Bieszczadzkie wędrówki

[Lisk]

Witam serdecznie

Bez długiego wstępu ; czasem coś tam piszę do szuflady ,tematy bieszczadzkie spróbuję zamieścić tutaj
Ot taka rymowanka o "prawdziwej" historii Bieszczadów.
życzę cierpliwości


pora była wiosenna gdym wędrował lasem
zachwycony gór czarem słońce zaś tym czasem
skrywszy się za szczytami cień w około ściele
zbyt daleko odszedłem aby przyjaciele
dziś się mnie doczekali ciemność mnie zaskoczy
lepiej w lesie przeczekać niż się tłuc po nocy
znalazłem suchy wykrot ogień roznieciłem
by nie zmarznąć na chłodzie sam się otuliłem
w pałatkę nie dopuści wilgoci do ciała
wiele razy już moje zdrowie ratowała
piekłem wonną kiełbaskę nagle gdzieś powiało
widzę w mroku postacie a przez moje ciało
dreszcz przeszedł ledwiem duszę na ramieniu złapał
pot zimny mimo mrozu miast oddychać sapał
żem jak stary parowóz czas się opanować
nocą nie ma gdzie czmychnąć tym bardziej się chować
podeszli więc z pytaniem czy się przysiąść mogą
długo już tak wędrują więc strudzeni drogą
ja zapraszam do ognia dzielę jadło moje
mam tyle że wystarczy nawet na nas troje
pożywiamy się w ciszy herbata się parzy
strach mnie trochę opuścił wiec wzroku z ich twarzy
nie odrywam wszak dziwne mam przed sobą zjawy
choć nie drżę jak osika jednak mam obawy
ich wygląd twarze jakby z granitu ciosane
włosy długie i geste dawno nie ścinane
ubiór czysty i schludny chociaż dość znoszony
krojem swym jak i formą czas nieokreślony
ni to kontusz czy jakaś krakowska sukmana
płótna pasem opięci z butów wiechcie siana
wyłażą obok sakwy jeden rękę wkłada
wyjmuje dużą flachę i w te słowa gada
zjeść tylko przy ognisku nie bardzo się godzi
mamy napój z derenia wypić nie zaszkodzi
za to też żeś nam dzisiaj tu gościnę sprawił
czasu dużo gdy zechcesz ja cię będę bawił
opowieścią historia tych ziem tak ciekawa
w niepamięci odnależć ot daremna sprawa
zwą mnie halicz kompan zaś to władca krzemienia
nie przerywaj to drugi niema nawet cienia
przesady w tej historii którą ci opowie
wysłuchaj bo też wielu nie zmieści się w głowie
przed wiekami gdy morze z ziem tych ustąpiło
wiedliśmy sielski żywot niewielu nas było
setka ditków mających pieczę nad lasami
tyle też gdzieś rusałek rządzących polami
były też mniejsze skrzaty jedne więc od wody
inne wiatrem dowodzą tamte od pogody
ściągając latem deszcze w zimę śniegiem walą
w letnią burzę piorunem jakieś drzewo spalą
czas upływał bez kłótni natura rządziła
dotąd aż się rusałka jedna nie zbiesiła
wzięła ditka na stronę w ucho jad mu leje
w głowie chyba masz plewy popatrz co się dzieje
każdy łazi gdzie zechce nie masz nic swojego
rzecz to nie opisana zmierzaj więc do tego
by posiadać przynajmniej jedną górę małą
niestety tu równina więc trzeba by całą
usypać moc kamieni musisz nagromadzić
lecz wierzę w twoją siłę potrafisz zaradzić
temu by twa siedziba najpiekniejszą była
żoną twoją zostanę gdy dokończysz dzieła

uufffjedna trzecia cdn

[asia999]

życzę cierpliwości (...) cdn

cierpliwie poczekam więc na cdn

[Piskal]

Fajne, ale robi wrażenie wyrwanego ze środka. Trza było rozpocząć od wstępu, np. takiego:

Bieszczady, ojczyzno moja
Wy jesteście jak dziewoja
Co spłoniwszy swoje lico
Myśli, że wciąż jest dziewicą
etc.

[mAAtylda]

Konkurencja dla Białoszwskiego.

[diabel-1410]

czekam na cdn

[Lisk]

Witam ,dzięki za wejścia zapewne ktoś to przeczytał
A więc cd

bardzo pragnął mieć żonę więc już łamie głowę
pędzi zbiera kamienie znosi na budowę
składa coraz ich więcej wnet góra powstaje
inny spojrzał coś przeczuł sekret się wydaje
myśli gorszy nie będę też zbuduję sobie
własny dom w formie góry tam siedzibę zrobie
za żonę pojmę tę co nosi białe lica
górę od jej imienia nazwę zaś tarnica
tak więc jeden przed drugim darli z ziemi skały
znosili układali góry powstawały
brali aż z morskich głębin efekt z tego taki
że i dziś można znależć kamienne ślimaki
skamieliny pradawnych mieszkańców głębiny
skąd się tutaj znalazły nie bez ditków winy
trafia się piękny kryształ gdy przyjdzie ochota
w krętym rabskim potoku znajdziesz ślady złota
w łopienniku na przykład ruda występuje
sprawiając że tam kompas nieżle dokazuje
miast wskazywać kierunek wielkiej niedżwiedzicy
zwiedzie cię będziesz długo błąkał się po dziczy
przez tę swarną rusałkę mówię bez żenady
w rok dzięki naszej pracy powstały bieszczady
tu przerwał łyk napitku wzniósł ku niebu oczy
nie kończy opowieści dalszy ciąg się toczy
dalej żylim w spokoju spoczynek po trudzie
do czasu gdy zaczęli pojawiać się ludzie
pierwsi w epoce brązu grożni łowcy zwierza
przeminęli jak wszystko to co czas odmierza
przyszło nowe nastały wieki chrześcijańskie
lecz nie wiem czy nie lepsze były te pogańskie
wiek XV to kmita królewskim nadaniem
cieszył się nad ogromem ziem tych panowaniem
na surowym korzeniu wsie zaczął lokować
pragnąc tą przeogromną knieję opanować
osadżcą różny bywał a to zbieg z pod prawa
lub też pasterz którego bujna wiodła trawa
nastał i wiek XVI zbójników gromady
włóczyły się w karpatach łupiąc bez żenady
możnych dworki wsie biedne kupców karawany
nasz łotrzyk beskidnikiem z węgier sabat zwany
rabując kradnąc paląc gnali ku granicy
cóż kończyli nie rzadko w cieniu szubienicy
wiek upływał za wiekiem ludzie żyli w zgodzie
choć nękały ich wojny susze i powodzie
wsie zaludnione gęsto przez różne narody
lecz bojko to czy łemko dażyli do zgody
odprawiając swe święta ku wspólnej radości
często jeden drugiego prosi w dom i gości
trwało wszystko do czasu aż nastał wiek krwawy
znany ci to XX więc dla dobra sprawy
krótko go opiszemy toż czas nieodległy
pierwsza wojna wybuchła tysiące poległy
walcząc przeciwko sobie brat strzelał do brata
jeden ginął za cara za innego kata
zwanego znów cesarzem życie tracił drugi
płacąc najwyższą cenę za swych przodków długi


ło jejku resztę może póżniej pozdrawim

[Lisk]

Witam będziem kończyć;

nie jeden miast żyć w cnocie do warcholstwa skory
cóż się dziwić ojczyzna poszła pod zabory
znam przerwałem z mojego dziadka opowieści
gdzie on był i co przeżył w głowie się nie mieści
cztery lata front włoski ze szwejkiem w zawody
przelewali krew walcząc dążąc do swobody
lecz nie przyszła wraz z końcem wojennej niedoli
dziadek spędził trzy lata w rosyjskiej niewoli
przebrzmiały echa bitew nastał czas pokoju
ludziska zapomnieli w ciężkiej pracy znoju
orząc siejąc spasając bydłem połoniny
chleb codzienny powszedni czy połeć słoniny
w trudzie wypracowane a gdy brakowało
wielu chcąc czy też nie chcąc w świat powędrowało








w końcu lata czterdzieste najmroczniejsze czasy
okupacja niemiecka mogił pełne lasy
druga wojna choć krwawa góry ominęła
po niej na długo śmierć w tych stronach zagościła
czas pożogi wsie z dymem ludzie w obce strony
wyludniły się wioski zarosły zagony
zatracono kulturę zwyczaje wierzenia
pozostały kapliczki które z lasu cienia
wyglądają wędrowców robiących wycieczkę
mając cichą nadzieję że zapalą świeczkę

bieszczady jak się nie dać tym górom wspaniałym
oczarować zachwycić gdyś mieszkańcem stałym
tu w znoju życie wiodąc nieraz posmakujesz
surowości przyrody zimy moc odczujesz
lecz gdy spłynie marzanna śniegi spełzną z góry
staniesz na połoninach głową sięgniesz chmury
spojrzysz okiem sokolim dal nieujarzmiona
piękno urok wolności otworzysz ramiona
tchu zaczerpniesz powietrze czystością kryształu
oszałamia moc niesie spragnionemu ciału
gdyś w potrzebie potrafi ukoić cierpienie
chora dusza sprowadzi słodkie zapomnienie
z własnej woli bieszczadów nigdy nie porzucisz
przybyłeś czar zadziała na pewno POWRÓCISZ
wędrując spotkasz ducha jędrka połoniny
był mistrzem dłuta piewcą tej barwnej krainy
widma w drzewo zaklinał świątki frasobliwe
ożywiał duchy górskie smutne rozpaczliwe
duszę swą im zaprzedał poszedł w zatracenie
tu życie spędził tutaj w śmierci ukojenie
bardzo ciążą powieki cicho sen się skrada
zamilkł również podróżny już nie opowiada
przebrzmiało echo jego nocnej opowieści
w tym co wam przedstawiłem cała treść się mieściiiiiiiiiii

[don Enrico]

Panie, Pięknie !
Chciałbym kiedyś mieć okazję recytować ten tekst.

[Lisk]

Dzięki dzięki , don Enrico gdzie i kiedy zechcesz.

[asia999]

A to koniec już? Lisk - przeszukaj dobrze szufladę, może tam jeszcze kilkanaście dalszych ksiąg Bieszczadzkiej Epopei się znajdzie. Chociaż nie całkiem rasowy trzynastozgłoskowiec ale kto by tam Bieszczady równym rytmem chciał mierzyć. Super!
don Enrico pomyślał o recytowaniu, mi po kilkunastu wersach przyszło do głowy, że fajnie by się tego słuchało (na pewno nieporównywalnie lepiej do czytania z bezdusznego ekranu komputerowego).
na żywo pewnie nie będę miała okazji...ale może (skoro ma zdolności recytatorskie) jakiś audiobook don Enrico by nagrał...