Tam i z powrotem

[bartolomeo]

Jak się już wcześniej Bazyl... hmm... domyślił mgiełka doprowadziła mnie prosto na Korbanię.



Nie omieszkałem wejść kilka (a nawet kilka więcej niż kilka) stopni ponad szczyt aby strzelić panoramkę celem wrzucenia jej na forum:



Widoki były zaiste wyjątkowe i warte cyfrowej matrycy mojego aparatu Jak już nasyciłem nimi oczy postanowiłem nasycić coś jeszcze (już nie oczy, nie widokami i we wiacie). Niestety jak otworzyłem drzwi do wiaty uderzył mnie zmasowany "byłem-tu". A wszystko chyba z bieżącego roku:



Na polu cały czas siąpiło, chciał nie chciał nasycić się musiałem jednak w tej brudnej wiacie. A mogło to być takie przytulne miejsce... Herbatka z termosu, kanapka i w nogi, byle szybciej.

A Korbanię wole jednak pamiętać taką:



Nie dlatego, że nie było tam wtedy wieży. Nie dlatego, że nie było wiaty. Dlatego, że nie było tam widać tej brudniejszej strony turystyki.

[Wojtek Pysz]

A Korbanię wole jednak pamiętać taką:

Ja też wolę podobnie;-) Przepraszam za wkładkę osobistą, ale jest ona trochę na temat. To może być to samo miejsce ponad ćwierć wieku temu.

[partyzant]

Mogło pozostać tak jak na początku, zeszłej jesieni:

P1040484.jpg P1040474.jpg P1040480.jpg P1040477.jpg P1040481.jpg ...gdy wstęga czekała na przecięcie.

[bartolomeo]

Herbatka z termosu, kanapka i w nogi

Pośpiech jest jednak złym doradcą - zamiast jak człowiek zejść na Hyrczę przez łąki dałem się zwieść na manowce oznakowaną ścieżką prowadzącą tamże. Ino że dookoła całej Korbani chyba, bo zamiast iść po zejściu z kopuły szczytowej na zachód znakowana ścieżka idzie ku Hyrczy na wschód. Nie wiem, czy dookoła Ziemi przypadkiem nie prowadzi Czas już trochę zaczął mnie gonić więc nie sprawdzałem i odpuszczając Hyrczę skręciłem sobie prosto w krzaki:



A w krzakach, jak to w krzakach. Maliniska po kolana, wiatrołomy, mylne zwierzęce ścieżki - same przyjemności Do przyjemności nie mogę jednak zaliczyć strzyżaków, które ze dwa czy trzy razy masowo mnie obsiadły. Nie pierwszy raz miałem z nimi do czynienia, ale tym razem atakowały także oczy, uszy i usta - i tak się od nich odganiałem, żem przed siebie nie patrzył. A jak nie patrzyłem to i polazłem nie tam gdzie chciałem

Na szczęście smok



wskazał mi drogę i już koło 14oo wyskoczyłem z sakramenckiej gęstwiny na asfalt niedaleko Spisówki. Nie to żeby prosto pod koła nadjeżdżającego samochodu, ale kierowca widział jak z tej dzikiej gęstwy skakałem na drogę. I oczy zrobił takie, że należało się niechybnie spodziewać w tej okolicy interwencji SG poszukującej imigrantów z Syrii czy też Iraku

Była mniej więcej 14oo jak przepędziłem obok parkingu i skręciłem na Sine Wiry.

[bartolomeo]

Przepraszam za wkładkę osobistą, ale jest ona trochę na temat.

Wkładka osobista jest nie tylko trochę ale nawet w pełni na temat. Jeżeli masz więcej takich wkładek to dawaj śmiało!

Mogło pozostać tak jak na początku, zeszłej jesieni

Mogło, ale nie zostało. Wiata stała już na początku 2014 roku, być może nawet od jesieni 2013. I była czysta, dopiero rok 2015 przywiódł do niej... różnych takich

[bartolomeo]

skręciłem na Sine Wiry.

Poranny plan przewidywał podejście na Bukowinkę (lub Łypów i Demków Hrunek dla zwolenników W. Krukara) a przed Kiczerą zejście na Łuh. Kiedyś już tamtędy szedłem w przeciwnym kierunku i zejście na Sine Wiry dało mi trochę w kość. Więc teraz, chyba trochę podświadomie, tak szukałem dogodnego wejścia na Bukowinkę, że... nie znalazłem Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło, na Sinych Wirach nie byłem znacznie dłużej niż na Bukowince!

Jak tylko pojawiła się okazja



zszedłem nad Wetlinkę, a raczej nad to co z niej pozostało.



Środkiem płynęło jeszcze trochę wody, buty jednak miałem już przemoczone więc nic mnie nie mogło powstrzymać przed zaglądnięciem tu i ówdzie.



Kilkaset metrów od asfaltu spotykałem jeszcze innych turystów, ale nad wodą było o dziwo zupełnie pusto. Wyglądało to tak, jakby wszyscy podchodzili tylko pod niegdysiejsze Szmaragdowe Jeziorko i zaraz wracali do swoich samochodów.

[bartolomeo]

Po Sinych Wirach zrobiłem sobie trzecią przerwę (druga była między parkingiem a Sinymi Wirami), też w wiacie. Tylko tym razem kamiennej, tej w Zawoju. Ależ mi smakowała wtedy herbata z termosu z michaszkami Wcześniej musiałem jednak oczyścić sobie miejsce na ławce, bu wiata była opanowana przez biedronki. Dziwne jakieś, po polsku nie rozumiały, kolory miały dziwaczne a kropki nieregularne i w zdecydowanie zbyt dużej liczbie:


Może to te cudaki z Azji, co wypierają nasze rodzime boże krówki (*)? Tak na wszelki wypadek nie miałem dla nich litości, naszych biedronek bym tak z ławki nie zrzucał

Dzień powoli miał się już ku końcowi, mnie zostało jeszcze tylko kawałeczek drogi, do Jaworzca. Stan wody w Wetlince, jak już pisałem, był niski, więc jak tylko wypatrzyłem po drugiej stronie wody krzyż pańszczyźniany to długo się nie zastanawiając przekroczyłem Wetlinkę w bród:


I po dość długim dniu (prawie 13 godzin po pobudce) zameldowałem się w schronisku.

(*) ciekawe, kto jeszcze używa określenia "boża krówka"?

[Wojtek Pysz]

Poranny plan przewidywał podejście na Bukowinkę (lub Łypów i Demków Hrunek dla zwolenników W. Krukara) a przed Kiczerą zejście na Łuh. Kiedyś już tamtędy szedłem w przeciwnym kierunku i zejście na Sine Wiry dało mi trochę w kość. Więc teraz, chyba trochę podświadomie, tak szukałem dogodnego wejścia na Bukowinkę, że... nie znalazłem

Porównując Twoją planowaną trasę z moją odpustową wędrówka z początku października - w planach idziemy niemal równolegle na Kiczerę. Ty przez Bukowinkę a ja przez Kotylnicę. I podobnie - nie udaje nam się wynaleźć zachęcającej do zejścia z asfaltu drogi
(odpust w Łopience)

Dzień powoli miał się już ku końcowi, mnie zostało jeszcze tylko kawałeczek drogi, do Jaworzca. Stan wody w Wetlince, jak już pisałem, był niski, więc jak tylko wypatrzyłem po drugiej stronie wody krzyż pańszczyźniany to długo się nie zastanawiając przekroczyłem Wetlinkę w bród

Wygląda na to, że ten bród wypatrzyliśmy w tym samym miejscu.

[bartolomeo]

I podobnie - nie udaje nam się wynaleźć zachęcającej do zejścia z asfaltu drogi

Ty jednak z drogi w las zszedłeś, ja oddałem się błogiemu lenistwu i powędrowałem do końca drogą.

Wygląda na to, że ten bród wypatrzyliśmy w tym samym miejscu.

Jak tam byłem to pamiętałem Twoją relację i zastanawiałem się, czy przekroczę Wetlinkę w tym miejscu gdzie Ty to zrobiłeś

[bartolomeo]

Zameldowałem się w schronisku, dostałem przydział do pokoju nr 1 i poszedłem się zakwaterować. Rzuciłem aparat na łóżko pod oknem, natychmiast go podniosłem i już uważniej wybrałem łóżko przy drzwiach.

Biedronki. Były wszędzie.

Gospodarze schroniska musieli mocno z nimi walczyć, ale nie mieli szans. Z takim atakiem nie mogli sobie poradzić. Przy drzwiach było ich tylko bardzo dużo, czyli znacznie mniej niż pod oknem. Do biedronek nic nie mam (a już do naszych siedmiokropek to nawet mam dużo sympatii) ale w takiej liczbie jak wtedy jakoś specjalnie mnie nie radowały. Na szczęście poza koniecznością regularnego strącania ich z wybranych miejsc i sprzętów nie było z nimi kłopotu.

Miałem wielką ochotę od razu położyć się spać, kilka godzin na powietrzu jednak robi swoje. Ale przemogłem się i poszedłem między ludzi Siedziało ich na dole kilkanaścioro, poza jednym wyjątkiem znacznie młodsi ode mnie. I chyba wszyscy dopiero odkrywający Bieszczady dla siebie. Zachwycali się połoninami, dawali sobie rady gdzie, co i jak. Gdzie spać w Górnych, co zjeść w Wetlinie, jak wrócić do cywilizacji.

To co teraz napiszę może być uznane za spoglądanie na nich z góry, może nawet za jakąś złośliwość. Nic z tych rzeczy! Zupełnie szczerze i uczciwie napiszę, że zazdrościłem im ich pierwszych wędrówek po połoninach, pierwszego zauroczenia Bieszczadami, pierwszych noclegów w bieszczadzkich schroniskach. Ja już chyba jestem trochę zblazowany, bo tu mi tłumy przeszkadzają, tam samochody... Kiedyś tak nie było, mogłem się cieszyć każdym wyjściem ponad granicę lasu. A teraz bywa, że w ogóle ponad las nie wychodzę.

Brakuje u nas na forum właśnie tego pierwszego zauroczenia Bieszczadami. Pojawiają się co jakiś czas osoby, które piszą o zaczątkach poważnej choroby, ale szybko znikają. Nie dzielą się z nami swoimi pierwszymi wędrówkami na Tarnicę, Rawki czy na Jasło. Szkoda. Jeżeli przypadkiem tę relację czyta jakiś początkujący adept bieszczadołazęgowania niech się nie czai, niech pisze i opowiada. To nic, że wielu z forumowiczów pewnie zna te miejsca i być może było tam wielokrotnie. Zawsze to jednak ciekawe, jak spojrzy się na nie czyimś, świeżym wzrokiem

Koło dziewiątej byłem już w śpiworze.