Bieszczadzka przechadzka

[bieszczadzka kuna]

Po szybkim śniadanku ruszyliśmy całkiem zasypaną boczną drogą, do mniej bocznej by w końcu dotrzeć do głównej bieszczadzkiej arterii

Do mniej bocznej, czyli skrótem do sklepu. Tak napomknę tylko, że w sklepie była perełka i dwóch panów niby drwali, czy jak? Nie wiadomo czy już w dzień świąteczny pracowali w lesie, czy jeszcze nie dotarli do swojego schronienia spod sklepu. Panowie bardzo dziwili się, słysząc jaką trasę obraliśmy a nawet skomentowali, że jakby im nawet milion zł obiecywano, to i tak w taką zamieć nie poszliby w góry. To mnie z kolei dowartościowało, a mam was, nie taka Kuna bezbronna! W żarcie rzuciłam, że jakby ktoś GOPR wzywał to na pewno ja. I tu taki niewypał, bo po po powrocie Bazyl czyta zaległe wiadomości i informuje mnie, że GOPR uczestniczył w akcji ratunkowej kilkunastoosobowej wycieczki na trasie, którą mieliśmy iść, tyle że oni szli w dół. Masz babo placek.....

[bartolomeo]

Masz babo placek

Aaaa... to ta baba jednak jest plackiem?

[sir Bazyl]

Aaaa... to ta baba jednak jest plackiem?

No właśnie, mnie obsztorcowali a sami kręcą jak się da:

...nazywana jest blinem.

...To był po prostu kartoflak...

Blin, kartoflak, to nie brzmi babą :)

[sir Bazyl]

W końcu ruszyliśmy ku przełęczy, najpierw łąkami
sieidzie26.jpg
a później lasem
sieidzie27.jpg
W miarę zdobywania wysokości walka z żywiołem nabierała coraz większej dramaturgii
sieidzie28.jpg

Na przełęczy Kuna nie chciała pozować pod szlakowskazem do zdjęcia, nie chciała też rozważyć wariantu przejścia połoniną do schroniska, entuzjazm zdobywania szczytów gdzieś chyba się ulotnił i nie zatrzymując się parła na drugą stronę grani ku niewidocznej linii lasu
sieidzie30.jpg
Czyli wariant został wybrany, pozostało tylko dotrzeć w doliny, do cywilizacji na nocleg.
Nie chwaląc się, jestem troszkę od Kuny większy i ze dwa razy cięższy więc byle podmuch nie miotał mną tak jak moją towarzyszką więc po kilku metrach już ją dogoniłem i jako, że ścieżką nie dało się iść ponieważ zagłębienie terenu wydeptanego szlaku powodowało, iż chcąc nią iść trzeba było walczyć ze śniegiem sięgającym do uda ,przy w porywistym wietrze, siekącym śniegiem po oczach, postanowiłem na rympał skrócić to zakole szlaku bo obok niego śniegu było tylko po kolana.
sieidzie31.jpg
Szedłem pierwszy przecierając drogę i zatrzymałem się kilkadziesiąt metrów niżej czekając aż mnie partnerka dogoni i jakież było moje zdziwienie gdy usłyszałem jak była już blisko, taką chlipiącą mantrę wydobywającą się gdzieś spod uszczelniających usta warstw szalika. Okazało się, że myślała, że zabłądziłem i prowadzę ją na pewną zgubę i sobie chlipała pod nosem. Zapewniłem ją, że wszystko ok i tym razem jeszcze nie zginiemy , a że już kiedyś słyszałem te odgłosy, jak po nocy, w zimie, bez rakiet próbowaliśmy przebić się z okolic Durnej do drogi, to się ucieszyłem i mówię:
- Hi, hi, dawno tego nie słyszałem!
Trochę ją oburzyło, że zamiast współczuć to się podśmiewam ale cel osiągnąłem, bo odwróciłem jej uwagę od czarnych myśli i dreptała już za mną pogodzona z losem
Wkrótce dotarliśmy do lasu, później do szlaku i do wiaty, gdzie zatrzymaliśmy się na zasłużony odpoczynek i otrzepać się ze śniegu
sieidzie32.jpg
Zmrok zapadał szybko i do Zatwarnicy doszliśmy już po ciemku:
sieidzie33.jpg
Tam wdepnęliśmy do hotelowej restauracji wrzucić coś na ząb i za kilka chwil dotarliśmy na nocleg do znajomych, którzy już się martwili, czy czasem nie pobłądziliśmy.

[bieszczadzka kuna]

Dzień III
Walka, pot i łzy… Kuna niby na zmianę przystała ale widać było, że jest strasznie zawiedziona odpuszczeniem wspinaczki na Smerek.

Prawda cała prawda, już oczami wyobraźni widziałam jak mną targa tragiczna nuda, jak się męczę z tłumem turystów, jak przewracam z nudów jeden boczek cielska na drugi w Wetlinie. Na szczęście udało się i było warto na 102 i się pośmiałam i sobie pomedytowałam i powyłam niczym Kuna, z czego sir Bazyl miał polewkę i to nie czarną bo wiśniową.Miotać mną zaczęło już przed wejściem na połoninę, apogeum osiągnęłam pod szlakowskazem gdzie naciągnięcie czapki po oczy, zapięcie kaptura pod nos i wyciągnięcie spod niego polarowego komina na niewiele się zdało. Plecaka mało mi nie zerwało, raz w prawo, raz w lewo, bach leżę i weź tu się człowieku w tym śniegu podnieś a Bazyl co.....śmiech, to dalej weź tu człowieku nie zdenerwuj się.... Faktycznie uspokoiłam się jak dotarliśmy do wiatki, w dół to i po ciemku byśmy doszli.
I tu bardzo ciekawe kto przebąkiwał abyśmy może już na Sękowiec nie szli, tylko w hotelu w Zatwarnicy zostali? Sam Bazyl. A u Krysi i ciepło było i kolacja na nas czekała, a sami gospodarze spoglądali na nas jak na dwoje wariatów.
P.S. Zainwestuję w aparat fotograficzny, poczekaj Bazylu już ja cię uwiecznię w górskich momentach grozy!

- - - Updated - - -

a później lasem
sieidzie27.jpg

Piękne jest to zdjęcie, oddaje ciszę lasu.

[bartolomeo]

Szczególnie ten kartoflak do baby mi nie pasuje!

Ale jakby tam baby nie zwał (jak się Kuna upiera to może być i kartoflak) to coś się długo w tym Sękowcu zasiedzieliście.

[sir Bazyl]

... coś się długo w tym Sękowcu zasiedzieliście.

Tylko do ósmej trzydzieści następnego dnia ale na razie wystąpiły obiektywne trudności z kontynuowaniem relacji, zaraz po ich ustąpieniu podejmę wątek :)

[sir Bazyl]

Dzień IV

Rozpoczęliśmy go od sforsowania potoku Głębokiego
sieidzie34.jpg
nie w bród co prawda, lecz po moście
sieidzie35.jpg
Później tą samą techniką pokonaliśmy San i ruszyliśmy wzdłuż Jamniczego stokówką w górę
sieidzie36.jpg
My szliśmy wzdłuż a w poprzek pałętały się niedźwiedzie
sieidzie37.jpg
dając zimie do zrozumienia, że to falstart.
Wkrótce trochę szerzej mogliśmy spojrzeć na okolicę
sieidzie38.jpg
sieidzie39.jpg sieidzie40.jpg
Tuż za tym punktem widokowym poziomnice niemalże stanęły dęba
sieidzie41.jpg
Jeszcze godzina czy dwie do góry i już jesteśmy w partiach szczytowych
sieidzie42.jpg

[bieszczadzka kuna]

Jeszcze godzina czy dwie do góry i już jesteśmy w partiach szczytowych

Chyba ty, bo ja wlekę się z tyłu i rozmyślam kiedy to się skończy, może chociaż drogę odśnieżyli.

[sir Bazyl]

Chciałam doczekać do końca relacji ale widoki są takie bajeczne, że już teraz napiszę, że relacja jak zwykle pierwszorzędna. :)) A ten śnieg to dla mnie z bezśnieżnych (jak do tej pory) nizin wygląda jak jakiś kosmiczny rarytas.

Dzięki Asiu. W ostatni weekend tego rarytasu już nie było, aż trudno było uwierzyć, że dwa tygodnie wcześniej brnęliśmy w nim po kolana :)

...Jeszcze godzina czy dwie do góry i już jesteśmy w partiach szczytowych...

Ponieważ po ostatnich opadach śniegu nikt przed nami nie szedł i troszkę się mozoliliśmy, postanowiliśmy więc, że nie będziemy szli grzbietem tylko go przeskoczymy i boczną stokówką
sieidzie44.jpg sieidzie43.jpg
koło nieistniejącej już Gwidonówki (foto z 2009r.)
sieidzie47.jpg
zejdziemy do głównej, która powinna być odśnieżona. Tak też było i przed drugą wyskoczyliśmy na drogę filmowców
sieidzie45.jpg
Ja już od dwóch godzin fantazjowałem co by tu zjeść w Lutowiskach. Różne menu przewinęło mi się w myślach i nie mogłem się zdecydować czy wolę coś wymyślnego czy pierogi, a może po prostu kotleta z kapustą? Żurek z jajkiem i kiełbasą czy barszcz czerwony z krokietem? Generalnie byłem już na niezłym ssaniu i myśl o pysznym obiadku jedzonym w ciepłym miejscu popędzała nogi do bardziej energicznego marszu.
W końcu lądujemy w Lutowiskach
sieidzie46.jpg
i już rozsiadamy się wygodnie i jemy obiad. Rozsiadamy się na plecakach przed spożywczym a na obiad są buły z sałatką śledziową. Okazało się, że wszystkie knajpy zamknięte bo to po sezonie. Mogliśmy przyjść wczoraj to jeszcze byśmy się załapali ale, że nie przyszliśmy to buły na schodach. Troszkę wieje, my stygniemy po dość intensywnym ,całodziennym marszu i po zaspokojeniu pierwszego głodu szukamy miejsca gdzie można by się schować na pół godziny w oczekiwaniu na autobus. Znaleźliśmy w tej turystycznej miejscowości turystyczną informację i okazało się, że można tam przycupnąć przy stoliku i nawet jakby ktoś chciał to można posurfować w necie. Z surfowania nie skorzystaliśmy ale z łazienki i owszem, gdyż przed sklepem troszkę krępowaliśmy się przebierać spodnie i koszulki. Odsapnęliśmy trochę, ogrzaliśmy się i już w suchej odzieży popędziliśmy na przystanek, z którego Veolią dotarliśmy do Rzeszowa.