Dwa rowery i jeden ul - taka sobie wycieczka

[don Enrico]

W środku tygodnia wyklarowało się , że mam szansę na wolną sobotę. Jest środek lata , nie można przepuścić takiej okazji. Jeden dzień to zbyt mało na jakąś wyprawę, ale można zrobić fajną wycieczkę. Zacząłem intensywnie kombinować jak optymalnie wykorzystać ten czas , tak aby nie tracić zbyt dużo czasu na dojazdy i przyjazdy. Decyzja padła na obszar mało eksploatowanego Pogórza Przemyskiego.
Jak to zrobić , aby w krótkim czasie wiele zobaczyć będąc ciągle w kontakcie z naturą ?
Odpowiedź jest prosta - rower.
Dzień wcześniej rozsyłam wici z pytaniem czy jeszcze może jest ktoś chętny ?
- Jestem - mówi kolega Ciepły - ale muszę wziąć ze sobą ul z pszczołami.
Przez chwilę zastanawiam się jak to będzie wyglądało, gdy na bagażniku rowerowym będzie przymocowany ul.
- No dobra - zgadzam się - ale ja jadę z przodu - coby mnie pszczoły nie goniły.
----
Sobotni poranek powitał nas lekko siąpiącym deszczykiem. Zajeżdżam pod dom kolegi samochodem i pakujemy do jego wnętrza dwa rowery i jeden ul. Okazało się , że ten ul nie będzie jeździł na rowerze, tylko mamy go przetransportować na wieś w pobliżu lasu , aby pszczoły mogły wykorzystać rozpoczęty sezon spadziowy.
.
hm.P1050202.jpg
.
Wypakowujemy brzęczącą skrzynkę, którą naczelny bartnik podkarpacia pinie sprawdza przed opuszczeniem , czyli czule żegna się z rodziną...
.
hm.P1050205.jpg
.
Następnie cienkimi asfaltowymi dróżkami którymi dzień wcześniej ścigali się jakieś kolarze jedziemy naszym pojazdem do miasteczka nad Sanem, czyli do Dynowa.
Rynek w Dynowie zyskał ostatnio nowe, zmodernizowane oblicze, ale na szczęście król Jagiełło pozostał na swoim miejscu, Wszystko inne zostało poplątane i pomieszane o czym przekonujemy się dokonując dwukrotnego objazdu w poszukiwaniu wolnego miejsca do zaparkowania. Bezskutecznie.
Skończyło się to powrotem do knajpki "pod semaforem" która jest na krzyżówce przed wjazdem do tego miasteczka.
Tu zamawiamy kawę i patrzymy przez okno na siąpiący deszcz . Nie jest zbyt duży, ale lepiej gdyby nie padał.
Podejmujemy kolejną próbę, tym razem jedziemy na dworzec kolejowy w Dynowie, gdzie bez trudu parkujemy nasz pojazd.
Są wole miejsca parkingowe bo na tym dworcu nie ma ruchu, już teraz nie jeżdżą tu żadne pociągi (ponoć się nie opłaca) , pozostały szyny i jedna fajna lokomotywka.
.

.
Budzi nasz podziw dla sztuki według której została wykonana
i politowanie za zaniedbanie, w środku kabiny już roślinność się pojawiła. Ot kolejny przykład nieudacznictwa naszych włodarzy kolejowych.
.

.
Mimo siąpiącej mżawki , wsiadamy na rowery i ruszamy do przodu. Kolega Ciepły sugeruje że powinniśmy jechać z wiatrem, więc patrząc na łopocące reklamowe flagi wiemy , że pojedziemy na południe wzdłuż Sanu.
Pokonujemy tą rzekę mostem zaopatrzonym w sygnalizację świetlną i patrzymy na wezbrany opadami nurt
.

.
cdn

[bertrand236]

Zaczęło się super. czekam na cd

Pozdrawiam

[don Enrico]

Szosa jest prosta i gładka o niewielkim ruchu samochodowym, więc możemy spokojnie oglądać miejscowe krajobrazy z charakterystycznymi polami obsadzonymi grochem jaśkiem na wysokich tykach.
Dopiero po dłuższej chwili zorientowaliśmy się że jedziemy niezgodnie z przepisami. A przyczyna tego jest ten chodnik po lewej stronie.
.

.
Nie jest to zwykły chodnik , tylko fragment trasy rowerowej Green Velo i nim należało się poruszać jadąc rowerem. Czym prędzej naprawiamy błąd i docieramy wkrótce do pierwszej interesującej miejscowości która nazywa się Dąbrówka Starzeńska.
Wjeżdżając do niej droga się zwęża, chodnik się skończył i jedziemy ostrymi zakrętami które omijają ruiny tutejszego zamku
.

.
Zamek ten , wzniesiony dawno temu przez bogatego warchoła miejscowego zwanego "diabłem łańcuckim" przechodził różne losy , a i ostatni właściciele ( Starzeńscy) też mili pecha, bo pół roku po ślubie utonęli w nurtach pobliskiego Sanu w czasie zażywania kąpieli.
Sam zamek zdewastowany przez sowieckich wyzwolicieli ze wschodu jesienią 1939 roku popadł w ruinę a kropkę nad I postawiły oddziały UPA wysadzając go w powietrze.
Dziś możemy oglądać resztki murów z zachowanym bastionem, oraz pozostałości założeń parkowych z ukrytą w głębi kaplicą grobową dawniejszych właścicieli, do której prowadzi śliczna aleja grabowa.
.

.
Po oglądnięciu wszystkiego zjeżdżamy do podnóża aby podziwiać nowoczesny wytwór czyli MOR.
Chyba jeszcze nie wszyscy wiedzą co to jest MOR , otóż jest to miejsce obsługi rowerów na wspomnianej ścieżce Green Velo.
Tutaj turysta rowy powinien zaparkować rower przy stojaku, siąść na ławeczce pod daszkiem, posilić się a śmiecie umieścić w jednym z ośmiu pojemników przygotowanych w tym celu. Jako żem malkontent, to od razu zadałem sobie pytanie : kto będzie opróżniać te pojemniki w przyszłości ?
.

.
Pogoda zaczęła się uśmiechać, przestało siąpić mokrym , więc ruszyliśmy w dalszą drogę, poznając skomplikowaną trajektorię tego specjalnego chodnika rowerowego, który znów się pojawił za wsią , potem kazał przeskakiwać raz na prawo, raz na lewo, fajna zabawa.
Po drugiej stronie Sanu okazale zaprezentował się nam pałac w Nozdrzu. Jest tu działający prom, więc gdy ktoś chce go zobaczyć z bliska to nie ma przeszkód.
.

.
Spokój na drodze pozwala przyglądać się miejscowej zabudowie, a przetrwało tu wiele starych wiejskich budowli.
Niektóre zamieszkałe, prezentują się bardzo ładnie, ta mi się spodobała ze względu na kwiaty.
.

.
W następnej wsi Siedliska kusi nas otwarty sklep, taki wiejski sklep może mieć swój niepowtarzalny klimacik, ale nie , jedziemy.
Jeszcze został czas aby rzucić okiem na tutejszą opuszczoną cerkiew.
.

.
Opuszczoną, bo miejscowa ludność postawiła obok nowy kościół, i ta stoi samotnie i martwi się co z nią będzie, a zakusy są , i to bardzo różne.

[krzychuprorok]

Po drugiej stronie Sanu okazale zaprezentował się nam pałac w Nozdrzu. Jest tu działający prom, więc gdy ktoś chce go zobaczyć z bliska to nie ma przeszkód.

Ten pałac na twoim zdjęciu chyba lepiej widać niż z drogi w Nozdrzcu, gdzie jest przysłonięty drzewami.

Gdy pojawiły się pierwsze zabudowania żwirowni zatrzymujemy się przy strzałkach kierujących do cerkwi.
Wrzucamy rowery w krzaki i po schodkach ruszamy pod górę.

Przejeżdżałem tamtędy w pewne czerwcowe niedzielne popołudnie, ale było sporo samochodów i ludzi, więc zrezygnowałem z podejścia do cerkwi.

Jadę wirtualnie z wami dalej, ale jak pisałeś "Kolega Ciepły sugeruje że powinniśmy jechać z wiatrem" więc powrót będzie trudniejszy, bo pod wiatr

[don Enrico]

Ten pałac na twoim zdjęciu chyba lepiej widać niż z drogi w Nozdrzcu, gdzie jest przysłonięty drzewami.



Przejeżdżałem tamtędy w pewne czerwcowe niedzielne popołudnie, ale było sporo samochodów i ludzi, więc zrezygnowałem z podejścia do cerkwi.

Jadę wirtualnie z wami dalej, ale jak pisałeś "Kolega Ciepły sugeruje że powinniśmy jechać z wiatrem" więc powrót będzie trudniejszy, bo pod wiatr

Z tym pałacem w Nozdrzcu to prawda, od strony Sanu prezentuje się bardziej okazale niż od frontu.
W Uluczu nie było tłumów (jeden samochód) , ale nie było też sklepu a przyszła pora na śniadanie. Najbliższy sklep jest parę kilometrów dalej, obok cerkwi w Dobrej Szlacheckiej (która to teraz chyba straciła ten szlachetny przydomek)
Popędziliśmy z wiatrem tam pod samą cerkiew.
.

.
Charakterystycznym elementem tej cerkwi jest brama wejściowa pełniąca jednocześnie rolę dzwonnicy. To rzadko stosowane rozwiązanie, ale wygląda uroczo.
.

.
Sklep obok cerkwi był, tyle tylko , że zamknięty, co wprawiło nas w smutek, bo nie mieliśmy zapasów, a specjalnie tu nadrobiliśmy kilometry.
Kolega Ciepły zasugerował, że trzeba szukać dzwonka.
Jest, trochę schowany, ale był, nacisnąłem i czekam. Po chwili zza budynku wyłania się postawny mężczyzna więc zapytuję go czy sklep będzie otwarty ?
- Sorry, I'm French - słyszę w odpowiedzi
Francuz ??? tutaj ??
Za chwilę zza budynku wyłania się kobieta która zdecydowanie bardziej przypomina panią sklepową,
Jesteśmy uratowani i fundujemy sobie wspaniałą ucztę rowerowego wędrowca
.

.
Polecam ten sklepik , bo był pełen wschodnich klimatów, posiadał stoły z ceratą, ławeczki, wszystko to w cieniu drzew i zaciszu.
Nic dziwnego , że podczas gdy myśmy ucztowali nasz sąsiad na słupie patrzył z zazdrością.
.

.
Ponieważ osiągnęliśmy najbardziej odległy punkt trzeba było rowery obrócić o 180 stopni i poszukać drogi powrotnej.
Aby nie jechać pod wiatr postanowiliśmy jechać pod górkę co widać na załączonej mapce.
.

[Wojtek Pysz]

Za chwilę zza budynku wyłania się kobieta która zdecydowanie bardziej przypomina panią sklepową,
Jesteśmy uratowani i fundujemy sobie wspaniałą ucztę rowerowego wędrowca

Ludzie, czytajcie i róbcie to samo. Nie trzeba wielkich funduszy i pięknych samochodów, by poczuć się wspaniale. Dwa rowery mam, tylko skąd wziąć ten ul;-)

Ponieważ osiągnęliśmy najbardziej odległy punkt trzeba było rowery obrócić o 180 stopni i poszukać drogi powrotnej.

Coś tam o drodze powrotnej jeszcze będzie?

[komisaRz von Ryba]

znaczy nie padało bardziej?
czekam na dalszy ciąg

[don Enrico]

Przemieszczanie rowerem po drogach nie jest zbyt szybkie, ale pozwala zauważyć o wiele więcej szczególnie na poboczach
Na przykład zebranie bocianie
.

.
Zawsze myślałem że sejmiki bocianie zaczynają się w połowie sierpnia, toż to jeszcze miesiąc czasu do nich.
Czy to może jakieś pra-wybory się odbywają ?

Główniejsza droga skręciła ostro w lewo kierując się na Starą Birczę a my nadal jedziemy wzdłuż Sanu asfaltową dróżką. W tym rejonie dolina tej rzeki obfituje w liczne kopalnie żwiru i piasku, a wyeksploatowane obszary zamieniane są na tereny rekreacyjne. Tu mamy przykład nowo zamkniętej żwirowni na której utworzono nawet wysepki
.

.
Można też zobaczyć położoną poza zabudowaniami "zagubioną kapliczkę" która patronuje wędrowcom
.

.
Wkrótce asfaltowa nawieżnia drogi zamieniła się w grząski żwir, jedzie się dużo trudniej w dodatku lekkie wziesienia.
Docieramy do miejsca gdzie dawniej była wieś Wołodź. Pozostała samotna kaplica cmentarna dawnych właścicieli z herbem na frontonie
i parawanową dzwonnicą dla asysty
.

.
Przód, to świeżo wykoszone chabele i zarośla , a z tyłu widać pojedyncze nagrobki tutejszego cmentarza. Ciekawostką mało znaną jest fakt , że chowano na nim potajemnie wojaków walczących w szeregach UPA. Nie ma widocznych upamiętnień. Ciekawe czy gdyby się pojawiły, budziły by sprzeciw ?

[Jimi]

Jeździłam po tej samej trasie na majówkę -tylko od Dynowa a nie od Rzeszowa -dlatego fajnie czytać znając miejsca z niedawnego doświadczenia. Na uboczu parku w Grabownicy był biwak.

[don Enrico]

(...)a -dlatego fajnie czytać znając miejsca z niedawnego doświadczenia. (...).

Mieliśmy podobnie, jadąc powoli tą dróżką każdy z nas starał się przypomnieć kiedy tu ostatnio był i co zapamiętał.
Ja z poprzedniego pobytu w tym rejonie ( 7 lat temu) zapamiętałem szeroką aleję wysadzaną drzewami i cały czas jej wypatrywałem.
Minęliśmy nieistniejącą wieś Jabłonica Ruska gdzie przez chwilę pojawił się asfalt , ale wkrótce znikł i zbliżaliśmy do Ulucza.
.

.
Jest aleja, przy czym z tą szerokością to przesadziłem. Okazałe dęby tworzą piękny szpaler. Aleja to twór kojarzony z dojazdem do dworów , pałaców itp, a w tym rejonie nie było żadnej okazałej budowli. Szukałem, ale nie znalazłem przyczyny jej powstania. Czyli kolejna zagadka pozostaje do rozwiązania.
Gdy pojawiły się pierwsze zabudowania żwirowni zatrzymujemy się przy strzałkach kierujących do cerkwi.
Wrzucamy rowery w krzaki i po schodkach ruszamy pod górę. Na początek "zagubiona kapliczka"
.

.
Krótkie, ale strome podejście i wyłania się piękna bryła cerkwi uważanej dawniej za najstarszą drewnianą na terytorium Polski
Teraz już nie podaje się, że jest najstarsza, (wymłodniała), ale połowa XVII wieku budzi szacunek
.

.
Drzwi do cerkwi są otwarte, zaglądamy więc z ciekawością, ale niewiele można zobaczyć bo trwają prace konserwatorskie, a zbudowane wewnątrz drewniane rusztowania zasłaniają skutecznie polichromie
.

.
Oglądamy otaczający cmentarzyk, na którym ktoś postawił szereg małych drewnianych krzyżyków, pokazuję koledze grób twórcy hymnu ukraińskiego na którym inskrypcja się zatarła. Obok stoi duży drewniany krzyż , taki jak są krzyże misyjne.
Zauważam ze zdziwieniem napis na poziomej belce
.

.
Może to szczegół niegodny uwagi , ale doskonale pokazuje ja historycy ukraińscy poprawiają historię.
Wiadomym jest , że w 988 roku Ruś Kijowska przyjęła chrzest , a tu z napisu dowiadujemy się o "tysiącznicy chrztu Ukrainy"
Tym prostym zabiegiem wydłużyła się państwowość naszego wschodniego sąsiada o dobre kilkaset lat.