Bieszczadzka ziemia obiecana

[Jimi]

Skyrafal, popieram.

Marcowy:

"Wyjątkowo tragiczna wydaje się sytuacja kogoś, kto po prostu lubi swoją dotychczasową pracę, żyje nią, a w nowym miejscu nie ma szans jej wykonywać. On to się raczej nie będzie umiał przekwalifikować na twórcę ludowego czy producenta regionalnych napitków."

-Zgadzam się, jest to postać tragiczna i nie wiadomo czego mu bardziej współczuć -żony czy Bóg wie czego. Bo taka osoba nigdy nie zdecyduje się na przeprowadzkę w Bieszczady z własnej woli. A jeżeli podjął tą decyzję zmuszony różnymi czynnikami -wówczas ten przypadek nie podlega naszej analizie bo nie pasuje do tematu wątku.

"Chodzi mi tutaj np. o człowieka w wieku 40+ czy 50+, który był w swoim fachu specjalistą, a tu nagle w nowym środowisku zostaje pszczelarzem-amatorem, bo małżonka zamarzyła sobie spacery po rannej rosie na własnej łące"

-Jak wyżej. Postać tragiczna, która nigdy nie odnajdzie się w Bieszczadach :)

"Są też wyjątkowi zwyrodnialcy, którzy cierpią, gdy nie pójdą co jakiś czas do muzeum, teatru czy filharmonii."

-Jak wyżej :) Czy ktoś ich zmusza do wyprowadzki w Bieszczady? Ten kto się wyprowadził wedle tytułowej -ziemi obiecanej -gwarantuję, że nie miał takich dylematów. Co do bibliotek -wiele ludzi także w Bieszczadach ma wiele wspaniałych książek, w schroniskach półki walą się od mądrych książek różnej maści.

"to internet i telewizja potem nie wystarczą"

-Gdy przychodzą mi na myśl zapaleńcy bieszczadcy -w ich domach absolutnie nie ma telewizorni, mniej więcej połowa z nich korzysta z internetu (sporadycznie) a część prawie w ogóle nie ma prądu (prawie, bo mają solary które starczają raczej na bardziej przyziemne rzeczy). Czasem ciężko jest to sobie ludziom z miasta wyobrazić.

[Marcowy]

Czy ktoś ich zmusza do wyprowadzki w Bieszczady? (...) Ten kto się wyprowadził wedle tytułowej -ziemi obiecanej -gwarantuję, że nie miał takich dylematów.

Jeśli jest singlem, to pewnie nie - z definicji robi, co mu pasuje, nikogo nie musi pytać o zdanie, a jak tylko zechce, to pakuje szczoteczkę do zębów i rusza w świat :) Ale taki wannabe uciekinier rodzinny (z żoną, mężem, partnerem czy przychówkiem...) po prostu musi pomyśleć o bliskich. I to nie tylko obgadać decyzję z innymi, ale i zorganizować im miejsce w tej ziemi obiecanej. Czyli decyzja musi być podjęta kolektywnie, czasem w efekcie kompromisu.

Generalnie problem może się wydać wydumany i abstrakcyjny, ale ja akurat - jak mam ochotę czasem pie*lnąć wszystko i uciec w Bieszczady - to pierwsza myśl, która mnie studzi, dotyczy dzieci: no OK, otworzę im w ten sposób nowy świat, ale i sporo ścieżek pozamykam. A druga myśl to: a co ja tam będę robił? Jak zarobię na chleb? I piwo od czasu do czasu... Na hodowli się nie znam, klienci mnie zazwyczaj wkurzają, na drwala jestem za gruby... Może jak dorosnę i zostanę Stasiukiem, to zaryzykuję :)