tą osadą. Ja sobie jakby nic jadę a tu nagle staję nad przepaścią po zerwanym moście, spory objazd i znowu zerwany most, ogromny korek w Tarnowie i obraz ludzi walczących ze skutkami powodzi, gdzieś dalej głęboka na 20 cm i przelewająca się przez jezdnię cofka do Wisły, obrazy zawalonych domów, obrazy siły wody jaka się przelała przez wsie i miasteczka, unaocznienie żywiołu z zamienionych strumyków i rowów odwadniających, sterty worków z piaskiem, ciężarówki z padłymi zwierzętami, zmęczone i zapłakane twarze ludzi obok których przejeżdżałem. Jakiś to dyskomfort i zderzenie dwóch światów… z jednej strony człowiek wracający z wypoczynku a z drugiej strony człowiek z różnymi odbiciami niedawnych wydarzeń na twarzy. Jak patrzeć tym ludziom wtedy w oczy? Nie mogłem robić zdjęć… nie miałem takiej odwagi i wcale nie żałuję, chociaż tyle było do uwiecznienia w pamięci elektronicznej…. Mam to w pamięci swojej…. w swoim umyśle. To obrazy które jednak się inaczej widzi na żywo niż w telewizji. Straszne i niesprawiedliwe to wszystko. Chociaż patrząc na miejsca gdzie stały domy to nieraz aż się dziwiłem odwadze, że tam ktoś się pobudował… no tak ale czy ktoś wtedy myślał, że coś takiego może nastąpić?
Teraz tylko czekam na 17 lipca by znowu wrócić w Bieszczady!
Zakładki