BIESZCZADY sierpień 2009

[grubyszymanek2]

Bardzo bym prosił o pomoc jak dodawać zdjęcia do opisu.

BIESZCZADY 2009 31 lipiec - 09 sierpień

Wyjazd z Krotoszyna (woj. wlkp.) 30 lipiec 23.00. Droga długa - dojazd na miejsce piątek 31 lipiec godzina 9. Miejscowość Strzebowiska koło Przsłupia. Po drodze około 8.00 krótki przystanek w jedynym miejscu, który pamiętam sprzed 20 lat - Jabłonki - pomnik Świerczewskiego (jakieś tam wspomnienia, nostalgia za młodymi latami, refleksja nad przemijaniem). Około 9 na miejscu. Powitanie z gospodarzami. Wymęczeni - w zasadzie dzień stracony. Krótki przejazd do Ustrzyk Górnych, kontakt z pierwszymi autochtonami popijającymi piwo przy stacji benzynowej w Cisnej. Szybkie spanko.

01 sierpień sobota.
Pobudka, około 9 autobusem z Przysłupia na Przełęcz Wyżną. I początek zdobywania Połoniny Wetlińskiej. Krótkie wejście do Chatki Puchatka i dalej droga, aż do szczytu Smerek. Droga - przejście - nie potrafię tego oddać. Poprostu wędrując po połoninie towarzyszą nam przepiękne widoki. Wąski szlak - ścieżka. 7 osób (w tym 3 dzieci) gdzieś na szczycie Smerek zabrakło nam wody. Zejście do strumyka koło Kalnicy zajęło nam trochę czasu - jakieś 1,5 godziny. Upał sraszny - około 30 stopni. Wszyscy wymęczeni ale szczęśliwi. Po dojściu do strumyka (jakieś 6 godzin od początku wycieczki) przerwa. Pijemy ze strumyka tak bardzo jesteśmy spragnieni. Ja jako przewodnik grupy wiem co nas jeszcze czeka - jakieś 4,5 km szosą do domu. Ekipa strasznie zmęczona. Mówię, że jakieś 2 km do domu i przewodzę grupie pomału się od nich oddalając. Na szosie cisza, spokój. Coś nieopisanego - obok spokojna przyroda - jesteśmy z daleka od zgiełku, gwaru. W trudach po około godzinie docieramy do knajpy w Przysłupiu - przed skrętem na Strzebowiska. Knajpę odradzam - drogo i obsługa taka sobie. Ale z pragniania na dzień dobry 2 kufelki piwa. Ale smakowało. Po obiedzie koło 19 około 1,5 km do domu. Jakoś docieramy - wszyscy padnięci. Prysznic, mały grill i po niewielkiej ilości alkoholu - spanko. Cudowne wspomnienia. Widoki idąc połoniną są przepiękne.
Myślę, że tym, którzy tam byli odświeżyłem również ich wspomnienia.

[grubyszymanek2]

poniedziałek 3 sierpień SIANKI

Pobudka koło 8, śniadanie i koło 9 wyjazd. Kierujemy się samochodami w kierunku parkingu w Bukowcu. Mijamy Ustrzyki Górne i w Stuposianach skręcamu na Muczne. Już droga Stuposiany-Muczne sprawia wrażenie, że jesteśmy gdzieś daaaleko od cywilizacji. Muczne dziwna mała osada w sercu lasu. Jedziemy dalej do Tarnawy Niżnej. W Tarnawie w budce kupujemy bilety wjazdu samochodami na teren BPN do parkingu w Bukowcu (5 zł. za samochód). Rozmawiamy z 2 paniami w budce parkingowej (mama i córka). Dowiadujemy się, iż na stałe mieszka tam 6 rodzin. Jest im tutaj dobrze i nie zamienili by tego miejsca na żadne inne. Tarnawa Niżna robi niesamowite wrażenie. Naprawdę jakby koniec świata. Dowiadujemy się, że do parkingu w Bukowcu mamy samochodem jakieś 10-12 km, a droga niezaciekawa ale przejezdna. Jedziemy. Droga wąska, wokół drzewa - ciarki przechodzą trochę po plecach, tym bardziej jak zdaję sobie sprawę, w którym miejscu na mapie jesteśmy. Jedziemy, jedziemy - droga coraz gorsza, ciężko autem przejechać, ale da się radę. W końcu po lewej stronie w oddali zauważamy jakieś miejsce parkingowe. Oto trawiasty parking w Bukowcu. Na miejscu jesteśmy o 11. Spotykamy 2 rodziny spod Warszawy, chwila odpoczynku i ruszamy.
Pogoda równie piękna jak na Połoninie Wetlińskiej - ciepło, ale coś jakgdyby się kręci w powietrzu. Droga wąska - idziemy sami - czuje się jak na końcu świata. Zdaje sobie sprawę, że tu gdzie jesteśmy teraz, przed wojną tętniło życie. Duże wioski, Sianki, w których mieszkało tysiąc osób i było ośrodkiem rekreacyjnym. Tutaj przechodziła linia kolejowa Budapeszt-Lwów. A teraz dzicz. W ramach akcji Wisła wysadzono wioski trotylem.

Po prawej stronie, nie tak znowu daleko - ukraiński pociąg. Idziemy dalej i dochodzimy do cmentarza w Beniowej. Tam robimy odpoczynek. Idąc dalej wchodzimy w naprawdę zarośnięty las. W niektórych miejscach trzeba iść z rękami w górze (zwłaszcza dzieci). Dochodzimy w końcu do schronu BPN, który dziś już nie przyjmuje gości. Co prawda obok schronu stoją jakieś 2 auta, myślę, że to być może jacyś studenci lub ktoś z BPN-u. Idziemy dalej kamienną szeroką drogą - nadal gorąco. Po pewnym czasie skręcamy w lewo znowu w gęsty las. Informacje komunikują, że do grobu Stroińskich jakaś godzina. Znowu idziemy w pozarastanym terenie, raz po raz jakimiś zarośniętymi mostkami przekraczamy strumyki. Naprawdę niesamowite wrażenie - pełna dzicz. W końcu dochodzimy do grobów Stroińskich. Myślę tutaj, że naprawdę dotarliśmy w miejsce, które przed wyjazdem w Bieszczdy postawiłem sobie za punkt honoru. Po chwili odpoczynku idziemy jeszcze na taras widokowy na ukraińskie Sianki, dochodzimy tam po 15 minutach i odpoczywamy na ławeczkach.

Niby nic takiego w tym widoku i w całej wyprawie nie było jakiś zapierających dech w piersiach widoków, krajobrazów, jednak z uwagi na egzotykę i klimat tego miejsca (najbardziej na płd-wsch wysunięty) to wszystko robi -przynajmniej na mnie- niesamowite wrażenie. Myślę, że Ci którzy tu byli doskonale wiedzą o co chodzi. W oddali (myślę, że niecały kilometr) widać ukraińskie Sianki. W głowie kotłują mi się myśli - "ciekawe jak tutaj było przed wojną, życie tętniło itp.". Odpoczywamy w spokoju z dala od zgiełku, cywilizacji. Obok spotykamy ludzi zbierających borówki. Pytamy coś o Sianki, na co panowie odpowiadają, że są tutaj pierwszy raz. Wybrali się na Borówki na koniec Polski.

Ruszamy w drogę powrotną (dzieciaki marudzą ze zmęczenia - przecieranie się wśród traw i chaszczy kosztuje trochę wysiłku). Idziemy pomału. Po jakiejś godzienie, kiedy wchodzimy na kamienną drogę prowadzącą do schronu coś zaczyna się "mielić w powietrzu". Mamy jeszcze jakieś pół godziny do schronu, a zaczyna konkretnie padać i co gorsza grzmić. W ostatniej chwili docieramy do schronu kiedy już porządznie leje i walą pioruny. Stajemy pod takim małym daszkiem przy schronie. Po chwili ktoś wychodzi ze schronu i zaprasza nas do takiego małego pomieszczenia z tyłu schronu. Pomieszczenie z otwartą bramą ma jakieś 2 na 3 metry. Jakoś się mieścimy, a dochodzi jeszcze wiele osób. Pioruny walą dookoła. Jest naprawdę strasznie. Po jakiejś godzinie przestaje w końcu padać i pomału kamienną drogą (nie wracamy przez cmentarz w Beniowej, tylko od schoronu idziemy równoległa alternatywną drogą kamienną do parkingu w Bukowcu) dochodzimy do parkingu w Bukowcu. Na parkingu jesteśmy około 18.

Przez cały dzień na "szlaku" spotkaliśmy raptem około 20 osób. Wyprawa do Sianek stanowi dla mnie niezapomniane wspomnienia. Pobyt w worku bieszczadkim to coś co polecam każdemu kto chce odpocząc od cywilizacji.

Na parkingu odpoczywamy i jedziemy po mału do Strzebowisk. W domu jesteśmy około 20 i znowu jak w sobotę wykończeni. Szybko kładziemy się spać.

Dodam, że dzień wcześniej byliśmy nas Soliną - w kontekście Sianek - pobyt nas Soliną KOMPLETNA PORAŻKA. Była to niedziela - na początek jechaliśmy w korku i nie było gdzie zaparkować. Potem dojście przez zaporę i kamienista plaża oraz TYSIĄCE ludzi. Czułem się jak nad morzem w Mielnie. KA TA STRO FA. A potem jeszcze 2 godziny w korku z powrotem do domu.

Może tym bardziej w związku z tą konfrontacją odczułem uroki wyprawy do SIANEK.

Pozdrawiam

[Pyra.57]

... Przez cały dzień na "szlaku" spotkaliśmy raptem około 20 osób.

No to musze powiedzieć, że to mieliście tłok na szlaku. Nie zazdroszczę powrotu tą szutrówką, trasa nudna i mało ciekawa. Można ją określić cytatem "końca nie widać". Zgadzam się że to miejsce ma swój klimat.

[bertrand236]

Bardzo bym prosił o pomoc jak dodawać zdjęcia do opisu.

....

...

Proszę bardzo: http://forum.bieszczady.info.pl/showthread.php?t=1765

Idąc do Beniowej z Bukowca tory są po lewej stronie. Taka mała dygresja... Fajnie piszesz, czekamy na fotki

Pozdrawiam