letnie lenistwo

[długi]

Za oknem dziś pierwsze płatki śniegu. Tak jakoś zimno i zimowo się zrobiło. Młodszy syn pomachał mi na skypie z daleka i tak jakoś tęskno i smutno się zrobiło. W takie chwile sięgam do albumu po letnie wspomnienia. Pochylam się nad zdjęciami, a mam je wszystkie w wersji papierowej, i kartka za kartką, pomału, nie śpiesząc się... wieczór długi, a ciepło wspomnień tak przyjemne.
Latem to ja nie lubię łazić po górach. Za gorąco, za tłoczno. Wolę poleniuchować do góry brzuchem. Nie ma lepszego miejsca dla sybaryty jak Duszatyn. Sierpień jest najlepszą na to porą. Przyjeżdżamy na drugą połowę, by przy okazji świętować uroczystość rodzinną w gronie przyjaciół.
Będzie więc relacja z lenistwa, nieśpiesznych wędrówek, spacerów i odwiedzin znanych miejsc.
Nie wszystko będzie po kolei. Ale jakiś porządek będzie.
Na początek dzień pierwszy.
Na polu przywitali nas stali bywalcy, przyjaciele i przyroda, która swymi 6 i 8 nogami garnęła się do powitania.
Wieczór przywitał nas cykaniem świerszczy i zapowiedzią pięknej nocy. Czajnik na ogniu zaszumiał śpiewnie piosenkę o gorącej herbacie i nastąpiło to, co lubię najbardziej: opowieści w gronie przyjaciół.. a pamiętasz?? Jutro pójdziemy sprawdzić, czy jest tak samo...
cdn

[WUKA]

Już się przysiadam z wielkim apetytem na te sierpniowe ,smakowite dania.A w tle jakie dźwięki?Mam na myśli te zimowe,towarzyszące wspomnieniom.

[asia999]

kocham sierpniowe Bieszczady...

czekam na dalej...

[długi]

Już się przysiadam z wielkim apetytem na te sierpniowe ,smakowite dania.A w tle jakie dźwięki?Mam na myśli te zimowe,towarzyszące wspomnieniom.

Byliśmy z Joanną w zeszłym tygodniu na koncercie z cyklu "W górach jest wszystko co kocham". Zdolną mamy młodzież
nie tylko z uczuciem wywołuje deszcz kijem deszczowym, ale i pomyka sprawnie na skrzypeczkach, gitarach czy bębenkach. Niektórzy też przy tym udatnie śpiewają nie psując poezji, w tym wierszy Wuki. Rozczarowało mnie tylko dwóch panów. Zapowiedzieli stare, wyciągnięte z lamusa kawałki i wyciągnęli... tak coś z lat osiemdziesiątych. To już moje dzieci były duże w tym czasie. No tak jak oni przedstawili się jako stare pryki a ja jestem prawie dwa razy starszy od nich... Jedno co dobre to to, że grali i śpiewali koncertowo. Ale nie licz, że opiszę moje popisy wokalne. Śpiewam tylko przy goleniu.
Pozdrawiam
Długi
ps
Marcinie, ślicznie dziękuję za wejściówki
T

[Jarek L]

Piekny poczatek opowiesci i zdjecia ja ilustrujace. Bardzo nastrojowe. Czekam na ciag dalszy.

[długi]

Kilka linijek tekstu i już dzień zleciał. No może pół. I był to dzień bardzo pracowity. Trzeba było poszukać kamieni na kuchenkę, pójść po drzewo do lasu, połamać i porąbać je na stosowne szczapki. Na szczęście nie trzeba było sprzątać pola i kibelka. Leszek z Kasią, stali bywalcy z Sopotu zadbali o porządek wcześniej.
Noc przyszła gwieździsta. Zawsze zdumiewa mnie ile gwiazd jest w Bieszczadach. W Sopocie przy najlepszej pogodzie widać wielki wóz i jeszcze kilka gwiazdozbiorów. A tu jakby ktoś kaszą sypnął. I wystarczy chwilę pogapić się, by jakaś przecięła niebo świetlistą smugą prosząc o życzenia.
Ranek wstał rośny. Słońce świeciło tysiącem brylancików na każdej trawce. Pies też chciał to zobaczyć, więc razem zrobiliśmy rundkę dookoła Duszatyna. Te kilka minut wystarczyło, by rosa obeschła i czar zniknął. Rozpoczął się dzień. No nie całkiem, bo bez porannej kawy nia ma dnia. Czajnik na kamienie i poganiam ogień do roboty.Dzień zapowiada się pracowicie. Pierwsza rzecz, to trzeba pójść do leśniczówki po kosę. Ścieżka do potoku, gdzie zawsze biorę wodę, zarosła zielskiem wysokim jak ja. Okazuje się, że większość obozowiczów chodzi po wodę do studni przy gospodarstwie. Mnie się nie chce. To za daleko i pod górkę. Olchowaty co prawda już od rana niesie żółto - brunatną wodę, bo gdzieś wyżej leśnictwo prowadzi zwózkę drewna, ale z samego rana i późnym popołudniem jest wystarczająco czysta. Koszenie to strasznie męcząca czynność. Wymagała wypicia jeszcze jednej kawy i co najmniej dwóch kąpieli w Osławie. A jeszcze trzeba było uzupełnić zapas drewna, bo obiad, bo kolacja, bo wieczorne ognisko. I ani się spostrzegłem, jak niebo przybrało wyjątkowo kiczowate barwy. Świerszcze oszalały. Gdzieś koło 22 lub trochę później odezwał się puszczyk. Najpierw tak jakoś nieśmiało: wydobył z siebie jakiś syk, przechodzący w ksztuszenie starego gruźlika by po chwili wybuchnąć czystym, tak znanym hihotem. Z dugiej strony polany odpowiedział mu kumpel, kumpela? Po chwili bezszelestnie przeleciał nad polem i zniknął w olszynach nad Osławą. Niemal każdego wieczoru odgrywał nam ten spektakl. Najpierw gdzieś na jesionach wstęp, potem kilka śmiechów dosłownie nad głową i odlot gdzieś nad Równię. Jasny polar zwabił jakąś ćmę. Chwilę posiedziała i odfrunęła w mrok. Jak ona mogła latać z tak postrzępionymi skrzydłami i to jeszcze po ciemku?
Co jutro?
Jutro będzie kolejny leniwy dzień wypełniony zupełnie nikomu nie potrzebną pracą
cdn

[Piskal]

Ech, jak się patrzy na ten czajnik buchający parą i bieszczadzkimi wspomnieniami, to aż się ciepło na serduchu robi. Podkładaj pod nim szczodrze. Mam nadzieję, że również Bertrand nie będzie zwlekał z rozpaleniem letniego ogniska i jakoś tak wspólnie uda nam się przezimować. Dzięki Długi.

[Krysia]

Rozmarzyłam się;-)
czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy

[Polej]

Zawsze zdumiewa mnie ile gwiazd jest w Bieszczadach.

Bo w Bieszczadach, człowiek jest jakby… bliżej Nieba.
Pisz dalej Długi, od Twych opowieści cieplej się zrobiło i zapachniało latem

[Stały Bywalec]

Czytam z ogromnym zainteresowaniem.
A czy Ty wiesz, że ja latem (takim prawdziwym: lipiec, sierpień) tylko raz byłem w Bieszczadach? W 1987 roku.

Uwielbiam jednak letnie wędrówki wsród nieskażonej przyrody: po polach, łąkach, lasach. Nie przeszkadza mi letnie słońce ani temperatura powyżej 30 st. C. Niestety, zdecydowana większość moich znajomych, z którymi się włóczę, ucieka wtedy do gęstego lasu, zakłada letnie czapki, wachluje się i poci. Dwa lata temu żona mi mało nie zemdlała, gdy w palącym słońcu wędrowaliśmy w okolicach Tułowic, niedaleko ujścia Bzury do Wisły.
Są to przepiękne okolice na północno-zachodnim skraju Puszczy Kampinoskiej. Na początku sierpnia oglądaliśmy tam ptasie lekcje - szkółkę latania dla młodziutkich bocianów.

Dobra, dość tego wtrętu. Czekam na ciąg dalszy.