Klangor do księżyca!

[sir Bazyl]

Wczesnym, poniedziałkowym rankiem, korzystając z ulubionych przez turystów artefaktów, czyli po podestach, czepiając się cielętników i wdrapując ze schodka na schodek udało się zdobyć Małą Rawkę, z której widoki rozpościerały się na odległość podyktowaną przez kłębiące się chmury:
09_1.jpg
Powyżej linii lasu piździawica wyciskała łzy z oczu i wyrywała aparat z ręki, więc trzeba było szybko przeskoczyć Wielką Rawkę by schronić się w lesie
09_2.jpg
A może by tak: „Kierunek – wschód. Tam musi być jakaś cywilizacja!” (Seksmisja).
Zaraz, zaraz, chwileczkę – zapaliła się pierwsza czerwona lampka ostrzegawcza: przecież tam musi być niebezpiecznie!
Druga jeszcze czerwieńsza: słupek nr 13!!!
I trzecia decydująca: nie dla szukania cywilizacji tutaj się znaleźliśmy!
Widok z Kamiennej Łuki
09_3.jpg
utwierdzał w przekonaniu, że coś wisi w powietrzu, więc przedzierając się przez kolejne linie okopów
09_4.jpg

09_5.jpg
udało się dotrwać do obiadu,
09_6.jpg
który spożyty wśród karpackiej przyrody, stanowił prawdziwą ucztę dla podniebienia.
Gorzej było już z popitkiem, gdyż wszystkie źródełka przygraniczne praktycznie wyschły.
09_7.jpg
Stojąca w zagłębieniach woda kolorem przypominała herbatę ale musiała wystarczyć, gdyż do wypatrzonych w oddali większych jej zasobów
09_11.jpg
nie chciało się schodzić.

[sir Bazyl]

Podładowani schaboszczakami pognaliśmy dalej przecinką graniczną przed siebie.
Jeszcze rzut oka w bok:
09_8.jpg
za siebie:
09_9.jpg
i już pora na dobranoc:
09_10.jpg
Zanim śpiwory mogły nacieszyć się obecnością właścicieli, było jeszcze ognisko, grzaneczki z serem i kiełbasa z patyka.
Z pełnym bandziochem można już spokojnie zamknąć powieki, pod którymi wyświetlane są obrazy z dnia dzisiejszego a w głowie już świdruje myśl, co też przyniesie dzień następny?

[długi]

Dzień następny przyniesie niezawodnie mój ulubiony ciąg dalszy

[sir Bazyl]

Dzień następny przyniesie niezawodnie mój ulubiony ciąg dalszy

Zanim opiszę dzień następny, powrócę do poprzedniego gdyż we wspomnieniach przegapiłem tytułowe żurawie. Nie tak dawno zadzierałem głowę podziwiając jak lecą z południa na północ zwiastując wiosnę a tu rachu-ciachu i już lecą z powrotem zapowiadając jesień.
„- Jesień! Do domu lecą.
- A na wiosnę to co? Do pracy lecą?” :) (Wino truskawkowe – film)
Leciały gdzieś tam wysoko, w chmurach czy też ponad nimi, w każdym razie cały czas było je słychać. Apogeum nastąpiło w nocy, przy pełni księżyca. Okazało się, że nie tylko wilki lubią sobie pohałasować do księżyca! Pierzaste tak głośno darły dzioby, że rozbudziły mnie w godzinę duchów i później przez ponad godzinę nie mogłem zasnąć. Łysy całą powierzchnią swojej okrągłej glacy przyświecał tak mocno, że można było bez problemu książki czytać a kakofonia wydawanych przez żurawie dźwięków była tak niesamowicie głośna i natarczywa, że nie dałoby się przy tym czytać. :) Wsłuchując się w ten harmider zacząłem podejrzewać, czy jakieś wielgaśne stado nie wylądowało na polanach Wielkiego Beskidu. Niestety niska temperatura i uderzenia wichru o tropik namiotu, powstrzymały mnie od opuszczenia cieplutkiego, puchowego śpiworka i wyjrzenia na zewnątrz. Teraz żałuję, bo sądząc po hałasie oraz czasie jego trwania, było to spore stado i mogło wyglądać nawet bardziej malowniczo na tle księżyca niż lecący w koszyku rowerowym E.T.
A teraz co - poczekam na wilki, ale te raczej nie będą chciały latać z księżycem w tle...

Nomen omen - teraz załapałem, że pisząc powyższy tekst, zajadałem wedlowskie ptasie mleczko :) Nie wiem jak doją te ptaki ale mleczko jest prima sort!

[bieszczadzka kuna]

Wsłuchując się w ten harmider zacząłem podejrzewać, czy jakieś wielgaśne stado nie wylądowało na polanach Wielkiego Beskidu.

Normalnie osobnik dorosły, kładzie swoje zmęczone członki do śpiworka i śpi.
Nomen omen, jakiś miesiąc temu uczestnik twojej wyprawy, patrz: Bartolomeo twierdził, że przed zaśnięciem słyszał jak, ktoś chodził między namiotami i potrząsał łańcuchami, wydając przerażające dźwięki.
"Zanim śpiwory mogły nacieszyć się obecnością właścicieli, było jeszcze ognisko, grzaneczki z serem i kiełbasa z patyka" Jak mawiała moja babcia, nie należy zbyt dużo jeść przed snem, gdyż mogą męczyć cię we śnie różne potworki, zjawy i inne koszmarki. Nie mniej trudno oprzeć się, tak pysznej kolacji i przekonać swój żołądeczek, aby zamilkł i nie udawał, że wciąż jest głodny.

[bartolomeo]

Bartolomeo twierdził, że przed zaśnięciem słyszał jak, ktoś chodził między namiotami i potrząsał łańcuchami, wydając przerażające dźwięki.

Ja? Musiałem zmyślać, bo nic takiego sobie teraz nie przypominam Pamiętam za to jak kiedyś z godzinę pod samym namiotem ujadał pies. Przynajmniej pod moim, bo mieszkańcy sąsiednich namiotów twierdzili, że faktycznie ujadał, ale przez kwadrans i to gdzieś daleko. Noc ma swoje prawa

[sir Bazyl]

Nastał rześki ranek, więc zwijanie obozowiska i upychanie piernatów do plecaków długo nie trwało i żwawo ruszyliśmy dalej. Pogoda jakby ciut lepsza niż w dniu poprzednim. Co prawda nadal północno-wschodni zefirek
09_13.jpg
nie pozwalał na zdjęcie rękawiczek i oswobodzenie uszów spod czapek.
Tu
09_14.jpg
i ówdzie
09_15.jpg
srodze się chmurzyło, ale zmiany aury następowały dynamicznie i można było nacieszyć oczy widokami okraszonymi nutą słońca rozbrzmiewającą w dolinach, lasach czy na szczytach:
09_16.jpg 09_21.jpg
09_27.jpg
Po drodze minęliśmy ekspozycję nikomu niepotrzebnego żelastwa, którym się niegdyś ludzie szczodrze częstowali:
09_18.jpg 09_20.jpg
Jakże odmienną i miłą funkcję pełni turystyczne żelastwo:
09_19.jpg

[sir Bazyl]

Na zaszczawionych polanach Szczawnika czekały na nas przysmaki:
09_22.jpg
Zbiór był bardzo udany i niesieni radością z tej niespodzianki pogalopowaliśmy dalej, zatrzymując się na dłuższy popas na Fereczatej:
09_28.jpg
Stąd, zapierając się co sił w rękach kijami, stoczyliśmy się na widokowe
09_24.jpg 09_25.jpg
łąki rozpościerające się nad Smerekiem. We wiosce wdepnęliśmy do sklepu żeby zaopatrzyć się w jajca i bułkę tartą do wytaplania kań oraz jakiś destylat na lepsze trawienie :)
Zabezpieczywszy wikt, na nocleg zacumowaliśmy w PTSM-ie w Kalnicy:
09_26.jpg

[bieszczadzka kuna]

Nastał rześki ranek, więc zwijanie obozowiska i upychanie piernatów do plecaków długo nie trwało i żwawo ruszyliśmy dalej

Biorąc pod uwagę wiatr, który wieczorem urządził sobie swawole, w różne kierunki świata, to faktycznie poranek był TYLKO rześki. Bazylowe zbieranie piernatów to sztuka godna podziwu, głęboko przemyślana i ciągła zaduma jakby tu upchnąć z powrotem do plecaka, to co zajmuje 1/3 namiotu.20150928_171052.jpg
Po owych zmaganiach nastała chwila prawdy, dostałam do wyboru trasę krótką i średnią. Czemuż nie było długiej, to już tylko sam Bazyl wie. Zejście przez łąki nad Smerekiem Bazyl pokonał jednym susem, pchany myślą o smakowitej kolacji, opiewającej w kaniowe kotlety. Ledwom za nim nadążyła. Za to pani kierowniczka w PTSM okazała się przemiłą osobą i ku naszemu zdziwieniu tłumu nie było.

[bieszczadzka kuna]

Ja? Musiałem zmyślać, bo nic takiego sobie teraz nie przypominam

Prawda wyszła na jaw.