Na niebiesko. Ciąg dalszy nastąpił

[bartolomeo]

Wszystko dobre jednak się kiedyś kończy i tabliczkę zwiastującą niedaleki koniec drogi powitałem już z radością.

Upłynęło już sporo wody w Wisłoku odkąd mokry na wskroś oglądałem tabliczkę z napisem Hyżne Wczoraj po południu nie wytrzymałem i już o 16oo siedziałem sobie w autobusie do Kanady.

Wcześniej gospodarzy malowniczej chatki

zapytałem, czy mogę zostawić u nich na podwórku autko. Nie protestowali

Autobus podrzucił mnie w okolice końca poprzedniej trasy, wędrowałem sobie dalej asfaltem z zazdrością spoglądając w boczne dróżki


i zaglądając w okna mijanych domów.


Po kilku kilometrach niecodzienna kapliczka dała znak aby pożegnać się z asfaltem,


co uczyniłem baz żalu.


Po drodze mijało mnie wielu rowerzystów, ale nie było żadnego pieszego. Tylko ze strachem mogłem sobie chwilę pogadać


Przed opuszczeniem szutrówki rzuciłem jeszcze okiem na cywilizację...


i stanąłem w zadumie. Tam gdzie szlak miał opuścić drogę nijak nie dało się skręcić. Troszkę pokombinowałem i po chwili zaszedłem szlak z drugiej strony. Nie spodziewał się tego, dał sobie wyrwać wszystko co miał najlepszego


Mimo niewielkiej długości (lekko ponad 10km) ten asfaltowy kawałek dał mi się we znaki. Spodziewałem się tego, dlatego samą końcówkę niebieskiego podzieliłem sobie na dwie części. Został mi jeszcze maleńki kawałeczek, w sam raz na kolejne popołudnie:

[asia999]

Kolejny raz pięknie. :) Niby nic się nie dzieje, a jednak się dzieje. Nienachalnie, bez zbędnych dzwoneczków, klimatów, dzikości i innych popierdułek. Po prostu piękne wędrowanie.

Został mi jeszcze maleńki kawałeczek, w sam raz na kolejne popołudnie

Jako wierny kibic barw bartolomejsko-niebieskich i stając wobec nieuchronności tego, że owego kolejnego popołudnia niebieska wstążka tego szlaku zamieni się w Białą wstęgę mety zakrzyknę z przedlaptopowej fanzony : jeszcze jeden!! jeszcze jeden!! (może być nawet bezbarwny).

[bartolomeo]

Został mi jeszcze maleńki kawałeczek, w sam raz na kolejne popołudnie:

Dwa lata prawie minęły, dwa lata! Ale w końcu wczoraj się zmobilizowałem

Szlakowskaz na Białą jak wisiał tak wisi, co ciekawe dalej dwie godziny pokazuje z godną podziwu konsekwencją Zgodnie z jego wskazaniami zdobyłem pierwsze tego dnia wzgórze, z którego jak na dłoni widziałem końcówkę poprzedniego etapu wędrówki niebieskim szlakiem:



Więcej się już za siebie nie oglądałem, parłem zdecydowanie i mężnie do przodu. Znów zaglądałem w okna chatkom (tym starym, nowoczesne budownictwo w postaci willi, dworków i hollywoodzkich posiadłości jakoś mniej mnie interesowało).



Od pewnego momentu towarzyszyły mi rozległe widoki na bliższą i dalszą okolicę, ...



... i tak kręcąc głową to w lewo to w prawo szedłem sobie spokojnie "na Rzeszów". A szło mi się bardzo przyjemnie i zupełnie nie czułem tego, że zbliżam się do wojewódzkiego miasta. I to właśnie wojewódzkie miasto w pewnym momencie postanowiło sobie ze mnie zakpić, bo nie witając mnie tabliczką otwierającą pożegnało mnie zamykającą



Po chwili konsternacji stwierdziłem, że co prawda idę już półtorej godziny ale wg wszelkich znaków na niebie i ziemi powinienem dopiero zbliżać się do przedmieść Rzeszowa a nie już się z nim żegnać...