JANK’a na czadzie z Biesem spotkanie

[jank]

W końcu przychodzi taki moment, że się wkracza w grono utytułowanych „Bieszczadnictwem”. Tytuł dostojny, choć pewnie jak kto lubi pisać posty, to nastuka w jeden dzień i ma. Pomyślałem, że jak mam dostąpić tej zaszczytnej inicjacji, trzeba wytworzyć coś sensownego.
Tym moim 20 postem, zakładam wątek, gdzie czasem coś napiszę (rzadziej niż bym chciał - w co myślę każdy zabieszczadzony uwierzy). Mam nadzieję, że tych parę widoków i moje opowieści dadzą nieco przyjemności, a czy sensowne wyjdą Wam ocenę zostawiam...
Tytuł wątku powstał na bazie pierwszej relacji (która poniżej), ale myślę, że aktualny będzie i później. Bo „czad” (ten okołoprocentowy i ten bez związku z procentami) jakoś zwykle mnie w Biesie ogarnia.

[jank]

Czad był - jako skutek piątkowego wieczoru w pewnym miejscu. Miejsce zwykle zaciszne, tym razem gromadziło ciżbę duchów bieszczadzkich, co hucznie obchodzili ważką okoliczność. Co się działo, co się piło, pisał nie będę, dość, że gdy skoro świt (ok. 11) dnia następnego przetarłem kaprawe oczęta, opcje były trzy: umierać, „kontynuować” albo w góry ruszyć. O dziwo wybrałem ostatnią.
Zaopatrzony w 2 zdaniową instrukcję, ruszyłem szukać miejsca, które je chciałem zbadać. Ruszyłem mozolnie w górę, nabierając rozpędu i wątpliwości, czy aby dobrą opcję wybrałem. Jeszcze parę kroków i jakoś poszło, słońce, łąki (fot.1), zwichrowany horyzont, co go tak rzadko widuję, zrobiły swoje. Nie wiele wprawdzie przeszedłem, ale gdy wyłoniło się jeziorko (fot.2), odprawiłem dziękczynienie i z lubością zanurzyłem w nim twarz i ręce. Już lepiej, choć czad odpuszcza niechętnie. Idę dalej, jest po prostu ładnie (fot.3,4).
Docieram do miejsca gdzie z autostrady mam skręcić w boczną drogę (tak !, jest zaznaczona jako droga na mapie), skręcam i idę dalej drogą (fot.5, 6). Chcąc dojść, gdzie mam dojść, muszę się trzymać drogi. Gdyby nie ślady stóp 2 duchów, co tam się snuły kilka godzin wcześniej, niewątpliwie poszukiwania zakończyły by się sromotną klęską. Las, słońce, chaszcze (fot.7) to lubię.
Gdy dotarłem na miejsce, ślady co mnie wiodły się skończyły. Znów trudny wybór: wracać i „kontynuować”, czy iść dalej w górę. No dobra, idę dalej „drogą”. Co chwila przeżywam tę samą radość z jej odnalezienia, choć wydawało mi się, że cały czas nią idę. I tu Bies okazał się dla mnie łaskawy, przyszedł mi z pomocą. Szedł po prostu przede mną, zostawiając mi tu i ówdzie ślady na błotku. Kopytka odciśnięte jak się patrzy (fot., można śmiało za nim maszerować. Co widziałem po drodze? Drzewa głównie, niekiedy piekielnym ogniem przez Biesa podpiekane (fot. 9, 10). Aż tu nagle, gdym przysiadł sobie dla wyrównania oddechu na zwalonym drzewie, widzę ja… ogon Biesa. Stał sobie, bestia, za drzewem, kilkadziesiąt kroków ode mnie. Ale tylko ogon widziałem, co się nim wachlował dla ochłody. Tuś mi Biesku, myślę - fotę ci zrobię. Ale sam ogon focić ? Jakoś nie bardzo, wstaję więc i robię krok w jego stronę. Musiał czart jednak patrzyć na mnie, bo ino trzask i tupot usłyszałem i Bies pomknął w dół. Takie było moje z Biesem spotkanie.

[jank]

Jako, że do grani już było niedaleko poczłapałem dalej, przez liście dalszych widoczków wypatrując (fot. 11, 12). Jeszcze tylko polanka i obelisk (fot. 13) co szczyt wieńczy. W dół było prościej, obrawszy właściwy kierunek sturlałem się (fot.14), by po jakimś czasie odnaleźć ścieżkę z zielonymi paskami na drzewach (fot.15) Zackniło mi się…, idę szlakiem ale brak śladów, że ktoś nim szedł przez ostatnich kilka dni. Nie żebym innym żałował, ale rozdeptane autostrady jakoś mi się nie podobają. Dochodzę przez polankę (fot.16) do stokówki i w lewo idę, nieświadomy, że kilkadziesiąt kroków w prawo znajduje się pole pysznych poziomek...
Na szczęście dobrzy ludzie przyprowadzili na te poziomki dnia następnego, ale to już zupełnie inna historia.

[Jabol]

...Zaopatrzony w 2 zdaniową instrukcję...

jak widac trzecie zdanie było już ci zbędne nie było sensu psuć ci wedrówki nadmiarem instrukcji:)))

[kobieta_bieszczadzka]

ślady stóp 2 duchów,

Ja tam się nie czepiam.... ale duchy z zasady śladów stóp nie zostawiają .... musi to jakieś stwory leśne... błądzące wśród zieleni....

[bertrand236]

Dobrze się z Tobą wędruje, choć droga znajoma. Miło powspominać.
Pozdrawiam

[vm2301]

Dobre medium może wywołać materializację ducha.

Ja tam mu wierzę.

[jank]

Ja tam się nie czepiam.... ale duchy z zasady śladów stóp nie zostawiają .... musi to jakieś stwory leśne... błądzące wśród zieleni....

Dobre medium może wywołać materializację ducha.

Ja tam mu wierzę.

Taak... to rzeczywiście trudna sprawa, CO te ślady zostawiło, choc dla mnie najbardziej istotne było, że TO COŚ w trepach się poruszało.

Rusałki ?

[don Enrico]

Dobre

[jank]

Na Biesa zawsze jest dobry czas ale czasem jest lepszy, jak ten.

Gdy dotarłem w nocy do firankowego hotelu, choć to weekend, byłem w nim jedynym spaczem :).
Spać nie warto, wcześnie rano wyrwałem drogą obok marcins-owej siedziby, zobaczyć co tu i tam.

DSCN8657.jpg

Jak się ma tylko dwa dni to koncepcji co dalej zrobić jest tak wiele, że niebo wali się na głowę.

DSCN8663.jpg

Cel wydumałem, zwykle niedostępny dla mnie z powodów społecznych, ponieważ lekko mżyło i mgliło, to co... - w górę trzeba, ponad tę chmurę.
Gdy dotarłem na parking, co za czort: autobus i z dziesięć samochodów, ale uff, czereda udała się w kierunku przeciwnym...

DSCN8664.jpg

Łąką, lasem, ścigamy się z tumanem, który co raz wchodzi i odchodzi...

DSCN8666.jpg
DSCN8670.jpg
DSCN8671.jpg
DSCN8675.jpg

Pod lasem robię drzemkę na ławeczce, sympatycznie ogrzewany słońcem, śledzę walkę chmur z widokami.
DSCN8680.jpg
DSCN8677.jpg
DSCN8679.jpg