Po ściernisku na Ukrainę. Bełz, Sokal i okolice.

[Wojtek Pysz]

Miejsce, w którym się znajdujemy, to skraj wsi Staje (Стаївка). Zaczynam od przeglądu środków transportu.


Starsi poszli do kapliczki na liturgię, młodsi dyżurowali przy pojazdach a koń, jak to koń, pasł się w nawłociach.


Chyba, że to był koń reprezentacyjny, to się nie pasł, tylko dumnie głowę w poziomie trzymał.


Na razie niebezpiecznych zjawisk nie zaobserwowałem. A może te balony? Przywiązane do jakiegoś stalowego elementu w kształcie bomby, okrytego pluszową osłoną?


O, tu pewnie coś się dzieje. Dwóch mundurowych energicznym krokiem przecina tłumek ludzi. Nie, tylko niosą kolegom coś do picia. Miejscowe małolaty coś pomrukują, z lekka się uśmiechając. W swobodnym tłumaczeniu mogło by to być: "Popatrz, takie duże chłopaki i wodę będą pić?".

[Wojtek Pysz]

Rekonesans na wsi nie przyniósł żadnych niepokojących wyników. Ruszyłem więc do miasta. Najbliższe miasta to Bełz i Uhnów. Wybrałem to drugie, bo do Bełza mamy jechać dziś wieczorem. Uhnów jest najmniejszym miastem na Ukrainie. A wygląda na jeszcze mniejszy. Zinwentaryzowałem najważniejsze obiekty w mieście: kościół, cerkiew, synagogę i młyn.










Najsmutniejszym obiektem był wielki (i być może jednyny w mieście) blok mieszkalny bez mieszkańców.

[Wojtek Pysz]

Do planowanego przyjazdu na Ukrainę głównego trzonu ekipy pozostało mi jeszcze trochę czasu, pojechałem więc do przygranicznej wsi Peddębce (Піддубці). Widzieliśmy ją z daleka miesiąc temu z Wierzbicy, wędrując śladami bruśnieńskich kamieniarzy. Wzrok przyciągała wtedy kopuła białej, strzelistej cerkwi, widocznej na wschodzie. Z bliska wygląda ona tak. Z bliska można też zobaczyć, że jest przy niej drewniana dzwonnica.


Tuż przy cerkwi jest poczekalnia na tutejszej stacji kolejowej (dawna linia jarosławsko-sokalska).


A kilkaset metrów od cerkwi na zachód już się nie da jechać dalej: