Chory na Horę

[iaa]

Z górami to różnie bywa, prawie jak z ludźmi. Gdy mają takie cuś w nazwie, kształcie, umiejscowieniu, to ciągnie ku nim, że hej…

Jakoś nie czułem nigdy mięty do Połoniny Równej, bo równe, płaskie, to zaprzeczenie gór. Za to, gdy w trakcie pogawędek towarzysko – turystycznych padła nazwa Ostra Hora, nie trzeba było nic więcej, żeby poczynić pewne założenia… Dodajmy, jak zwykle rozciągnięte w czasie, a zrealizowane znienacka /zawsze chciałem lepiej poznać Znienacka – inspirujący typ/.

Noc ciemna, a może to już opóźniony sierpniowy ranek? Człek z pościeli i objęć morfejskich wyrwany niewiele rozumie. Kocioł myśli: - Co to śpiwór? Którędy do lodówki? Gdzie buty i czy jest jeszcze chleb w płynie? Dlaczego plecak zakłada się inaczej niż skarpetki? Czasu coraz mniej, ale wóz, który dziś nas będzie wiózł, jak zwykle litościwie ślizga się po czasie. W sumie racja – po co się spieszyć, góry nie mają gdzie uciec. Dziwny tylko, jakiś nieokreślony niepokój ogarnia, gdy w głowie huczy słowo: Ubla.

[wtak]

Ostra Hora - łatwo zachorować :) i nieco przypadkiem na Połoninę Równą zajrzeć.
Ubla - nie taki diabeł straszny... .

[don Enrico]

iaa napisał :

Człek z pościeli i objęć morfejskich wyrwany niewiele rozumie. Kocioł myśli: - Co to śpiwór? Którędy do lodówki? Gdzie buty i czy jest jeszcze chleb w płynie?

Tylko człowiek wyrwany z objęć Morfeusza wrzuca do plecaka chleb w płynie (jadąc na Ostrą)

[iaa]

Po opanowaniu ziewów straszliwych ustalamy z kierowcą, gdzie /a może kiedy/ północ i dlaczego poduszki pochował w różnych zakamarkach grafitowego potwora, wreszcie hajda w drogę. Do granicy, która jakiś czas temu stała się niestrzeżona, jakoś chłopina dał radę, później rozpakowaliśmy elegancko poprzecieraną ze starości mapę Słowacji, która nie raz pomagała zobaczyć coś zamiast czegoś i… sięgnęliśmy do zakamarków pamięci RAM, bo „Earth chyba pokazywał jakiś skrót „. I zaczęło się – droga, jak na dobrych rysunkach, zwężała się, zwężała się… na łąkach jelenie sennie ryczały, mgły rozmiękczały owadzie zwłoki na szybie, a my… dorysowywaliśmy brakujące odcinki traktu ku Ubli.

[iaa]

Wytęsknione przejście graniczne Ubla / Małyj Bereznyj.
Czego to można się dowiedzieć w takim miejscu? Sporo – np. poznać typy charakterologiczne uczestników wyjazdu. Ot takie na ten raz: z założenia wątpiący – „Nie, to niemożliwe!”; skłonny do czynów karalnych /w afekcie/ - „Zabiję cię!”; odpowiedzialny człowiek z gestem - „Proszę bardzo, reszty nie trzeba.”; euforyczny histeryk - „Ale czad! Cha,cha,cha! Ja chyba śnię! Chi,chi,chi!”
Uff. Udało się.
To nie mogło się zdarzyć naprawdę.

A jeśli?

[don Enrico]

Wytęsknione przejście graniczne Ubla / Małyj Bereznyj.
(...)
To nie mogło się zdarzyć naprawdę.

Jołki-połki ! To już minęły dwie doby jak stoicie na tym upierdliwym przejściu.
Co chwilę sprawdzam, ale nic się nie posuwa akcja do przodu.
Januszku ! zrób coś !!!

[tomas pablo]

no co ?...może ich jeszcze ''trzepią''..może znależli za długi nóż, albo co innego...

[iaa]

Jołki-połki ! To już minęły dwie doby jak stoicie na tym upierdliwym przejściu.
Co chwilę sprawdzam, ale nic się nie posuwa akcja do przodu. Januszku ! zrób coś !!!

Przecież wszyscy twierdzili, że tam się długo stoi. "Nie poganiaj mnie, bo tracę oddech"

Granica rozstrzygnęła egzystencjalne skądinąd pytanie: „Zagramy w zielone?” Stąd zapewne, od pierwszego metra po jej przekroczeniu myszkujące spojrzenia kierowcy i pasażera, lustrujące każdą witrynę i reklamę, aż po duży i estetycznie mocno odbiegający od okolicznej kolorystyki napis BP. Tu nadzieje się rozwiały.

Trwajmy jednak dalej w estetyce turystyki samochodowej.

Łakomym wzrokiem, przez szybę maszyny, chłoniemy coraz ciekawsze krajobrazy, kolejne pagóreksy, swojskość i naturalne klimaty, których i tu coraz mniej. Wszystko, co na zewnątrz, idealnie pasuje do mapy Bieszczadów Wschodnich, którą nie całkiem głupim trafem, a jakimś cudem posiadamy. A kierowca, jak to kierowca, z wyraźnie zaznaczonym wytrzeszczem poprzecznie rozbieżnym omija namiastki kraterów wulkanicznych na gładkiej, być może kiedyś, powierzchni asfaltu. Ejże, nie narzekajże! Gorzej w tej pięknej krainie bywało i bywa mać / a może: ma bywać/.

[iaa]

iaa napisał :

Tylko człowiek wyrwany z objęć Morfeusza wrzuca do plecaka chleb w płynie (jadąc na Ostrą)

Vademecum don Enrico, vademecum!

Gdy już ku Lucie skręt drogi nas powiódł, przecinając bieg ważnej linii kolejowej, język z charakterystycznym chrzęstem podążał za myślą: napić się tego. Gdzieś tu, na tym forumie, padło niebiańsko doskonałe określenie tego – „złociste krople optymizmu”. Tak, tego nam /mi / trzeba. Gdzie myśl, tam magazin. Problem był tylko w obfitości, a wynikał on pewnie też z faktu, że Lutowe okolice mają ciekawy charakter kurortowo – biedęklepiący, ze zdaje się wyciągiem narciarskim związane. Na szczęście obok pensjonatowych całkiem, całkiem lokali gastro, nie wiadomo na jakim prawie lokowane były w domciu, zwykłe skarbnice tego, co potrzebne jeszcze niestrudzonemu wędrowcowi. Radości i zapobiegliwym zabiegom nie było końca. W jednym z takowych miejsc wymian towaru za pieniądz nastąpiła transakcja i po wygodnym ulokowaniu się na fotelu samochodowym już miało nastąpić to, co powinno nastąpić rozkosz kubeczkom smakowym zapewniając, gdy nagle kierowcę urzekła jedna z licznie mijanych po drodze babulek, machając bez większego przekonania ręką, coby podwodę zatrzymać. Rozgardiasz i udawana ciasnota nie przeszkodziły zacnemu kierowcy gentelmanem szarmanckim być i tym samym moment spożycia znacząco opóźnił się był, albowiem w obecności damy jakoś tak łyso z gwinta sączyć, zamglonym z rozkoszy wzrokiem wodząc po urokliwych krajobrazach. Nieprawdaż?

[buba]

albowiem w obecności damy jakoś tak łyso z gwinta sączyć, zamglonym z rozkoszy wzrokiem wodząc po urokliwych krajobrazach. Nieprawdaż?

jasne ze łyso! damie mogloby byc bardzo przykro jakby nie zostala poczestowana!