Łopienka 2015 i Bieszczady w poprzek

[Wojtek Pysz]

Od II poł. XVIII w. do 1943 r. Łopienka (obok Kalwarii Pacławskiej i Starej Wsi) była jednym z bardziej znanych w naszej okolicy ośrodków kultu maryjnego i celem pielgrzymek. Przez kilkaset lat na odpust przybywały tutaj wielotysięczne tłumy wiernych z terenów dawnej Polski, Węgier i Rusi. Potem było ponad 50 lat przerwy. Znikli mieszkańcy Łopienki, zaczęła znikać świątynia.


Tradycja łopieńskich odpustów odżyła w 1999 r. i trwa do dzisiaj. Równocześnie z pierwszym powojennym odpustem wyruszyła do Łopienki nieliczna piesza pielgrzymka z Górzanki, prowadzona przez miejscowego proboszcza, ks. Piotra Bartnika. Dzisiaj taka pielgrzymka odbedzie się po raz szesnasty. Start o godz. 7 z minutami. Pielgrzymi przybywają autokarami i samochodami. Są też miejscowi, którzy dochodzą pieszo. Jeden, prawie miejscowy, przytuptał aż z Leska;-)


Grupa się formuje. W czołówce, z krzyżem pójdzie Madzia, honorowa obywatelka Górzanki.


Na razie idziemy asfaltem w dolinie Wołkowyjki. Raz słońce, raz cień - w zależności od tego, jak wysokie wzgórze mamy po lewej.


Skończył się asfalt. To już Tyskowa.


Jeśli ktoś dawno nie był w Tyskowej, może być zaskoczony widokiem takiego pojazdu.


Wyżej skończył się szuter i zaczęło błotko. Wszyscy dzielnie je pokonują, także panowie w lakierkach i panie w czółenkach. W połowie doliny głównodowodzący, czyli ks. Bartnik, spytał, czy już zrobić postój, czy dopiero na Hyrczy. Rozległo się kilkadziesiąt głosów, że już tutaj oraz kilka głosów, że na Hyrczy. "Skoro na Hyrczy, to idźmy, bo jesteśmy troszkę spóźnieni" - podsumował niestrudzony głównodowodzący i pochód nieprzerwanie sunął dalej.


A na Hyrczy postój rzeczywiście był.


Ruszamy w dalszą drogę. Kapliczka na Hyrczy.


W pobliżu przełęczy zbudowano ostatnio solidny schron.


Dochodzimy do celui. To zdjęcie było już na początku, jako wstępniak do relacji. Tutaj jest na swoim miejscu.


Po dojściu do Łopienki ks. Piotr podziękował wszystkim za udział w pielgrzymce a pewien znany, bieszczadzki Wojtek wyrecytował swój wiersz. Nie wiem, o czym był wiersz, bo gdy podszedłem, już skończył.


To już ostatni moment istnienia grupy pielgrzymkowej. Za chwilę część wejdzie do cerkwi a część rozpłynie się w wielobarwnym tłumie innych "odpustowiczów".

[bartolomeo]

Jeśli ktoś dawno nie był w Tyskowej, może być zaskoczony widokiem takiego pojazdu.

Niedawno ćwiczyli tu (tam ) różni tacy, m.in. odbijanie zakładników z autobusu. Ćwiczenia się skończyły, różni tacy wyjechali, autobus chyba też powinien zniknąć.

[Wojtek Pysz]

Niedawno ćwiczyli tu (tam ) różni tacy, m.in. odbijanie zakładników z autobusu.

I autobus też nieźle poodbijali;-)

[iaa]

Wojtku, ależ Ty potrafisz pięknie chodzić.
Życzyłbym sobie, abyś to robił 365 dni w roku .

[Wojtek Pysz]

Wojtku, ależ Ty potrafisz pięknie chodzić.
Życzyłbym sobie, abyś to robił 365 dni w roku .

Nie wiem, o jaką piękność Ci chodzi, ale może kiedyś mi opowiesz. A 365 się nie da; w przerwach muszę zarobić na benzynę, ser i ogrzewanie mieszkania;-) A w Łopience ...

A w Łopience na odpuście akcja toczy się na dwóch równoległych scenach: religijnej - w świątyni oraz "cywilnej" - wszędzie dokoła. Poniżej - górzańska pielgrzymka znika w cerkwi i dziewczynka sprzedająca placki na straganie.


Na scenie cywilnej jest słonecznie, kolorowo i gwarnie.


Na honorowym miejscu, blisko cerkwi sprzedaje swoje książki Stasinek.


Tuż obok można kupić drewniane MatkiBoski i ŚwięteRóżne.


Kilka zdjęć osób, które już gdzieś spotkałem w Bieszczadach.






Podczas krótkiego spaceru w pobliskim lesie natknąłem się na taki krzyż:

[asia999]

Wojtku, ależ Ty potrafisz pięknie chodzić.
Życzyłbym sobie, abyś to robił 365 dni w roku .

A 365 się nie da; w przerwach muszę zarobić na benzynę, ser i ogrzewanie mieszkania;-)

Wojtku, to Ty na benzynę chodzisz?
Osobiście nie dało rady w tym roku więc dziękuję za przyjemność wędrowania do Łopienki wirtualnie razem z Tobą Wojtku. :))
I za ten wcześniejszy bonusik począwszy od Leska też dziękuję.
Coś w sobie mają odpusty - lubię to pomieszanie "religijności" i "cywilności", ten czasami aż za jaskrawy kicz i atmosferę święta.

[Wojtek Pysz]

Wojtku, to Ty na benzynę chodzisz?

Ja chodzę na ser, ale samochód, bestia, lubi coś mocniejszego

Odpust - ten w cerkwi i ten w terenie - trwa nadal, ale ja już się żegnam, bo jestem dopiero w połowie swojego dzisiejszego pielgrzymiego szlaku (mapka poniżej).


Po drugiej stronie drogi rozłożyła się straganami "elita" odpustowego handlowania. A na straganach plastikowe karabiny maszynowe, gumowe smoki, potworne maski i inne chińskie szkarady, których nie potrafię nazwać. Nie wiem, czy to organizatorzy zesłali ich na droga stronę drogi, czy tez sami nie odważyli się z tym paskudztwem bliżej świątyni podejść.


Schodzę kawałeczek drogą w dół, w kierunku Polanek. Po jednej stronie długim rzędem stoją samochody. Jeden sprytny Subaru wjechał tyłem w boczną, leśną drogę, z przekonaniem, że w niedziele nikomu tutaj nie będzie przeszkadzał. A ja sobie właśnie tą drogą poszedłem do góry. Pani w seledynowej bluzce i pomarańczowym kubraczku, widząc, gdzie skręcam, próbowała mnie przekonać, żeby tam nie iść, bo ta droga nigdzie nie prowadzi.
- Ale ja właśnie chciałbym do nigdzie, tylko obawiam się, że do nigdzie nie dojdę nigdy.
- A tak naprawdę, dokąd pan chce dojść? - spytała.
- Do Wetliny.
- A, to co innego. Ale do Wetliny nie tędy.
- Dziękuję, mam jeszcze gdzieś wstąpić po drodze. Do zobaczenia


Ostatni rzut oka na dolinę Łopienki z zarastającej polany.


Gdy to zdjęcie pokazałem kolegom w Rzeszowie, spytali, gdzie tyle śmieci znalazłem.


A to nie były śmieci, tylko zawartość mojego plecaka...


...którą wyciągnąłem przy okazji organizowania godzinnej drzemki na skraju lasu nad Solinką, przed zejściem do Buka.


Mapka popołudniowego kawałka trasy:

[bertrand236]

I autobus też nieźle poodbijali;-)

Kilka dni wcześniej stał Ci on po drugiej stronie drogi,,,
Pozdrawiam

[Wojtek Pysz]

Po południowej drzemce i nabraniu sił, dziarsko ruszyłem drogą przez Buk na południe, wypatrując, gdzie by tu zejść z drogi na wschód, w kierunku cerkwiska. Teraz już chyba wiem, którędy można było dojść. Pewnie tędy.


Wtedy, idąc, po lewej widziałem tylko siatki, płoty i inne ogrodzenia. Nawet, gdy skończyły się zabudowania, na skraju lasu było podwójne ogrodzenie - z drewnianych żerdzi i białej taśmy.


Nie znam bukowskich obyczajów, więc nie wchodziłem na grodzone i z asfaltu zszedłem dopiero w dolinę potoku Bowańskiego. A w dolinie droga prowadziła nie bardzo w moim kierunku i musiałem skręcić ostro w lewo na zbocze (mapka powyżej). Na mapce może tego nie widać, ale w terenie było ostro. Nawet mi się wydawało, że jest to pionowo pod górę, ale chyba nie było pionowo, bo bym zleciał na dół
Grzbiet z Kotylnicą i Kiczerą był cały zarośnięty lasem i dopiero na doliną Wetlinki coś zaczęło być widać. Tam pójdę jutro.


A tu w dole będę jeszcze dzisiaj


I tak kręcąc się po drogach i bezdrożach dotarłem do Łuhu.


Na cerkwisku stoją dwa drewniane krzyże. Starszy postawiono w 1938 r. w 950 rocznicę chrztu Rusi.


A u stóp nowszego: jak przynieść, to wszyscy ale pozbierać nie ma kto.


Urzędowa droga do schroniska (czarny szlak) robi dużą pętlę, nadkładając ponad dwa kilometry. Korzystając z niezbyt wysokiej wody przelazłem na skróty przez Wetlinkę.


Na Jaworzcu trafił mi się jednoosobowy pokój o powierzchni średniego namiotu ze zniżką z tytułu braku ogrzewania.

[Wojtek Pysz]

Wieczorem w schronisku balowali mocno starsi harcerze. Na rano pozostawili po sobie całkiem porządny porządek;-)


Nad tablicą "Schronisko..." widać okienko mojego salonu.


Dach schroniska jest w mocnym remoncie i to chyba nie od wczoraj.


Ostatnie spojrzenie na dolinę Wetlinki. Na zboczu dobrze zachowane tarasy dawnych pól.


Około 8:30 mam ostatnie widzenie tego dnia.


Później widoki były już tylko takie. Nie powiem, gdzie to było i proszę o niezgadywanie;-)


Potem ja szedłem z góry sam jeden a duże dużo ludzi szło pod górę. Zazwyczaj z maleńkimi plecaczkami lub z butelką w ręku. I wszyscy mówili dzień dobry, a niektórzy pytali, o której ja wyszedłem, że już schodzę. Odpowiadałem: zgadnij, skąd idę, to bedziesz wiedział/wiedziała, o której wyszedłem. I niektórzy zgadywali. A typowania były następujące: z Kalnicy, ze Smereka, z Wetliny, z przełęczy Wyżnej, z Berehów. I na tym pomysły się kończyły. Najwyraźniej byli to znawcy południowych stoków Połoniny Wetlińskiej.

Na wielu zagrodzonych lub niezagrodzonych łąkach, placach, parcelach, polanach, w laskach i innych nieruchomościach widnieją tablice: teren prywatny, wstęp wzbroniony. Chyba nie zawsze sa skuteczne. Tutaj ktoś zastosował mocniejszy przekaz.


U Józia, na Manhattanie mają radar. Obiektyw zrobiony jest z denka słoika, a to górne oczko (lampa błyskowa?, czujnik prędkości?) z kierunkowskazu od Żuka.


Tutaj kończy się pewna znana wieś bieszczadzka. Po prawej, za przystankiem z zielonym daszkiem, na dużym
placu, wyłożonym betonowymi płytami czeka mój środek transportu. Dzisiaj nie jest to rower.