Niecodzienne Spotkania na szlaku.

Lato, Duszatyn. Jest już dość późno, mrok. Idę nad potok w kierunku kibelka i nagle ze ścieżki wychodzi na mnie jasna kurtka. W duchy nie wierzę, ale zrobiło mi się nieswojo. Kurtka powiedziała dzen dobri i okazało się, że należy do bardzo ciemnoskórego studenta z Lublina. Nieco później, przy ognisku, zagaduję: jaki jest Twój język ojczysty (myślę swahili). Angielski, pada odpowiedź. Skąd jesteś, pytam (Kenia myślę). Z Wenezueli. Okazali się przesympatyczną parą dobraną na zasadzie kontrastu;on najciemniejszy ze znanych mi ciemnoskórych, ona bielszy odcień bieli, blondynka. To jedno z milszych spotkań w Bieszczadach
Długi

Długi wspomniał o cudzoziemcu i od razu i mi się coś przypomniało. Parę lat temu siedzę sobie na Przełęczy Orłowicza, odpoczywam, podjadam, jest pochmurno ale ciepło, umiarkowany ruch na szlaku. W pewnym momencie od strony Chatki Puchatka podchodzi starszy, rudowłosy i rudobrody pan z młodą dziewczyną, siada prawie koło mnie, wita się... "good morning", podaje rękę. Za kanapkę dziękuje, ale połowę jabłka przyjął. Okazuje się, że jest Szkotem (nie był w kilt`cie :) ), nasłuchał się u siebie o Bieszczadach (pewnie od Polaków?) i postanowił zobaczyć je na własne oczy. Bieszczadami był zachwycony. Młoda dziewczyna była przez niego wynajętym przewodnikiem. Po paru minutach poszli na Smerek a ja czarnym do bacówki Jaworzec.

Rzecz ze szlaku turystycznego,ale wiodącego przez Londyn.Histotyjka zabawna więc moze nie posypia się gromy,że "nie bieszczadzka".
Po uciążliwej wędrówce,przysiedliśmy z synem na ławeczce (centrum Londynu) obok typowego angielskiego gentelmana (tweedy,popularny dziennik w dłoni itp)Rozmawialiśmy sobie półgłosem.Kiedy wstaliśmy do odejścia,nobliwy pan wstał również,pięknie się ukłonił i powiedział z czarującym uśmiechem "do widzienia choliera jasny".To były lata 9O te,teraz pewnie miałby szerszy repertuar!!!

Późny wrzesień, pada od 1,5 tygodnia, człowieka już coś skręca od takiej pogody. W końcu coś się trochę przetarło, postanowiłam iść na połoninę - w końcu jakiś widoczek, po tych opadach się trafi... Idę sobie z Przełęczy, ruch umiarkowany, ale raczej nie uciążliwy. Idę, testuje nowe kijki /na połoninie nie wygodnie/ i nagle z lewej strony szuru buru, hałas, skarłowaciałe drzewa trzaskają - jakby ciężki zwierz się przedzierał. Myślę ki licho, na takim deptaku "duży zwierz" z własnej nie przymuszonej woli? I nagle wychodzi uśmiechnięty Stały Bywalec z kolegą.
Sama żałuję, że nie widziałam swojej miny.

upss już było

Cytat:

---

Zamieszczone przez Stały Bywalec

Jakieś 3 - 4 lata temu przedzieraliśmy się z koegą poprzez wysoką trawę, chaszcze, aby do góry ! Bo wiedzieliśmy, że musimy w końcu dotrzeć do ścieżki oznakowanej jako szlak. Innej możliwości nie było.

I w końcu doszliśmy. Ledwo wyleźliśmy na tę ścieżkę, patrzymy, a tu: Aleksandra.

---

Ino SB jak rasowy dżentelmen do zwierza żadnego Cie nie przyrównywał;)

Kiedyś tam zatrzymałem się na dłużej w Komańczy. To był rok deszczowego lipca. Ciągle lało, grzmiało, było mokro, Osławica nawet podtopiła Komańczę. Ja łaziłem wtedy po górach wokół Komańczy. Kiedy już nie wiedziałem gdzie się ruszyć to wymyśliłem, że podjadę PKS-em do Woli Piotrowej. Tam dam początek, dalej żółtym szlakiem, a jeszcze dalej czerwonym i tak wrócę do Komańczy. Kiedy ruszyłem chmurzyło się i wiedziałem, że mnie deszcz dopadnie, co nie było mi obce w tamto lato. Dorwała mnie wtedy istna nawałnica na otwartej przestrzeni a dochodząc do schroniska wyglądałem jak straszna zmoczona rozpacz. W środku już, siedząc na krześle, widziałem jak wokół mnie powiększała się kałuża.
Ale nie o tym miało być…
Zapewne trochę łazików odwiedziło Wolę Piotrową i wie o „inności” wioski, ja wtedy nie byłem na to przygotowany. Powiem tylko, że od razu zwróciłem uwagę na wszędzie panującą czystość, na wyznaczone trasy przejścia bydła, na brak ludzi z papierosem, bijącą życzliwość od ludzi. Byli niby tacy sami, ale jednak jakoś inni. Idąc pod górę, każdego napotkanego człowieka zaczepiałem „dzień dobry”… oni odpowiadali, pytali się gdzie idę?, Odpowiadałem i pytałem jak im się mieszka?... Opowiadali o swej wędrówce tutaj, o swej historii. Nie powiem… długo mi się tam zeszło J
Ale do rzeczy…
Już tak wyżej we wsi, gdy patrzyłem przez lornetkę, co takiego po prawej stronie się znajduje i dlaczego tam tak się kręcą mężczyźni ubrani w czarne garnitury i białe koszule… zostałem przez nich zauważony i… kilku podeszło do mnie. Dowiedziałem się, że mają właśnie przerwę w zebraniu zboru zielonoświątkowców i to z całego świata.
Z jednym z nich wdałem się w dłuższą rozmowę „marketingową” … tak by zapewne określił handlowiec. Uderzyło mnie proste tłumaczenie wszelkich zawiłości, które naokoło się dzieją i niesamowita życzliwość. Patrząc mi w oczy powiedział, że czeka mnie niedługo… nieważne, ale faktycznie tak się stało i to stosunkowo niedługo. Chciał mi wręczyć wielką biblię pięknie oprawioną w skórę. Podziękowałem, bo zdałem sobie sprawę z wagi na plecach i z tego, że zapewne nie przeczytam jej całej. Kiedy podziękowałem i powiedziałem, że nie wiem jak ją później zwrócę, to otrzymałem odpowiedź… wiem, że zwrócisz, bo dobrze ci patrzy z oczu. „Marketing” czy chwyt psychologiczny? Może zbytnia moja podejrzliwość?
Poszedłem dalej bez bagażu biblii.
Później już zaczęło padać… lać… a w połowie drogi oberwała się chmura. Taki wtedy by lipiec.

Lubię te Twoje wędrówki ,takie nie na skróty!

Mnie raz ciśnienie podniosły dwa wielkie byki, a że był sierpień to miały już konkretne poroże.
Wracałem z kolegą z Nowej Sedlicy z zakupów, przez Kremenaros (taki mieliśmy kaprys by odmienić sobie ustrzyckie żarcie tycinkami i Szariszem). Było już mocno po północy, jakoś szczęśliwie uniknąlismy pograniczników i zasówamy mocno zmeczeni (częściowy wycziapem, a częściowo dziennym upałem) granicą w stronę Rawki. Noc byla widna (tak między kwadrą a pełnią), ale się nie rozglądałem przygięty plecakiem.
I raptem, dosłownie 3-4 metry przedemną rumor, że aż struchlałem z przerażenia. No bo wiecie jak to jest, człowiek sobie błądzi myślamy gdzieś tam, a tu nagle jakieś takie
A to byk podskoczył jak opażony, za nim drugi i opadły w chaszcze, a potem przepadły w lesie.
Pasły się one po prostu w ziołoroślach na ścieżce, widać było startowanie i tropy. I tak się zastanawiałam, czy gdyby koledze nie zadzwoniła sprzączka przy bucie (miał tzw. opinacze, taki buty "ogólnowojskowe" ;) kiedyś z braku laku w tym się chodziło po górach) to czy czasem nie walnąłbym tego jelenia pochyloną głową :)))
Bo kluczem do historii jest to, że wietrzyk wiał od Rawki, więc byki po prostu komlepnie nas nie poczuły, dopiero ta sprzączka je zerwała.
Co ciekawe, ja chwilę wcześniej je poczułem (taki chrakterystyczny ostry odorek) ale wtedy jeszcze nie wiedziałem że tak śmierdzą jelenie ;))
Opowiadałem tą historię kilku osobom i jedna z nich mnie uświadomiła ż echoś śmieszna to jednak groźna, bo taki byk potrafi stratować w strachu i nieźle pocharatać człowieka. W każdym razie śmiać mi się chce jak sobie to przypominam i gdy wyobrażam sobie jak bym się poczuł gdybym głową becnął byka w zadek 8-)
pzdr, PB

Hehe, niezłe.

Jam przegonił tak niechcący sarnię jakoweś za dnia, szedłem sam, dość cicho, ale i wiatr musiał niesprzyjający dla zwierzęcia być, bo na kilka metrów dało się toto bydle podejść, wyrwało nagle, gdy już mnie wyczuło/usłyszało ..a było to wczesnym letnim przedpołudniem na asfaltowej autostradzie ku Przeł. Bukowskiej

opowiesci o cudzoziemcach przypomnialy mi jedna historie. Byl to chyba rok 99, siedzielismy pod sklepem w wetlinie i przysiadlo sie do nas dwoch francuzow,. Przyjechali terenowka wyposazona doslownie we wszystko, byla to ich pierwsza wyprawa na wschod od francji, wyobrazali sobie polske jako totalnie dziki kraj, a bieszczady to juz totalne ostępy prawie nietkniete ludzka stopa.. zarcia zabrali chyba na miesiac(no bo przeciez sklepow to tam na bank nie ma), ogromne buklaki na wode, siekiery, pily, maczety, liny ;) no i tak dojechali do wetliny.. pytali nas gdzie sa te slawne bieszczady, no to my im ze tu.. mieli ogromnie zawiedzone miny...tyle marzen, tyle przygotowan na ta ekstremalna podroz i poczuli sie ogromnie oszukani przez los ;) przez nastepne dwa tygodnie jezdzilismy razem, pomagajac naszym znajomym choc troche odnalezc ich mit.. chyba sie nawet troche udalo (najbardziej im sie chyba udaly imprezy ze smolarzami i pani w sklepie na ukrainie liczaca na liczydle ;) ). a my przez te dwa tygodnie mielismy zarcie i komunikacje za darmo ;) (dla kieszeni licealisty to baarrdzo duzo) i co najwazniejsze, tez przezylismy niesamowita przygode, patrzac na rozne , oczywiste dla nas rzeczy, ich oczami..

duzo bym dala zeby uslyszec co opowiadali swoim znajomym po powrocie do domu:)

niestety pozniejszy kontakt listowno-telefoniczny szybko sie urwal.. okazalo sie ze bez jezyka migowopodobnego dosyc slabo jestesmy w stanie sie dogadac ;)