Jesienna włóczęga po Rumunii ;)

[kobieta_bieszczadzka]

Ja lubię ciepłe kolory i tak mam ustawione wysycanie barw w aparacie... ... w słońcu jakie mieliśmy, tak właśnie to wyglądało....więc po prostu się czepiasz Don Heniu ....

[don Enrico]

o.k. niech będzie że się czepiam.
....a czy ma ktoś do sprzedania dobry monitor ? z pogodnymi kolorami ?

[kobieta_bieszczadzka]

o.k. niech będzie że się czepiam.
....a czy ma ktoś do sprzedania dobry monitor ? z pogodnymi kolorami ?

czy mi się wydaje, czy wyczuwam delikatną nutkę..... "mięty"?



[edit]: rozwiązałam problem kolorów

[kobieta_bieszczadzka]

Dzień 6


Poranek w tym cudnym miejscu okazał się być przyjemnie słoneczny, z nieskończoną ilością wspaniałych widoków. Gdy po śniadaniu sączyliśmy sobie kawkę, wygrzewając się w promieniach wrześniowego słońca, ujrzeliśmy niewielkie ciemne punkciki, poruszające się w dół połoniną. Na początku stwierdziliśmy, że to wędrowcy, lecz prędkość z jaką się do nas przybliżali wskazywałaby, że poruszają się co najmniej biegiem. Drugą hipotezą byli quadowcy, ale żadne warczące dźwięki do nad nie docierały, więc czekaliśmy z zadziwieniem któż to do nas podąża o tak wczesnej porze i to z gór. Pewnie różne inne opcje przetaczały nam się po głowach, ale to co ujrzeliśmy po kilku minutach z pewnością nikomu nie przemknęło przez myśl. Dostojnie sunęli ku nam, ubrani na czarno, jeźdźcy na wspaniałych koniach. Stroje przybyłych były tradycyjne, a w kapeluszu każdy miał wetknięte orle pióro. Wyglądali po prostu niesamowicie, jak gdyby wyłonili się z innych czasów, z jakiejś baśni... Jednakże o współczesności konnych świadczyła niebieska, zrolowana karimata, przytroczona do siodła . Po krótkiej wymianie zdań w najprzeróżniejszych językach, okazało się, że mamy przed sobą Madziarów :). Upewniwszy się, że są nad Rotundą, ruszyli w dalszą drogę, zaś my przystąpiliśmy do składania obozu. Na wzmiankę zasługuje fakt, iż Irek po raz pierwszy, samodzielnie złożył swój namiocik, co zostało udokumentowane na filmie rzecz jasna :D. Zanim ruszyliśmy w kierunku gór Maramorskich, podjechaliśmy jeszcze kawałek do góry na niewielką sesję foto...
Naszym celem na dziś były góry Marmaroskie, więc zjechaliśmy na przełęcz i ruszyliśmy w stronę Karlibaby. Na początek potrzebowaliśmy uzupełnić zapasy wody i jedzenia, jednakże Marcin, koniecznie chciał znów skosztować przepysznej ciorby w pobliskim hotelu, więc tam też się skierowaliśmy. Ja i Irek po niedawnym śniadaniu, nie zdecydowaliśmy się na sycącą zupę, ale mały deserek czemu nie … Nażarci, zasłodzeni ruszyliśmy na poszukiwania sklepu. Jedyny jaki znaleźliśmy i chyba ostatni przed przełęczą Prislop, okazał się chwilowo nieczynny, więc mieliśmy przymusowy postój. Na szczęście po nie niedługim czasie pojawiła się pani sprzedająca i zaopatrzeni we wszelkie niezbędne rzeczy , tj.: głównie piwo i wino oraz jajka :P, ruszyliśmy dalej.
W końcu dotarliśmy na Przełęcz Prislop, krótki postój powyżej na zdjęcia i rozpoczęła się mozolna wspinaczka na grzbiet. Widoki jakie przed nami się otwierały były po prostu wspaniałe i trudno opisać je słowami. Co chwila słońce chowało się gdzieś za chmurami, by za kolejną krótką chwilę znów wyłonić się, oświetlając tym razem inny kawałek połoniny, niesamowitym słonecznym reflektorem. Podziwiając ten spektakl, sunęliśmy coraz dalej grzbietem. W oddali ujrzeliśmy ostańce skalne i wybrawszy to miejsce na biwak, postanowiliśmy tam dotrzeć. Lawirując pomiędzy rozrzuconymi w trawach kawałkami skał, Irkowi udało się zjechać w nieco osłoniętą nieckę. Po sprawdzeniu położenia na mapie, wyszło, iż znajdujemy się gdzieś pomiędzy szczytami Cearcanul 1347 m n.p.m. a Jupaina 1853 m n.p.m. Sprawnie powstał nasz kolejny obóz, oczywiście z cudownym widokiem. Jak się okazało, wydzieranie drewna na ognisko, ostępom leśnym nas otaczającym, nie było sprawą prostą, chociażby ze względu na duże nachylenie zboczy. Jednakże zaprawieni w bojach, zgromadziliśmy całkiem spory zapasik, który miał zapłonąć tuż po zachodzie słońca. Generalnie wszystkich gdzieś poniosło, oprócz Ewy, która pozostała jako strażniczka obozowiska . Irek ruszył grzbietem w lewo, Marcin w prawo, a ja wdrapałam się na skałę ponad namiotami, gdyż zbliżał się już zachód słońca. Na górze okropnie wiało, więc schroniłam się w wyłomie skalnym i czekałam. Zanim na dobre się zaczęło, wrócili panowie i Irek dołączył do mnie na skałach. Zachodzące słoneczko postarało się tym razem wyjątkowo i widoki, barwy i w ogóle całość zapierała dech w piersiach... a może to wiatr mnie przytkał... Zapłonęło ognisko, jak się okazało dnia następnego, ostatnie na tej wyprawie... Do późna gadaliśmy jak najęci, delektując się ciepłem ogniska, gdyż nadal okrutnie wiało. Ewie i mi w rozwiązaniu języka, niewątpliwie pomogło przepyszne rumuńskie winko, ochrzczone przeze mnie w skrócie „siódemeczką”... :D Noc była naprawdę niesamowita...