Z małymi misiami w Bieszczadach

[misiekjakub]

Poniedziałek, 16 sierpnia.

Już w planach na niedzielę była Połonina Wetlińska, alternatywa był przejazd kolejką. Z kolejki zrezygnowaliśmy ze względu na niedogodności czasowe - kolizję z mszą, a Połonina wypadła wskutek opóźnień - zanim wróciliśmy z Łopienki i zjedliśmy obiad było już za późno, by iść w góry i pojechaliśmy nad rzekę.

Poniedziałek był przeznaczony na wycieczkę górską "i nie ma to-tamto". Michał z Justyną wybrali sobie Bukowe Berdo z Widełek i dalej przez Tarnicę i Szeroki Wierch do Górnych. My z naszymi misiami nie mogliśmy nawet marzyć o takich "dalekobieżnych" trasach, ale chcąc małe zabrać gdzieś, gdzie na świat Boży można poglądać z wysoka zdecydowaliśmy się na Wetlińską, ceprostradą (znaczy się żółtym) z przełęczy. Plusy takiego rozwiązania są oczywiste - traska krótka, raptem jakieś dwa i pół kaema, przewyższenie zredukowane do absolutnie niezbędnego minimum (360 metrów), nachylenie cały czas łagodne, brak stromszych podejść, a na górze schronisko. A w schronisku Puchatek, w końcu to Chatka Puchatka, co nie było bez znaczenia jeśli chodzi o motywację małych niedźwiedzi. Poza tym droga szeroka, łatwo się minąć, co też nie jest bez znaczenia przy dzieciach. Nawet ten tłum ludzi, co się tam przewala. ma swoją zaletę - w razie jakiegoś wypadku można liczyć na pomoc. Minus jest w zasadzie jeden - szlak jest bardzo kamienisty, pełno kamerdolców i korzeni, co małym znacznie utrudnia marsz, ale go nie uniemożliwia.

Michał i Justyna wysiedli w Widełkach (dzielnica Pszczelin), zasiadłem za wolantem i pojechaliśmy na przełęcz Wyżnią. Dokonaliśmy spieszenia, nabyłem drogą kupna kalendarz bieszczadzki (w Kraku nieosiągalny, nawet w Sklepie Podróżnika) i ruszyliśmy w górę, w tempie małych misiów oczywiście. Małe szły dzielnie, ale zdjęć jak idą nie mają - każde z nas prowadziło jednego misia, więc focić nie miał kto, fotki są tylko z postojów. Paulinka (młodszy o dwie minuty i nieco mniejszy miś) jak zwykle maszerowała dzielnie, po każdym odpoczynku na pytanie "Idziemy?" odpowiadała "Idziemy!" i wyrywała do przodu. Asia troszkę popłakiwała i trzeba ją było przekonywać i tłumaczyć, ale tak to już z nią jest, Asia woli siedzieć niż chodzić, na zwykłym płaskim spacerze w mieście też nieraz popłakuje i kombinuje co by tu zrobić, by ktos ja wziął na barana. Najlepszy numer odstawiła na granicy lasu i połoniny - płakała, bo już była trochę zmęczona, tłumaczyłem że zaraz odpoczniemy tylko dojdziemy do mamy, ale mamy nie było widać bo było za zakrętem. W końcu miś zobaczył mamę, przestał płakać jak nożem uciął i ruszył do przodu jak wystrzelony z procy, na co odpoczywający na poboczu szlaku turyści zareagowali śmiechem i brawami. Asia wówczas speszyła się, zatrzymała i rozryczała na full volume. Potem jeszcze długo wspominała, że płakała jak dostała brawa i widać było, że jej trochę wstyd Na zdjęciu wygląda, że Paulinka płacze - w rzeczywistości śmiała się wtedy i miauczała