Długość szlaku wynosi 53,5 km.
Podczas letniego szczytu trwającego od października do kwietnia, dostęp do szlaku jest regulowany. Turyści muszą przejść szlak w ciągu 4 dni idąc tylko w kierunku północnym. Zabronione jest rozbijanie namiotów na szlaku. Maksymalnie 90 turystów może przejść dziennie ten szlak (40 indywidualnych i 50 z przewodnikiem). Zwykle te 90 miejsc jest zarezerwowanych na wiele miesięcy wcześniej, mimo dość wysokiej ceny za przejście z przewodnikiem.
Turyści indywidualni spędzają każdą noc w schronisku wybudowanym przez Departament of Conservation. Schroniska te mają podstawowe wyposażenie, lecz turyści muszą mieć swoją żywność. Turyści z przewodnikiem nocują w schroniskach prywatnych. Te są znacznie lepiej wyposażone, zapewnione jest również wyżywienie.
Poza sezonem
Poza sezonem (od maja do października) szlak nie jest już tak restrykcyjny. Można go przejść w obu kierunkach, w dowolna ilość dni. Warunki na szlaku są jednak wtedy znacznie gorsze i niebezpieczne. Część wyposażenia w schroniskach zostaje usunięta, usunięte są niektóre mosty, z gór schodzą lawiny, szlak bywa oblodzony.
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Milford...k_turystyczny)”
Widziałem na filmie, że musza usunąć podwieszane mostki bo tak potworna woda spływa, że by je zmiotła. Zostają tyczki, ale przzez taką szybko i głęboką wodę strach przechodzić... to co widziałem to nie do przejścia było. Możliwejest szczęście, że woda może być mniejsza i dzięki tym tyczkom (wyznaczają szlak i drogę przez strumienie) można jakoś przejść. Dlatego z mojego punktu widzenia lepszy jest jednak sezon.
Zakładki