Słów kilka(dziesiąt) o niedawnym wypadzie w Bieszczady

[Recon]

Czas jednak nieubłaganie płynie, rządzi się swoim nieubłaganym prawem… szkoda, że nie mam zasięgu bo bym zadzwonił do Ewy o późniejszy przyjazd a tak trzeba się zbierać zamiast napatrzeć się na zachód, na kolorowe chmury po zachodzie, na zapadający zmrok i ciemniejącą szarość w dolinie. Teraz rządzi czas i pokazuje na zegarku jak upływa, trzeba się śpieszyć bo ktoś drugi w tym samym czasie też patrzy na zegarek i może też śpieszy się bo wie, że ktoś też się śpieszy. Obłędna właściwość czasu nad którym medytowało tyle filozoficznych umysłów.
Koniec spektaklu, ale ten ostatni antrakt, że pozwolę sobie jeszcze raz tak nazwać powolne opuszczanie tego specyficznego teatru, trwa w najlepsze.
CDN...

[Recon]

Ruszamy dalej, teraz droga idzie ostro po zakręcie w dół, by wyjść na ostatnią prostą z perspektywami. Po swojej lewej stronie, patrząc ode mnie, coś majaczy przy brzegu strumyku… jakiś kominek??? Podchodzę bliżej, ano kominek na jakimś umocnieniu, dalej widzę właz, dalej ogrodzony domek „Punkt czerpania wody”, co wszystko wyjaśnia. Teraz lekki wygięty długi łuk drogi i… zabudowania Sękowwca. Koło Mini Baru robimy z Kolą mały popas przy pierwszym z brzegu stoliku. Wreszcie mogę powiedzieć… po tylu latach łażenia po Bieszczadach zawitałem pierwszy raz do Sękowca. Kurde, ładnie jest tutaj i można się tutaj nieźle zasiedzieć!
Pojedliśmy i popiliśmy z Kolą, teraz czas na finisz. Jest 15.10 kiedy podnosimy się by ruszyć na spotkanie z samochodem. U mnie godzina 15.10 zawsze kojarzy się z filmem „15.10 do Yumy” to klasyka westernu obok takich sław jak Rio Bravo, Siedmiu wspaniałych, W samo południe, Dyliżans, Pojedynek rewolwerowców, Ostatni zachód słońca… jest tego sporo.
Transport ma wyjechać po nas z Nasicznego równo o 15 i czekać przy drodze odbijającej do Sękowca, tak się umówiliśmy.
Mogę biurokratycznie teraz napisać… tutaj kończy się Droga Leśna numer jakiś tam xyz „DLxyz” jak ją mają gdzieś opisaną leśnicy. I niech tak mają!
Nikt mi jednak nie odbierze autokratycznego prawa do własnego nazewnictwa! Uwaga teraz! Oznajmiam wszem i wobec… od dzisiaj, droga którą przeszedłem, już nie jest Drogą Leśną z jakimś tam numerem, nie jest jakąś tam stokówką na Otrycie lub Bóg wie czym jeszcze, ona od dziś jest Drogą Recona. Nie ma zmiłuj… ja ją chrzczę po swojemu jako „Droga Recona” i taką od teraz ma nazwę!
Wychodzimy z Kolą na „główną” drogę, ale nikt nie czeka. I co na to rozważania o czasie, o jego filozofii? Łapię zasięg i wysyłam sms-a „idę w stronę Chmiela”. Mijam most do Zatwarnicy, koło odbijającej w lewo drogi w Jamnicznem postanawiam zaczekać, bo tutaj dobrze będzie zrobić zawrotkę samochodem. Za 5 minut jest Ewa.
W domu już pachnie ziemniakami, schabowymi i czerwonymi buraczkami. Jest ciepło, na zewnątrz robi się ciemno, ogień z kominka rozświetla salon, można jeść, wykąpać się, posiedzieć wygodnie przy cieple kominka, przymknąć oczy by wywołać obrazy z „teatru”, można w cichości duszy powiedzieć… ten dzień był nawet całkiem, całkiem.
W tej chwili przy kominku, to najlepszy stan umysłu, aż się wzdrygam gdy pomyślę, że miałbym w takiej chwili rozważać, tak nie przymierzając… zasadę nieoznaczoności Heisenborga.
Teraz uwaga dla tych co zechcą przejść Drogą Recona… mój kierunek jest najlepszy, chociaż ten z początkiem w Sękowcu może mieć jedną zaletę. Początek podejścia jest długim i monotonnym i pozbawia widocznej perspektywy, którą widać idąc w dół, ale jak już się wejdzie to można usiąść i popatrzeć na… końcowy akt. Bleee, to jak czytanie kryminału od końca, jednak tak niektórzy niecierpliwi lubią i nic mi do tego.
CDN…

[Szkutawy]

... a kosztowałem, kosztowałem w ubiegłym roku, nic im nie ujmując. Nie zaszkodzi nigdy, jeszcze raz pokosztować... aby się smaki utrwaliły. Wiem, wiem, wiem.... każda pliszka swój ogonek chwali.

[Recon]

15 listopada 2015 niedziela
Możecie nie czytać, bo o wyjeździe będzie tylko ciut a więcej o jakiś moich wspomnieniach z dokładką jakieś reminiscencji, które to słowo ładnie definiuje nauka o psychologii.
I niestety nadeszła niedziela, inni w tym czasie powiedzą „wreszcie niedziela”, ale dla nas to dzień wyjazdu z Nasicznego. Śniadanie, sprzątanie, pakowanie się i na koniec zdjęcie z frontu domu polskiej flagi narodowej z godłem. Wyjeżdżamy o 10.10. Pogoda jak na późną jesień przystało, zrobiło się zimno, wieje wiatr i pada od rana deszcz a na Przełęczy Wyżniańskiej nawet ze śniegiem.
Jak zwykle pierwszy postój jest u Szelców, to takie słodkie pożegnanie z Bieszczadami. Po obfitym napakowaniu się słodkościami ruszamy dalej, ale nie skręcamy w lewo a przecinamy szosę na wprost i jedziemy do Sobienia. Michał z Agnieszką jeszcze nie widzieli ruin i pięknych widoków ze wzgórza. Ciągle pada, ale pogoda na szczęście nie ogranicza widoczności i można spojrzeć aż po horyzont. Pierwszy raz tutaj przyjechałem w latach 90 ubiegłego wieku, drugi raz byłem tutaj w 2006 roku. Datę przypomniały mi zdjęcia które wtedy zrobiłem. Jedno poniżej umieszczę, by Ci co jeszcze pamiętają przypomnieli sobie, że jeździły jeszcze wtedy pociągi u podnóża góry a Ci co nie mieli przyjemności widzieć by mogli je zobaczyć. Pod koniec ubiegłym wieku, mając na uwadze, że transport kolejowy zapewne skończy się na tej trasie, postanowiłem skorzystać z tej formy transportu. Wracałem wtedy z długiego samotnego wypadu w Bieszczady, wsiadłem w PKS w Ustrzykach Górnych i dojechałem do Ustrzyk Dolnych by tam przesiąść się właśnie w taki pociąg jak na zdjęciu. Niezapomniane wrażenia… w pustym przedziale tylko ja, plecak, namiot, karimata, w pełni otwarte okno… mijane samochody na przejazdach, wolno przesuwany obraz, wiatr we włosach, kolebanie się wagonu na nierównych torach, szybkie przejście na drugą stronę wagonu bo właśnie mijamy górę Sobień… i tak wtedy do Zagórza. Tam znowu wędrówka z tobołami na wiadukt nad dworcem do pewnej pizzerii Malibu, którą zapamiętałem za pyszny sos oliwny do pizzy i za pizzę też. To było takie drugie smakowe pożegnanie z Bieszczadami a jednocześnie obiad przed podróżą. Jeszcze zakupy w sklepie koło dworca na drogę i mogłem spokojnie czekać na pociąg do Warszawy. Wtedy głównie PKS-em wracałem do Zagórza, oprócz tego jednego epizodu z PKP, to oczywiście pierwszy przystanek był w Lesku i wędrówka do Szelców a dopiero później do Zagórza czym popadło, często stopem. Do Warszawy wracałem zawsze sypialnym, i zawsze 1 klasą, więc nie musiałem na dworcu zdobywać miejsca do siedzenia. Odjazd był około godziny 20, około 6 rano byłem w stolicy a o siódmej w domu. Zawsze miałem ze sobą pół literka dla managera(sic!) wagonu bym przedział miał tylko do swojej dyspozycji bo wiedziałem, od pierwszego wyjazdu, że jeden przedział z jedynki trzymano dla posłów. Do Zachodniej musiałem czekać czy czasami jakiś poseł nie wsiądzie, ale jakoś nigdy w moim czasie żaden poseł nie zechciał jechać w tą stronę co ja. Gorzej było przy powrocie, ale pół litra wyzwalało umiejętności managerskie u kierownika wagonu sypialnego. Gdy jechałem w Bieszczady, to w Zagórzu prosto z pociągu biegłem co sił, by załapać się jako jeden z pierwszych do stojących busików. Podobnie myślących było wielu i do momentu startu trzeba było być przygotowanym już w pociągu. Jakoś udawało mi się załapać do jednego z czekających. Przed południem byłem więc w danej lokalizacji po „zakwaterowaniu” i mogłem ruszać w góry. Tak to kiedyś było.
Przepraszam za chwilkę wspomnień.
Wracając do dzisiejszej powrotnej podróży to całą drogę mieliśmy deszcz, dłuższymi momentami zamieniający się w całkiem sporą ulewę. Do domu dojechaliśmy przed siódmą.
I całkiem tak na koniec chwilka moich reminiscencji.
Mam rodzinną działkę ze starą drewnianą chałupką z bali i z kominkiem koło Warszawy, na skraju przysiółku cichej wsi, blisko lasu, niedaleko większej rzeki, mógłbym tam się wyleżeć, nałazić po lesie, iść na ryby, pojeździć rowerem, poszperać w historii wsi bo ma ją ciekawą, posiedzieć na niby ławeczce za wiejskim sklepem z miejscowymi i się pomądrzyć lub słuchać mądrości miejscowych… mogę… a jednak ciągle mnie coś ciągnie w te cholerne Bieszczady! Kiedyś tłukłem się w te górki całe noce pociągiem lub później 1/3 doby jechałem samochodem. Pozakażałem tą ciągotką inne osoby, które teraz też marnują cenny czas na podróże i kasę na paliwo. Możliwe, że teraz oni roznoszą dalej wirusa. Pamiętam jak tuż przed samotnym moim wyjazdem, wpadł do mnie kolega syna i spytał się czy znowu jadę w Bieszczady?... czy on może jechać ze mną?... mimo, że miał niecałą dobę na spakowanie to pojechał. Przez trzy lata, w 2-3 tygodniowych pobytach kawał Bieszczadów z nim złaziłem. Chłopak tak złapał bakcyla, że ukończył kurs skałkowy, później łaził po skałach bez asekuracji i głębokich jaskiniach, wyjechał na Kaukaz, później łaził po jeszcze większych górach, czyli złapał gorszą odmianę wirusa i bardziej niebezpieczną.
W poprzedniej firmie koledzy snuli opowieści o Chorwacji, o Włoszech, o Egipcie a ja pokazywałem im widoki z Bieszczad i siebie czasami doszczętnie zmoczonego, ubłoconego z małym plecakiem, kapeluszem i laską. Pamiętam jak opowiadali o kąpielach w ciepłym morzu a ja im o kąpieli w Osławie podczas deszczu, opowiadałem o noclegu w namiocie w którym podczas snu unosiła się woń mokrych butów, stęchniętego i przepoconego ubrania (trafiłem wtedy na ulewny lipiec), też i jedzenia na śniadanie, deszcz cały czas bębnił o namiot a rano zakładałem to wczorajsze mokre ubranie i ruszałem w drogę. Oni kompletnie tego nie rozumieli. Co dziwne i ja też tego kompletnie dzisiaj nie rozumiem, ale patrzę na to z perspektywy czasu. Teraz już bym się na coś podobnego nie pisał! Z czasem zawitał luksus i porzuciłem namiot na rzecz ponadstandardowych kwater. Hmmm, ale mnie na koniec wzięło, przepraszam.
Koniec
…………………………………………� � mam jednak nadzieję, że w przyszłym roku ponownie cdn

[Lisk]

Miło się czyta i ogląda . Szkoda tej pod sobieńskiej ciuchci . Tak tylko dodam że w odmętach Sanowych pod Sobieniem - znajduje się słynne łowisko łososia królowej Sanu - głowacicy.

[Recon]

Dzięki Lisk :)

[Recon]

Od 1 maja w Bieszczadach i to aż 6 dni. W sumie to już niedługo. Nocleg jest zaklepany! Czas flagi szykować.

[Recon]

Jeszcze dwa tygodnie i początek maja (1-7 maja) rozpocznę z małą czteroosobową ekipą z pieskiem w domku ORW Bystre. Plan dostosowany dla wszystkich, chociaż i dla siebie też chcę trochę uszczknąć. To będzie klasyczny kompromis. Cała reszta nie zna planów a ja sam jestem ciekaw jaka będzie reakcja na jego ogłoszenie.
Zaplanowałem od pierwszego do ostatniego dnia, chociaż lekkie wahnięcia mogą jeszcze nastąpić.
Bystre, Rabe i okolice darzę jakimś niewytłumaczonym sentymentem, którego korzenie są gdzieś w początkach wędrówek po Bieszczadach. To fredrowskie „czarne gardło” gdzie „granica świata. Za Baligrodem… gdzie … droga i rzeka jest to jedno i toż samo a od rzeki z jednej i z drugiej strony wznoszą się czarne ściany jodeł i smreków” mnie ciągle przyciąga i co jakiś czas muszę pewnemu tutejszemu leśniczemu podeptać trochę ścieżek.
W planach mam dla reszty najbliższą okolicę, łącznie z wejściem od północno-wschodniej strony na Chryszczatą i zejście przez Przełęcz Żebrak. Mam też w planach Berdo przed Durną i zejście rozerwaną na dwie połowy stokówką, której część prawą już zaliczyłem kiedyś. Chcę przejść „świeżyznkę” na Urwisko Zonkla, chcę też zrobić trzy trasy objazdowe z małymi skokami w bok. To taki wielki skrót. Niewiele, ale może być wiele dla reszty… ot tak dla podtrzymania zdrowej choroby zakaźnej dla siebie a zwłaszcza dla reszty.
Oczywiście gdyby ktoś się zawieruszył w pobliże to… pukać a i dla wędrowca znajdzie się i talerz, i siedzenie, i w ciemną noc też nie wygonimy w „czarne gardło”. Opiszę później to wszystko… rzecz oczywista.

[Recon]

To już jutro... o 7 rano wyjazd by po godzinie 14 wjechać w "czarne gardło" gdzie "granica Świata".

[Recon]

1 maja 2016 rok

Tytuł „O niedawnym wypadzie w Bieszczady” ma się nijak do czasu obecnego, bo wszak to co opiszę przecież było w maju… parafrazując Rodowiczkę, powinno być… to było w maju, właśnie w maju, Recon otarł z pyłu twarz, znów zaśpiewał w polu ptak, hej… w Bieszczady jazda, w Bieszczady wracać czas”. Nie za rześko to zabrzmiało?
Maj wszak był w środku wiosny a dziś to mamy koniec lata a bardziej realnie patrząc to już początek jesieni. Rozważania czy to koniec lata czy jednak początek jesieni złamię innym tekstem „już szron na głowie już nie to zdrowie a w sercu ciągle maj”. Tylko… na pisanie(!) jakaś taka niemoc, no nijak zacząć, bo ciągle coś… a pisząc to namacalnie jeszcze sprawdzę swoją pamięć.

Początek maja był zaklepany, spanko też, rozważanie czyim samochodem (za jednym i za Michała przegłosowano dzień przed wyjazdem) przyklepane i plan też był. Punkt pierwszy przewidywał wyjazd o 7 rano i do pokonania było cirka 3,5 setki kilometrów. Z przystankami wychodziło 7,5 godziny. Zaplanowałem jazdę bocznymi drogami by jechać innymi nieznanymi dotąd, co jak się później okazało dało sporo plusów w postaci odmiennych widoków, prawie pustych dróg, natknięcia się na lokalne święta w mijanych miejscowościach, obserwacji na lokalne przygotowania do pochodów pierwszomajowych i ich formowanie, podziwiania zwierząt też ptaków leśnych i domowych oraz jednego małego zabłądzenia… ot z rozpędu zamiast skręcić w lewo to pojechało się prosto a tam koniec drogi i w oddali jakaś super droga za nasypem, czyli konieczny 2 kilometrowy powrót.
Wyjechaliśmy 7.10, pogoda marzenie, dopiero za Odrzykoniem wypadamy na Krosno i dalej już ta sama trasa co zawsze. Kiedy po krótkim postoju przy McD wyjeżdżaliśmy z Sanoka, zadzwonił mój brat z pytaniem „gdzie jesteśmy?” bo on minął Szczawne a by chciał się z nami spotkać. Ot taki przypadek, brat wyjeżdża a my odwrotnie. Daje się namówić na Szelców i tam spotykamy się na kawie i ciachach. Brat po tej pierwszej wizycie u Szelców, w mojej skali, awansował już na Bieszczadnika. Jeszcze pyk na wieczną pamiątkę i rozjeżdżamy się w odwrotnych kierunkach.
Nasza ekipa do celu ma jeszcze około 25 km a to jak z bata strzelił i już już tam prawie jesteśmy. Oooo już Hoczewka, ooo po lewej pomnik WOP-istów (ja go tak nazywam chociaż powinienem nazwę rozszerzyć), oo zaraz tabliczka „Bystre”, za zakrętem zwolnij bo trzeba ostro w prawo na mostek.
Witam się w recepcji ORW Bystre, odbieram kluczyk, uzgadniam szczegóły, płacę z góry za pobyt i w pół do 3 PM otwieramy drzwi drewnianego domku. Dzielimy się pokojami, oglądamy wnętrze, rozpakowujemy się, coś w locie na przekąskę. Ku mojej rozpaczy cała trójka kładzie się nawet na drzemkę. Ja w tym czasie wywieszam flagę Polski, coś czytam i zerkam ciągle na zegarek. Po 16 już nie wytrzymuję i robię raban, że czas najwyższy wstawać. Uff i tak ruszamy na pierwszy spacer. Jest za kilkanaście minut 17.
Pierwsze kroki kierujemy do leśniczówki celem zapłacenia „kary” za onegdaj kilkukrotnie zadeptany las a i też za ten co teraz podepczemy. Niestety rezydenta z małżonką nie ma i nie będzie do końca naszego pobytu. Porozmawialiśmy sobie za to dość długo z panią teściową leśniczego, która opowiedziała o swoich przetworach wystawionych na sprzedaż, o pobycie w Bieszczadach i takie tam jeszcze własne historie a i nasze (właściwie to moje) też zostały w to wplecione. Ja prosiłem przekazać leśniczemu spec nalewkę zrobioną własnoręcznie, za co w rewanżu otrzymałem spec sok z pewnego tajemnego owocu bieszczadzkiego, ma przynosić moc
Ruszamy dalej. Po drodze mijają nas dwa stylowe wozy zaprzężone w konie z wycieczką. Zauważam zmiany, ostatnio poczynione, w otoczeniu drogi. Po lewej stronie drogi (później też i po prawej) wije się wśród drzew ścieżka dydaktyczna z całą masą infrastruktury. Perełką ścieżki jest pole biwakowe z oczkami wodnymi, zadaszoną sporą altaną, miejscami na ognisko, ławeczkami a dalej jest też parking…
To dla mnie nowości bo reszta jest mi znana, ekipie trzeba pokazać co kryje ta okolica, jedna z najładniejszych dla mnie w Bieszczadach. Teraz idziemy zobaczyć kamieniołom „Gruby”, później wchodzimy na Kamienną Górę z Rezerwatem Gołoborze. Przed rezerwatem następuje zmiana pogody, zaczyna padać deszcz, żadne tam oberwanie chmury acz mocno nas moczący i rozmiękczający późniejszą ścieżkę do kapliczki Synarewo. Dzielnie towarzyszy nam Kola i umiejętnie omija błoto na swojej drodze, chociaż momentami macha ogonem by ją przenieść lub wnieść, co nastąpiło tuż pod kapliczką. Kola niestety, już później, podczas powrotu sygnalizuje, że zdrowie i kondycja mija u niej bezpowrotnie.
Zachmurzone niebo, siąpiący deszcz i godzina… sporo już po 19 nakazywała zwiększenie wysiłku by jeszcze za dnia wejść na zbocze Kamiennej i popatrzeć z góry na kamieniołom „Drobny” oraz rezerwat 34 sosny. Wszak zachód słońca w górach przebiega inaczej niż na jakiejś równinie. Decydujemy by Ewa z Kolą zostały na drodze i czekały na nas a ja z Agą i Michałem wchodzimy wyznaczonym szlakiem w stronę krzyża komandosa. Mnie w pewnym momencie podkusiło by odbić w lewo ze szlaku na starą drogę zrywkową, którą doszliśmy aż do wzgórza Hrunek. Tutaj robimy nawrót, ale skrótem i tym sposobem całkiem niechcący znaleźliśmy się na „balkonie” nad kamieniołomem, skąd mamy na niego piękny widok. Jest on z tego miejsca lepszy niż z końca mini szlaku, gdzie znajdują się ławeczki. Na dole zaplecze techniczne kamieniołomu, z komina chatki leci dym. Nie rozmawiamy zbyt cicho dzięki temu pies stróżujący nas już zauważył i doniośle ujada, za chwilę wygląda też i stróż patrząc w górę kogo tam licho przyniosło… czas na nas.
Robi się ciemno gdy schodzimy w dół. Kola nasz powrót objawia nieskrywaną radość merdającym ogonem, Ewa też ucieszona… „bo jakoś wam tak dłużej zeszło”. No to wracamy do domku! Jak na pierwszy dzień to mamy wszyscy dość.
Sięgam po zrobione wtedy notatki… przeszliśmy 9,64 km w 3h28m z czego ruch 1h 52m a postój 1h36m, powrót do domku o 20.15.
W domku każdy łapie się za jakąś robotę, Michał, jako były harcerz, oczywiście bierze się za rozpalenie kominka. Drewna „na wyposażeniu” mamy pod dostatkiem przed gankiem. Dziewczyny i ja robimy obiadokolację, wystawiam coś mocniejszego na opicie pierwszego dnia. Tak sobie właśnie siedzimy do północy, w cieple i świetle bijącym z kominka. Kola schnie przy ogniu po kąpieli, my obserwujemy czy temperatura wody podniosła się na tyle by ktoś mógł się wykąpać… kominek ma kurtynę wodną a to ogrzewa wodę do zbiornika, dzięki czemu mamy ciepła wodę do mycia.

DSC00417.jpgDSC00399.jpgDSC00400.jpgDSC00401.jpgDSC00403.jpgDSC00404.jpgDSC00407.jpgDSC00412.jpgDSC00414.jpg
cdn

PS
Dzięki za ponad 100000 odsłon tego wątku i prawie 12000 wejść na mój profil :)