Bertranda spotkanie z Manitou. Nowa letnia gawęda przy ognisku.

[bertrand236]

Żadne sorry Januszu. Przy ognisku też się rozmawia, a jak Browar się znajdzie, albo jeszcze coś mocniejszego to jest to.
Pozdrawiam

[don Enrico]

Przy tej drodze jest po lewej stronie wielce interesujący cmentarz - zupełnie jak nie z tych rejonów (fot)
Jak się nazywa najbliższa miejscowość ? ...Gorzyce ?
.
To Bertrandzie nie tyle dla zaśmiecania ile dla pilnego czytania ze wszystkimi szczegółami, cobyś nie myślał sobie ze tylko tak po łebkach wpatrujemy się w ognisko.

[Browar]

Ale przywaliłem,to co napisałem dotyczyło trasy Jasło-N.Żmigród.Od N.Żmigrodu do Dukli jest jedna z najpiękniejszych tras w PL,zupełnie jej mój marudny wpis nie tyczy

[Polej]

Od N.Żmigrodu do Dukli jest jedna z najpiękniejszych tras w PL

To odcinek mojej trasy dojazdowej w Bieszczady. Właściwie od Pcimia zacząwszy trudno skupić się na prowadzeniu autka ponieważ widoki powalają.
Bertrand, namawiam Cię na tą trasę w całości.

[kufel]

A tak w ogóle to za Nowym Żmigrodem w kierunku Dukli jest górka i niech Was nie kusi (tych, którzy nie wiedzą) prosta za nią. Tam jest taka mała zatoczka, która nie jest dobrze widoczna z góry i często można tam zgubić trochę pieniędzy

[bertrand236]

Dziękuję za ostrzeżenie

Dzień 1

Kiedy z drogi międzynarodowej skręciłem w lewo poczułem, że zaczęły się wakacje. Zatrzymałem Srebrną Strzałę w dogodnym ku temu miejscu i zarządziłem śniadanie. Chleb jeszcze poznański, ale zieleń, trawa, las i słońce już Beskidu Niskiego. Po śniadaniu ruszamy na ostatni etap podróży. Jest to podróż jakby sentymentalna. Ile to już razy przemierzaliśmy tą drogę? Zaczynamy wspominać. Pamiętasz, jak w tym sklepie kiedyś z kuzynem flaszki kupowaliśmy? Jakbyśmy ich na Słowacji nie mogli kupić…A pamiętasz jak tą betonową drogą wyjechałam po Ciebie, kiedy z jakiś Polan wracałeś. Nie z jakiś tylko z Surowiczych. Uśmiech na twarzy, bo przypomniałem sobie minę gostka w terenówce, kiedy zobaczył mój karawan wyjeżdżający z tej drogi. A tutaj jechaliśmy, a potem szliśmy do pomnika Wopistów, którego nie znalazłem…O a tą droga leśniczy pozwolił nam jechać pomimo zakazu. Tak jadąc powoli zbliżaliśmy się do celu podróży. A tu po lewej stronie znalazłem w krzakach kamienną chrzcielnicę z jakiejś cerkwi.. Jechałem powoli z jeszcze jednego powodu. Nie chciałem zbyt wcześnie zajechać na kwaterę. W końcu jest Komańcza. Podjeżdżam na kwaterę. Na placu przed domem nie ma samochodów. Wygląda na to, że będziemy sami. Jest godzina 9:30. Matka gospodyni prowadzi nas na pokoje. Kwaterę już znamy z pobytu lipcowego /relacji nie było/. Lubię wcześniej obejrzeć kwaterę. Raz bym nieźle się wpakował właśnie w Komańczy. Na kwaterze Renatka szybko nas rozpakowała, a ja robiłem kawę. Niepokoiło mnie tylko bardzo niskie ciśnienie wody w kranie. Przebraliśmy się w stroje organizacyjne /wielu z Was nas w nich widziało/ i wyruszyliśmy na pierwszą wycieczkę. /grubyszymanek2, też Pyrus napisał w swojej relacji, że po nocnej podróży dzień jest stracony. Ja się z tym nie zgadzam, ale każdy inaczej odczuwa trudy podróży/. Pogoda jest super. Godzina 10:30 i zaczyna doskwierać upał...

[bertrand236]

Schodzimy w dół i skręcamy w prawo. Idziemy wzdłuż Barbarki. Podchodzimy do budowli, która oficjalnie miała być świetlicą, ale stała się obiektem sakralnym. Z daleka widać, że prowadzone są jakieś prace remontowe na dachu. Dobrze, że gospodarz tego obiektu dba o niego. Mijamy cerkiew greckokatolicką i idziemy dalej prosto. Chcemy zobaczyć jak postępują prace przy odbudowie cerkwi prawosławnej. Po drodze z dołu obserwujemy domki, w których mieszkaliśmy w roku ubiegłym. Są zajęte. Cerkiew prawosławna jest odbudowywana, ale od naszej wizyty w lipcu niewiele się chyba zmieniło. Wchodzimy na pobliski cmentarz. Jestem lekko zaskoczony. Na moje oko około 80% nagrobków jest opisana cyrylicą. Nie potrafię tego zrozumieć. Są stare groby, są nagrobki odnowione i są nowe groby. Po zwiedzeniu cmentarza idziemy dalej. W planie mam przejście ścieżka przyrodniczo-historycznej po Komańczy i okolicy. Opis tej ścieżki jest tutaj http://www.twojebieszczady.pl/komancza%20-%20pliki/sciezka1.php Powiem tylko tak: kto tej ścieżki nie przeszedł, to gorąco do tego zachęcam. Na początku jest kiepsko oznakowana. Z cmentarza nie ma dobrego oznakowania, ale trzeba śmiało przez łąki iść do góry. Po dotarciu do punktu widokowego mam mieszane uczucia. Kiedyś dyskutowałem na ten temat na Dwerniku Kamieniu z leśniczym. Ustawia się kosze na śmieci, a potem nikt tych koszy nie opróżnia. Kuźwa ile tam śmieci się walało. Nie mam w tej chwili na myśli Dwernika Kamienia. Jeżeli ta ścieżka jest pod opieką Urzędu gminy w Komańczy, to opieka ta jest do dupy. Przepraszam za ostre słowo, ale nic innego nie przychodzi mi do głowy. Moim karawanem bym tam podjechał, więc można tam posprzątać. Nie wiem, czy Pan to czyta Panie Wójcie, ale powinien się Pan wstydzić. Zbliża się południe jest upał. Powiem więcej jest cholerny upał, a ja jak nowicjusz nie zabrałem ze sobą nic do picia. Renatka znosi to jeszcze spokojnie. Ścieżka prowadzi przez las, łąki, polany. W kocu dochodzimy do drogi asfaltowej. Znaczy się jesteśmy niedaleko Klasztoru i Schroniska. Śmiało skręcam w lewo. Jest pora obiadowa, więc tarza sprawdzić, czy szef kuchni w schronisku serwuje tak samo dobre potrawy jak w ubiegłym roku. Po wejściu do schroniska w d… dużym poważaniu mam jakość potraw. Ważne, że Żywca tam serwują. Renatka też z tego się cieszy….

[bertrand236]

Pojedli, popili. A jak człek najedzony jest, to mu się spać chce. Jednogłośnie ustaliliśmy, że dalsza część ścieżki przyrodniczo-historycznej musi na nas poczekać. Po prostu nie chce nam się już chodzić. W końcu mamy za sobą całonocną jazdę. Wychodzimy ze schroniska i podążamy w dół. W pewnym momencie widzę strzałkę wskazującą drogę do figury Matki Boskiej. Nie jestem aż tak zmęczony żeby tam nie podejść. Figura jak figura, ot cały jej opis. Dalej ścieżka prowadzi w dół. Prowadzi ona tuż obok cmentarza z czasów I Wojny Światowej. Obok tego cmentarza są pozostałości jakiejś kładki. Jej zdjęcie zmieściłem jako swoją zagadkę, której nikt nie odgadł /w momencie pisania została odgadnięta/. W końcu wyszliśmy na szosę. Szosą w prawo do spożywczego. Robię tam zakupy. Bardzo głośno wyraziłem w nim swoje niezadowolenie, że musze kupić w nim cały chleb. Nie ma takiej opcji, żeby kupić pół chleba. Nikt mi nie odpowiedział na moje pytanie, dlaczego zmusza się w tym sklepie klientów do wyrzucania chleba. Dla nas cały chleb to za dużo. Sklepowe nie chciały pojąć, ze ktoś potrzebuje mniej niż cały chleb. W pewnym momencie podszedł do mnie bardzo chwiejnym krokiem miejscowy obywatel. Bardzo grzecznie zaproponował, że może nas uwolnić od połowy chleba, bo on tyle właśnie potrzebuje. Robi grilla, kupił kaszankę i potrzebuje chleb. No to dostał. Ponieważ szliśmy w tym samym kierunku poszliśmy razem, z tym, że my szliśmy prosto. Podczas wspólnej wędrówki dowiedzieliśmy się, że ów obywatel to emerytowany żołnierz jest. Przedstawił się grzecznie z imienia, my też to uczyniliśmy. Imię jego pamiętam, ale nie jest ono w tej chwili istotne. Chwalił się ciągle swoją emeryturą i młodym wyglądem. W pewnym momencie zatrzymał się i nas, otwarł paszczę pokazując całe swoje uzębienie. Kiedy zamknął gębę stwierdził: wszystkie zęby są moje i zapytał to jak myślicie ile mam lat? Nas przymurowało. I tak doszliśmy do miejsca jego zamieszkania. Wtedy nas zaprosił na grilla. Stwierdził, że on kaszanki nie lubi, to my ją zjemy, a my mamy przecież kupioną w sklepie kiełbasę. Gdybym był sam pewnie bym skorzystał z tak zmyślnego zaproszenia. Niestety Renatka nie wyraziła ochoty na kaszankę z grilla. Grzecznie się pożegnaliśmy i poszliśmy na kwaterę. Na kwaterze szok. Wody w kranie nie ma. Na moją energiczną interwencję u gospodyni woda się pojawiła. Niestety żeby się opłukać musiałem klęknąć w kabinie prysznicowej, bo ciśnienie było tak wielkie, że na wysokość mojej głowy woda nie docierała. Oznajmiłem gospodarzom, że jestem zbyt zmęczony żeby szukać innej kwatery bogatej w bieżącą wodę, ale jutro chyba to zrobię. Usłyszałem, ze jutro woda będzie. Umyci i zmęczeni szybko zasnęliśmy….

[bertrand236]

Dzień 2

Wstajemy późno. Bez śniadania idziemy do kościoła. Niedziela jest. Idziemy pod parasolem. Są tacy, co w Bieszczad parasol zabierają. J. W kościele tłoczno i duszno. Wszyscy chcą być pod dachem, a budowla jest niewielka. Po Mszy Św. już nie pada. Wracamy na śniadanie i czekamy. Czekamy na telefon od Barnaby. Wczoraj po pracy miał wsiąść do swojego nabytku, czyli auta Wszędołaza i przyjechać w Bieszczad. Czekamy, czekamy, czekamy i nic. Mieliśmy się spotkać. Chciał żebym mu pokazał takie miejsca gdzie można tylko Wszędołazem albo po nogach się dostać. Dzwonimy do niego, ale w chatce z dachem po remoncie zasięgu nie ma…. Już chciałem gdzieś wyruszyć a tu odzywa się telefon. Barnaba z Białogrodu chce przez Jałmużnik dojechać do Duszatyna. Wie, że tam przez Sławną rzekę trzeba kilka razy przejechać i chce to zrobić. Pomysł spotkania się w Duszatynie zaakceptowaliśmy natychmiast. Wszak są już tam przyszli Jubilaci. Srebrna Strzała zawozi nas szybko na miejsce. Miło spotkać tam Przyjaciół. Nie wszędzie jest tam zasięg, ale w pewnym momencie zadzwonił telefon. To dziecko nasze zadzwoniło z ….. Cisnej. Jak on pobłądził tego do dziś nie rozumiem. Droga prosta jest, a tu taka wpadka. Trudno. Umówiliśmy się na spotkanie w Komańczy. Kiedy tam dotarliśmy Barnaba już na nas czekał. Strzałę zostawiamy przed naszą kwaterą i wsiadamy do Wszędołaza. Barnaba kieruje, ale ja prowadzę. Ogólnie kierujemy się na północ. Po przejechaniu niewielu kilometrów skręcamy w prawo i pokonujemy w brud wartko płynąca wodę. Dojeżdżamy do szlabanu i dalej idziemy pieszo. Można było szlaban ominąć, ale byłoby to już przegięcie. Szutrową drogą posuwamy się lekko pod górę. Od mojego ostatniego tu pobytu minęły ze trzy lata, ale nic się tu nie zmieniło.

[bertrand236]

Idziemy spacerowym krokiem, a tematem naszej rozmowy jest Wszędołaza. Barnaba jest z niego bardzo dumny, a my z Renatką obawiamy się, ze to nie Wszędołaza, a Pożeracz Gotówki. W końcu dochodzimy do bardzo ciekawej budowli. Dom jest za płotem, ale robi duże wrażenie na Barnabie. W takim miejscu, gdzie nikt nie przychodzi stoi sobie taki dom… Zaczyna kropić, więc zawracamy. Wiem ze droga prowadzi do końca doliny a ścieżka doprowadza do szlaku turystycznego. Wydaje się, że droga powrotna jest dłuższa niż ta, którą tu przyszliśmy /to ta sama droga J/. W końcu docieramy do Wszędołaza. Chwila zastanowienia, dokąd teraz. Mam plan. Wracamy do szosy podziwiając z góry widok na pobliskie akweny wodne o małym znaczeniu strategicznym oraz znany obiekt architektoniczny o przeznaczeniu sakralnym. Po dojechaniu do szosy skręciliśmy w lewo tylko po to, żeby za chwilę skręcić w prawo. Najpierw asfaltem, a potem po betonie pięliśmy się w górę. W końcu i beton się skończył, więc Wszędołaz śmiało zjechał w koleiny polnej drogi. Koła buksowały w Bieszczadzkim błocie, ale posuwaliśmy się do przodu. Jest to jak najbardziej widokowe miejsce, ale nie takiego dnia jak dzisiaj, kiedy niebo zasłoniły granatowe chmury. Opowiadam jak kilka lat temu szedłem tędy podczas największej w życiu burzy, jaką przeżyłem. W końcu dojeżdżamy do platformy. Stoi ona tam sobie i niszczeje. Sprawia wrażenie, że nikt o nią nie dba. Przy mojej wadze strach na nią wchodzić, co nie oznacza, ze tego nie uczyniłem. Podejmujemy decyzję, że jedziemy dalej. W końcu droga się kończy. Parkujemy pod obiektem, których pełno jest w lasach i kościołach. Najpierw wyprowadzam moje towarzystwo na polanę, z której widać stok, z którego nikt w tej chwili nie korzysta. Chyba z braku śniegu… potem wracamy, z iż zagłębiamy się w las. Jest mokro i błotno. Nie zważając na te przeciwności dosyć pewnie prowadzę naszą grupę do z góry zaplanowanego celu. Po pewnym czasie moja pewność topnieje. Czy aby dobrą drogę wybrałem? Jestem już zrezygnowany a tutaj jest! Stoi sobie jak stała! Nic się nie zmieniła. Stanowi obraz nędzy i rozpaczy, ale jeszcze stoi. Może ktoś się nad nią ulituje kiedyś poprawi jej stan? Niedźwiedź poszedł chyba zapolować i zostawił swoje domostwo puste. Chwilę tam zagościliśmy i powoli opuściliśmy to miejsce. Po swoich błotnych śladach wróciliśmy do Wszędołaza. Barnaba zawiózł nas do Komańczy i pojechał dalej. A na kwaterze niespodzianka. Gospodarze jakiś hydrofor uruchomili, bo woda w rurach ma trochę większe ciśnienie. Jak nasza tradycja rodzinna każe na wakacjach wszystkie posiłki szykuję sam, więc biorę się za kolację. A potem przy szumie padającego deszczu zasypiamy w łóżkach….