Wokol Szatin gory sa skaliste, pomaranczowe i pelne wąwozow. Przypomina to zupelnie scenerie znana z filmow kowbojskich.
Zatrzymujemy sie w wiatce pod sklepem, gdzie postanawiamy ugotowac sobie pielmieni.
Sprzedawca przynosi tez domowy czosnek (poczatkowo wybralismy z polki czosnek sklepowy i chcielismy go kupic. Chlopak kazal nam go odlozyc i pobiegl do domu po lepszy). Wogole jakos w tej wiosce co chwile ktos do nas przychodzi i pyta czy moze nam czegos nie trzeba, moze cos nam przyniesc itp. Poznajemy tez Artioma, ktory wlasnie przyjechal do babci. Na stale mieszka w Sewastopolu i pracowal w zyciu dla roznych sluzb np. dla MSW w Kijowie i dla specnazu. Wyglad chlopaka zdaje sie potwierdzac te opowiesci. On tez nas pyta czy nam w czyms nie pomoc. Tlumaczymy ze wszystko mamy, ale widac ze sprawiamy mu tym przykrosc. W koncu mowimy ze mamy problem bo nigdzie nie mozemy kupic sera. Artiom zaraz biegnie do babci przynosi nam wielka pachnaca kostke sera. Miejscowi proponuja nam tez ze moga nas zawiesc do Szatinwank ale decydujemy sie isc piechota. Rozpytujemy w wiosce o droge. Chyba pięć osob w roznych czesciach wsi wskazuje nam ten sam kierunek- do Szatinwanku trzeba isc miedzy tymi dwoma gorami. Tam bedzie sciezka wawozem ktora doprowadzi do klasztoru.
Wąwoz jest ale sciezki nie ma tzn poczatkowo cos majaczy miedzy kamieniami i dnem potoku ale ostatecznie zanika. Idziemy wiec dnem kanionu po sliskich kamulcach.
Pozniej wspinamy sie pod pionowa osypujaca sie skarpe a zwir ucieka nam spod nog.
Co chwile spuszczamy sa soba kamienne minilawiny. Idziemy caly czas na czworakach lapiac sie rekami czego sie da. Dobrze ze pod zadnym zlapanym kamieniem nie bylo zmij bo by na pewno kogos upalila. Wedrowki nie ulatwiaja kolczaste rosliny ktore dra skore do krwi, targaja ubranie i wlosy. Kolce bedziemy wyjmowac z rąk jescze po powrocie do Polski. Ciezkie plecaki ciagna w strone przepasci. Kilka razy staje przed dylematem- zjechac w przepasc albo zlapac sie kolczastej gałezi? Wiemy ze idziemy zle. Gdzies tu obok jest ponoc znakowany szlak i gruntowa droga ktora do cerkiewki dojezdzaja auta terenowe. Niewiele nam daje ta swiadomosc bo zawrocic juz nie mozemy. W gore tym urwiskiem przy sporym zamozaparciu da sie isc, w dól nie... Mamy juz chwile zwatpienia ze nie odnajdziemy Szatinwanku a przynajmniej nie dzisiaj. Co trzeba przyznac to widoki wynagradzaja pokłute łapy i podarte bluzy.
Zostawiamy tez na chwile plecaki ktore wbijaja nas w ziemie i zaburzaja rownowage w czasie przepełzania na krawedzi skal i rozlazimy sie na wszystkie strony. W ten sposob udaje sie znalezc sciezke ktora sporo ulatwia wedrowke oraz daje nadzieje ze dokads nas doprowadzi (np. tam gdzie bedzie woda- bo mamy jej juz malo).
Gdy docieramy do cerkiewki w kotline zszedl juz mrok.Faktycznie dochodzi tu szutrowa droga, z zupelnie innej strony niz sie spodziewalismy. Jest tez zrodelko sikajace z rury gdzie sie kąpiemy i pierzemy.
Zakładki