letnie lenistwo

[długi]

Dzień odwiedzin.
Tym razem Joanna zostaje na straży obozowego ogniska. Jedziemy do Krywego, a w planie jeszcze obiadek w Wilczej Jamie.
Pogoda cały czas nam dopisuje więc wybieram trasę przez przełęcze. Widoki jak malowane. Tylko w Wetlinie musimy bardzo uważać, aby nikt nam nie wszedł pod koła. Nad Przełęczą Wyżną krąży myszołów. Ten to ma widoki. Pozazdrościć. Wtedy nie przypuszczałem jak szybko zobaczę Bieszczady z góry dzięki zdjęciom zrobionym przez mojego starszego syna, Maćka. Był w Bieszczadach z żoną tydzień przed nami i zrobił kilkadziesiąt fotek "z góry". Będą na zakończenie. Tymczasem jedziemy już kwietną aleją. Zawsze rudbekie przyprawiają mnie o dreszcz emocji. Fotografuję je bez końca. Ale później gdy oglądam zdjęcia.. to nie to. Dolina Krywego widziana z Rylego. Codziennie na nią patrzę. Mam tapetę na ekranie ze zdjęcia zrobionego spod słupa na szczycie. Pierwszy raz byłem tam pewnej zimy, czy wiosny. Usiłowaliśmy dość bezskutecznie dojechać pod dom Tosi, wtedy jeszcze Pani Antoniny Majsterek. Gdy w końcu zostawiliśmy auto pod pawilonem i podeszliśmy do Gospodyni przywitała nas słowami: jeszcze nie widziałam, żeby łąkę orać ułazem. I tak się zaprzyjaźniliśmy z Tosią i Staszkiem. Jesteśmy tam częstymi gośćmi i zawsze nas wzrusza ciepło przyjęcia i ... i te Krywe. Nie ma śliczniejszego miejsca. Na Krywem trochę nowości. Jest nowy domownik: kawka. Bystre, wścibskie ptaszysko, które nie pominęło żadnej okazji by nas poznać i spróbować dziobem. Młodych interesują głównie konie pasące się opodal. No cóż, skrzywienie zawodowe. Gotowi byli zostać kilka dni, aby dosiąść któregoś. Później jeszcze jeździliśmy do Woli Michowej, tam też są konie i do Wołosatego.
cdn

[asia999]

Zapraszam, teraz do ekranu, a w sierpniu nad Osławę
Długi

Ja się też zgłaszam - do karmienia Semena ciasteczkami uroczy jest

w tym Twoim opowiadaniu po prostu czuć ten bieszczadzki sierpień

i te rudbekie - chyba tylko tam są właśnie takie...

[marcins]

i te rudbekie - chyba tylko tam są właśnie takie...

Rudbekie to zmora Bieszczadów, jak je widzę to spać nie mogę przez tydzień. Już baobaby łatwiej wyplenić.

[długi]

Ja się też zgłaszam - do karmienia Semena ciasteczkami uroczy jest

Niestety, w jego wieku ciasteczka są surowo zabronione. Ale drapanie i czochranie jak najbardziej wskazane
Doczekaj do końca opowieści, a ochota na Duszatyn będzie jeszcze większa
Pozdrawiam
Długi

[długi]

Rudbekie to zmora Bieszczadów, jak je widzę to spać nie mogę przez tydzień. Już baobaby łatwiej wyplenić.

Chyba przyjdzie się przyzwyczaić. Barszcz chyba łatwiej wyplenić. Z rudbekią jak z norką, jenotem i podobno szop też... Chyba się nie da. Ale w lasach też masz gatunki obce. Ot np. daglezję. Cóż, wiem - przywleczona. Ale taki łan jest piękny
Pozdrawiam
Długi

[długi]

Aż przyszedł TEN dzień. Dzień, w którym spotykamy się z przyjaciółmi, taki ciepły i słoneczny. Nawet gdy pada deszcz. Dzień, w którym patrzymy na nasze przeszłe dni i ... i mówimy: to były piękne dni. Tego dnia ranek wstał ciepły, słoneczny. Korzystając z obecności na polu młodszych przyjaciół zabieramy się za grubszą robotę. Trzeba postawić do pionu obalony kamień. Bez tego DZIEŃ byłby taki niezupełny. A taki dzień musi być bez rysy. Najpierw kosą trzeba było usunąć przeszło 2 metrowe pokrzywy. Kamień leżał. Nie rozbity, tylko przewrócony. Wystarczy wykopać dołek i gotowe. Odsuwamy go trochę w bok i.. księżniczka! Trzeba było ją chronić, tylu rzuciło się do całowania.

[długi]

Po przeniesieniu księżniczki w bezpieczne miejsce, z dala od tłumu wielbicieli i nachalnych fotoreporterów wróciliśmy do pracy. Po pogłębieniu fundamentu, kamień został siłą młodych ramion uniesiony i wreszcie stanął na swoim miejscu. Jeszcze starannie ubijamy ziemię i kamienie wokół i gotowe. Teraz tylko kosmetyka. Miska z wodą i Joanna zdejmuje z niego warstwę brudu i życia biologicznego, które nawet na kamieniu znalazło sobie miejsce do bytowania. No, teraz jest wszystko jak należy. Można jechać do Leska.
Jak co roku o tej porze.

[długi]

Jak co roku celem naszym jest cukiernia w Lesku. Oczywiście byliśmy tu w rej sprawie kilka dni wcześniej. Jak co roku rozmowa była niemal identyczna:
- chcieliśmy zamówić..
- a, jak zwykle tort?
- tak tylko z...
- oczywiście że z ptaszkami, a jaki napis? Która to już?
Podajemy treść napisu i stosowne liczby. Zamawiamy największy, jaki robią, bo w tym roku będzie dużo gości.
Dziś tylko odbieramy zamówienie. Dokupujemy jeszcze trochę drobnych ciasteczek i gotowe. Pora wracać. W rynku atrakcja turystyczna: człowiek orkiestra. Podśpiewuje, gra i pozwala się fotografować. Nie marudzimy z powrotem, bo upał się wzmaga, i boimy się, że tort nam popłynie. Po powrocie tort wędruje do naszej obozowej lodówki w Olchowatym. Michał nam melduje, że jak byliśmy w Lesku to przyjechali do nas goście. Pytam, kto przyjechał i dokąd poszli? Do Osławy. I radość wielka: Bertrand z Renatką własną osobą nas zaszczycili.

[długi]

Tymczasem na polu trwają jakieś tajemnicze przygotowania. Andrzej z zafrasowaną miną pyta Joanny, czy ma oregano, majonez i jeszcze coś. Oregano jest, inne przyprawy też, majonezu nie ma. Tomek z Jerzym coś tajemniczo szepcą, a reszta robi tajemnicze miny.
Wiemy, że Andrzej jest świetnym kucharzem, ale bo co mu na polu majonez?
W końcu nadchodzi pora przygotować stół. Wykładamy nasze słodkości i ... i nasi goście wykładają swoje nie słodkie. Jest więc karp zapiekany, sałatka warzywna (bez majonezu), kiełbasa pieczona i różne flaszeczki, w tym ta od Bertranda. Zapraszamy do stołu wszystkich. Tradycyjnie, wszystkich obecnych na polu. Wywołuje to pewne zdziwienie u młodych ludzi, co właśnie przyszli i rozłożyli namiot, ale zaproszenie przyjmują. Najpierw życzenia. I prezenty. I wzruszenie. I radość, że ten dzień możemy spędzić w tak licznym gronie przyjaciół

[bertrand236]

Oj długi. Fajnie jest powspominać.
Pozdrawiam