Docieramy do Martuni. Miasteczko jest niewielkie. Wiekszosc domow jest tu wykonana z rozowego kamienia.
Przed zakladem rzeznickim wisi sobie mięsko na sloncu i kruszeje.
Nietrudno tez znalezc przydrozne poidełko.
My natomiast probujemy znalezc jakis transport na nasz wulkan- Armaghan, a przynajmniej gdzies w tamta strone np. choc do wioski Lernakert. Tu, w odroznieniu od Sewanu, taksowkarze przed nami uciekaja. Nie zatrzymuja sie gdy im machamy, a proby podejscia do stojacego auta koncza sie gwalownym daniem po gazie i zniknieciem za zakretem z piskiem opon... W koncu udaje sie ucapić jakiegos taryfiarza i przedstawic mu nasz wspanialy plan wycieczki. Niestety- w miejsce gdzie zmierzamy zadna wołga ani żiguli nie podejmuje sie dotrzec- tylko terenowe auta.
Idziemy wiec bocznymi drogami miasteczka w strone naszej gory. Przy drodze stoja wraki aut, łady z pluskiem wjezdzaja w kaluze tylko troche mniejsze od Sewanu, suszy sie pranie a babuszki obdarowuja nas owocami.
Po wyjsciu z miasta usilujemy zlapac stopa choc do Lernakertu ale jakos nic sie nie zatrzymuje. Idziemy wiec pieszo. W wiosce Geghovit podchodzi do nas miejscowy. Ponoc widział nas jak w centrum rozpytujemy o transport. Pyta czy to wciaz aktualne i pokazuje na auto stojace w ogrodzie- uaz busik. Jego bratanek moze nas zawiesc na wulkan. Bratanek poczatkowo chyba nie ma ochoty, troche sie wzbrania, tłumaczy ze ma pusty bak. Negocjujemy cene i ostatecznie uaz jedzie do Martuni zatankowac. My w tym czasie zostajemy zaproszeni do domu. Nasz gospodarz- Aszot polewa wodke, rozklada ser, warzywa, domowy lawasz. Przychodzi tez jego zona z sasiadka. Co chwile zagladaja tez chlopcy ktorzy zajmuja sie remontem schodow przy domu.
Aszot opowiada o swoim wojsku w 86 roku, ze mial kupe szczescia bo zostal oddelegowany na Litwe a wielu jego kumpli w tym czasie pojechalo na wojne do Afganistanu. Mowi ze Ormianie mieli wystarczajaco swoich wojen zeby jeszcze walczyc i ginac w cudzych.
Aszot pokazuje nam tez domowa wytwornie lawaszu, ktora znajduje sie w jednej z komorek przy ogrodzie. Jest tam stary piec lawaszowy, ktory wyglada jak studnia w podlodze. Na dnie rozniecalo sie ogien a ciastem wylepialo scianki. Teraz uzywaja juz nowego gdzie ciasto rozprowadza sie na wysuwanej szufladzie. Upieczony domowy lawasz moze lezec i trzy miesiace i sie nie psuje. Na potwiedzenie tych slow gospodarz pokazuje nam spora sterte ułozonych rowno arkuszy. Dzieciece lozeczko znalazlo swoje drugie przeznaczenie jako szafka :) Lawasz jak troche wyschnie mozna go spryskiwac woda aby zachowal swoje wlasciwosci i nie pękal podczas zawijania.
Nadjezdza nasz uaz. Chlopaki wstawiaja nam do srodka ławeczke. To bardzo przestronne i dzielne auto. Swietnie ciagnie pod gorke i omija po kamulcach wszelakie przeszkody.
W mijanej wiosce chwilowy postoj bo droga zatarasowana przez gruzawiki, "pszczolki" i dzwigi podnoszace jakies wielkie betonowe plyty. Warto sie zatrzymac i chwile pogadac z robotnikami a potem uaz bez problemu mija zator poboczem.
Droga sie wznosi, widoki sa coraz lepsze. Wszedzie poloninne gory po horyzont, czasem mignie jakis wypas bydła.
Teren jest suchy i plowy. Zupelnie jak step tylko ze wciagniety na spore gory
Coraz ladniej wygladaja meandrujace rzeki
Zakładki