Kuk

[Waldemar]

Ranek wita nas słońcem. Staramy się jak najszybciej wydostać ze strefy industrialnej. Parę spotkań z gazociągami mamy już za sobą, ale tylko tutaj spotykamy różne rurki wystające na powierzchnię, a bez wątpienia związane z grubą rurą. Z tego pośpiechu nie robię żadnych zdjęć. Kto koniecznie chce zobaczyć jak wygląda słup linii 750 kV to, albo niech jedzie do Widełek pod Rzeszowem, gdzie kończy się idąca z Ukrainy jedyna tego typu magistrala w Polsce, albo niech zajrzy pod ten link http://forum.bieszczady.info.pl/show...%C4%99ta/page3, lub ten http://forum.bieszczady.info.pl/show...-Zdobywamy-PO!
Natomiast na Google Earth w tym miejscu doskonale widoczne są nie tyle słupy (dwa) co rzucane przez nich cienie.
Tak ogólnie, to na niektórych mapach zaznaczona jest linia energetyczna, na niektórych nie (np. ASSA), ale gazociąg mam tylko na jednej jedynej mapie. Tej, która jest na początku relacji. Prawidłowo pokazuje wejście na grzbiet Borżawy od zachodniej strony kulminacji Kamianki. Jak się mapie dobrze przyjrzeć, to idąc wzdłuż trasy gazociągu na zachód widać opis „etylien”…? Czyli co – to nie gazociąg, a rurociąg produktowy? Czego – etylenu, etyliny? Ktoś coś wie…?



Tuptamy dalej. Będąc już znacznie dalej i wyżej robimy rzut oka do tyłu


Pierwsza (od nas) zaśnieżona kulminacja to przedwierzchołek Kuk-a, za nim dalej i niżej następna kopułka z odrobiną śniegu to Połonina Kuk.

To właśnie tu odbija na wschód ramię którym w dzisiejszych czasach czerwony szlak doprowadzi przez Munczel do Miżgirji. Ale wtedy nie było ani drogowskazów, ani szlaku. A nawet, gdyby był, to z pełną determinacją maszerowalibyśmy na nasz Kuk.
Po rzucie oka do tyłu patrzymy przed siebie…


Kuk w pełnej krasie

Na szczycie mikro trianguł. W lecie góra ta wystawia pewnie turystów na ciężką próbę. Nie każdy potrafi przejść obojętnie obok miliardów rosnących obok dojrzałych jagód. Z racji nachylenia stoku jagody ma się przecież dosłownie przed oczami!
W końcu jesteśmy na rozległym wierzchołku. Tu już nie ma mowa o patrzeniu w tył, czy do przodu! Totalnie dookolny widok!


To stamtąd przyszliśmy, sam Stij za chmurami.


Na pierwszym planie Munczel, a za nim same wspaniałości…
Widoczność jest dobra, ale masztu na górze Topas nie udaje się dostrzec i sfotografować na żadnej fotce


To nasza trasa na dzisiaj. Za nią „daleki wchód”.


Tele na część Piszkonii, Strimbę i stok Topasa.
Pomiędzy tymi ostatnimi, z tyłu „coś” widać.


.... to samo, ale cokolwiek dalej na południe


Kamionka, Parenkie, obie Popadie, Piszkonia

Przedłużamy pobyt na szczycie ile wlezie. Ale czas ruszać dalej.


Piszkonia, Strimba, Krasna - to ostatnie minuty dobrej widoczności, a zaraz potem i dobrej pogody


I tak do samego wieczora, kiedy to zaczyna całkiem tęgo lać.

Rano wędrujemy w „innych okolicznościach przyrody”:













Opuszczamy grzbiet na Skelii (1039).


Szeroka ścieżka wprowadza nas w las i znika
Ostatnie kilkaset metrów to ostre zniżanie aż do…


… samego potoku
Stromizna jest wielka, ale okazuje się, że ostrożnie można maszerować po obu stronach strugi.


I tak docieramy na przydrożną łąkę z biesiadką przy drodze wzdłuż Riki, tuż obok wsi Wuczkowe.

To koniec górskiej części wyprawy.

Na koniec mapka z zaznaczoną orientacyjną lokalizacją trasy naszego zejścia z grzbietu.



Umieszczam ją, bo być może ktoś z Was będzie tamtędy wędrował, bo … zejście do strumienia było bardzo strome i (na pewnym fragmencie) cokolwiek gwałtowne… gdzieś tam leżą moje okulary… uprzejmego znalazcę proszę o kontakt na priv.

Do zobaczenia na szlaku!