W Synowidnem na przystanku jest tylko pusta, brudna, śmierdząca buda. Żadnej ławki. Szukam miejsca, mogącego posłużyć za ubikację, nie widzę. W pobliżu ze wszystkich stron domy. Węch podpowiada, gdzie robią to inni, ale jakoś nie potrafię naśladować. Dobrze, że choć jest dach, bo znów zaczyna lać. Telefonuję do Michała. Następny pociąg jest za godzinę. Pani naczelnik stacji w Lubieńcach zrobiła mu herbatę. Zauważyła od razu, że ktoś został na peronie i próbowała zatrzymać pociąg, ale maszynista ma swoje zasady – jak ruszy, to już nie staje. Obiecała powiadomić maszynistę następnego pociągu, że w Synowidnem będzie wsiadał człowiek z rowerem i ma zaczekać, aż w wagonie znajdzie się pasażer, rower i bagaż. Załoga tego pociągu była bardzo miła. Maszynista zaczekał a konduktor nie chciał przyjąć pieniędzy za przejazd ani przewóz roweru. Jakoś mu było wstyd za zachowanie kolegi z poprzedniego pociągu.

IMG_5968.JPG

I tak dojechaliśmy do Ławocznego. Ciemno, zimno, leje jak z cebra. Pytamy panią na stacji o możliwość noclegu w kimnatach widpoczinku. Już nie ma kimnat. A tu możemy zostać? Możecie. Pani otwiera nam służbowa toaletę. Proponuje kipiatok do zrobienia herbaty. Wprowadzamy do poczekalni rowery, zdejmujemy mokre buty i ubrania. Materacyki, śpiworki i jest prawie jak w hotelu.

IMG_5973.JPG

IMG_5974.JPG