Gorgany z południa na północ

[Doczu]

Bez wątpienia w Gorganach wszystko jest większe, bardziej dzikie, prawie bezludne.

Bez jaj. Obecnie Gorgany niczym nie różnią się od Bieszczad sprzed kilku lat. Fakt są bardziej strome zejścia i podejścia, ale pod względem ruchu turystycznego i łatwości pokonywania szlaków nie różnią się aż tak od Bieszczad. Podobnie rzecz ma się z bazą wypadową, noclegową czy komunikacją. Różnica jest jednak taka że dla turysty plecakowego Gorgany sa dostępne w zasadzie bez ograniczeń, a Bieszczady ograniczają przepisy o Parkach Narodowych. Tam nikt Cię nie zgani jak sobie rozbijesz namiot i zapalisz mały ogień. W Bieszczadach dostaniesz mandat.

[maciejka]

Bez jaj. Obecnie Gorgany niczym nie różnią się od Bieszczad sprzed kilku lat. Fakt są bardziej strome zejścia i podejścia, ale pod względem ruchu turystycznego i łatwości pokonywania szlaków nie różnią się aż tak od Bieszczad. Podobnie rzecz ma się z bazą wypadową, noclegową czy komunikacją. Różnica jest jednak taka że dla turysty plecakowego Gorgany sa dostępne w zasadzie bez ograniczeń, a Bieszczady ograniczają przepisy o Parkach Narodowych. Tam nikt Cię nie zgani jak sobie rozbijesz namiot i zapalisz mały ogień. W Bieszczadach dostaniesz mandat.

Jaja były! Dwa razy! Sadzone (ukraińska jajecznica – jak to miejscowym wytłumaczyć?) oraz na twardo
Natomiast jeśli chodzi o zacytowane refleksje,

Napisał maciejka
Bez wątpienia w Gorganach wszystko jest większe, bardziej dzikie, prawie bezludne.

to zdaje mi się, że nie są to wyłącznie subiektywne odczucia.
Mam swoje spostrzeżenia, ale ja świeżak jestem i mogę się mylić a nawet histeryzować;-)
A jak uzasadnić, że słoń jest duży? ;-)
Porównuję Bieszczady (nasze) i Gorgany, w kontekście odległości do pokonania i czasu przejść. W Bieszczadach wspięcie się szlakami na jakąś górkę, połoninę zajmuje maks. 3h, w Gorganach np. z Osmołody podobne wejścia zajmują min. 4h (większość to 5 – 7,5h). Dodajmy czas na zejście i popatrzmy na różnicę w długości wyprawy.
Zerknijmy na zaplecze turystyczno-noclegowe.
Zaplanujmy opcję wędrowania górami z zejściem co jakiś czas do cywilizacji, bez robienia pętli, ot takie widzimisię.
Tatarów - Rafajłowa 40 km (ewentualnie można krócej na Bukowel),
Rafajłowa - Osmołoda 40 km i nic po drodze,
Osmołoda – Ludwikówka 40 km i nic po drodze.
Ile kilometrów czy godzin trzeba pokonać w Bieszczadach wędrując górami do najbliższej miejscowości?

Pokombinujmy z kwaterami. Ile noclegów pod dachem (i najchętniej z łazienką:) znajdziemy przechodząc Gorgany? Czy w Osmołodzie poza Arniką jeszcze ktoś coś poleci? Znajdą się 2-3, 5-8 innych miejsc? A przy okazji, przy skrzyżowaniu, przystanku stoi taki obiekt.

Osmoloda1.jpg Osmoloda2.jpg
Niszczeje od wielu lat. Czytałam relację z 2009, że można tam przenocować. Bez prądu, z wodą ze studni i sławojką. Czy jest to dawne schronisko? Coś kiedyś było o tym na forum...

Zdajmy się namiot – ponoć W Gorganach można wszędzie i bezkarnie.
W zasadzie rozbić się można wszędzie;-) Ale spróbujmy pokręcić nosem;-) i znaleźć w miarę płaskie polanki z dostępną wodą...Trochę się zejdzie.
Czy można bezkarnie szwendać się w rezerwacie ...hmm, o tym przy okazji opowiem.

Przejdźmy do ruchu turystycznego (porównuję dzisiejsze, nasze Bieszczady i Gorgany).
W Gorganach poruszając się szlakami, przechodząc przez najbardziej popularne szczyty, masywy zdarzyło mi się przez dwa dni nie spotkać żywej duszy. Przez parę dni, mogę na palcach jednej ręki policzyć napotkanych turystów. Jedyny moment kiedy było wyjątkowy ścisk to przy zejściu do Osmołody, wtedy minęły nas trzy podchodzące grupy.
Jak jest w Bieszczadach? Urlopowicze tłumnie prześcigają się w wejściu na Tarnicę, Wetlińską i Caryńską. Owszem, udaje wędrować takimi ścieżkami bieszczadzkimi, że nawet w czasie wakacji nie spotka się człowieka przez cały dzień, ale nie będzie to możliwe na uczęszczanych szlakach.
Jednak i w ukraińskich Karpatach turystów przybywa.
W Gorganach obecnie trasy stają się oznakowane, a szlaki przystosowane do wędrówki.
To znaczy, że zazwyczaj wiatrowały są usunięte ze ścieżki, kosówka wycięta. Kamyczki ułożone. Zazwyczaj;-)
Ale wystarczy zgubić maziaka na drzewie – wtedy sytuacja wygląda całkiem inaczej;-)
Reasumując: w Gorganach wszystko jest większe, bardziej dzikie, prawie bezludne:))

grzybek.jpg

[maciejka]

Trasa była ładna, a kierunek słuszny.
Cały czas miałam wrażenie, że wchodzę i schodzę od właściwej strony;-)
Na przykład znacznie ciekawsze, wygodniejsze, łagodniejsze było podejście od strony Tatarowa na Chomiak i dalej masywem, niż drapanie się serpentynami od strony Osmołody na Wysoką.

W Tatarowie dostaliśmy nocleg zaraz przy przystanku, warunki były pensjonatowe, komfortowe. Małe pokoiki na piętrach, w każdym łazienka. Dostępna lodówka oraz tarasik:) Pani miła i gościnna, prowadziła również sklep przemysłowy w tym samym budynku. Do przystanku, co chwila podjeżdżały marszrutki - bez problemu można dotrzeć na różne szlaki.
Bardziej turystyczne, narciarskie są: wcześniejsza Jaremcza oraz dalszy Bukowel.
Od Tatarowa można podjechać do krzyżówki z drogą na Jasinię (ostry zakręt w lewo tuż przed mostem). Obok Motel oraz sklep – ostatni przed trasą. Kawałek dalej, w las wchodzi szlak zielony- jeszcze przedwojenny. Ścieżka elegancko wyłożona kamieniami, prowadzi długimi zakosami.
Załącznik 29990

Można też podchodzić zielonym od Doliny Żeńca, ponoć morderczym, oraz czerwonym wschodniokarpackim , prowadzącym na Płoskę – zdaje się rozsądnym.

[maciejka]

Szło się przyjemnie. Było szaro, mgliście i dżdżyście, ale bez silnego namiękania.
IMG_1.jpg
I bez widokówA miała być najpiękniejsza panorama w całych Gorganach!
Na znak protestu nie wspięliśmy się na Chomiak. Z bólem odkryliśmy, że wielka butla złotego napoju została w lodówce;-( Na pocieszenie zjedliśmy ciepłe, drugie śniadanie, które okazało się obiadokolacją;-)
Polana Chomiaków jest rozległa, dobra pod namioty (dochodząc mija się źródło), przy lesie majaczyła szopa, przy szlaku powstawała chata.
IMG_2.JPG

Kiedyś w tych okolicach stało polskie schronisko. Z mgły wynurzyła się kapliczka – całkiem nowa.
IMG_3.JPG IMG_4.JPG
Póki co, nie poczułam Gorganów – tych jasnozielonych patrząc z dołu;-) Ale powolutku zaczęła się kosodrzewina i głazowiska. Serce radośniej mi zabiło...
IMG_4a.jpg

[bartolomeo]

w Gorganach wszystko jest większe [...]

Czy ja wiem? Cisowianka jest malutka

[don Enrico]

Czy ja wiem? Cisowianka jest malutka

Cisowianka malutka ? czy grzybek wielgachny ?
ale nie przeszkadzajmy

[maciejka]

Czy ja wiem? Cisowianka jest malutka

Racja, wszystko jest względne;-)

Cisowianka malutka ? czy grzybek wielgachny ?
ale nie przeszkadzajmy

Heniu! W antrakcie miłe i pożądane są rozmowy kuluarowe:))

Tymczasem w tle brzmi „La donna e mobile”;-)

Po pierwszej radości na widok prawdziwego gorganu, przyszedł czas na zmierzenie się z rzeczywistością a potem na ciężką walkę o przetrwanie;-) Po kwadransie miałam dość, a po godzinie zdecydowanie czułam, że tego nie lubię (proszę mi o tym przypomnieć, jak znów zachce mi się jechać w Gorgany;-)) Zaprawdę nie był to mój żywioł, nie podobało mi się fikanie po tym przeróżnie ukształtowanym i nieprzewidywalnym grechocie skalnym. Jaskrawy żółtozielony kolor, uznałam za ostrzeżenie „nie stawaj na mnie, jestem złośliwy”;-)
Pół biedy, jak było do pokonania kilkanaście metrów, gorzej jak zapowiadał cały grzbiecik.
Różne strategie stosowałam: szybko i zamkniętymi oczyma lub powoli, na czworakach, z kijkami w zębach (wtedy przynajmniej bez niecenzuralnych słów;-). Bywało, że stawałam z silnym postanowieniem, że już ani kroku w przód ni w tył nie zrobię)
Jednak Syniak w sumie jakoś bezboleśnie przeszliśmy, natomiast Mały Gorgan – właśnie ten dał mi popalić. Nie dość, że wbrew nazwie wyglądał jak wielka pogruchotana kupa kamieni, to jeszcze wyprowadził nas w maliny;-)
Na szczęście, poza tym co pod nogami, można było zerkać na boki i chwilami spoza mgły wyłaniały się widoki. Odsłaniał się w dolinie Bukowel, wraz ze swoimi, olbrzymimi stacjami narciarskimi (nie twierdzę, że było to śliczne). Pokazywały się na krótko okoliczne górki - to było ładne i malownicze
Jednak kamienie mocno nas wciągały. Intrygowały wielkością, formą, ułożeniem. Oraz te ustawione ręką ludzką, w czasie wojny – były to chyba stanowiska strzelnicze i te obecnie ustawione przez turystów – magiczne stosiki, figury.
Jakoś tak nas to zwiodło, że szlak nam zniknął i utknęliśmy w skamieniałym, zielonym morzu. Opcja zawrócenia została odrzucona, wobec tego zaczęliśmy schodzić w kierunku możliwego noclegu i również słońca, które wyjrzało na koniec dnia.
Ostatnim pocieszeniem były limby, na które od dawna polowałam i które mam nadzieję, naturalnie wyrosły. Osiągnęliśmy piętro lasu i zaczęło się gwałtowne spadanie. Całkiem niekontrolowane. Przy drugim zjeździe z poplątanymi kończynami i wygiętym kiju byłam mocno zła;-). Jednak strzykające, odgięte dziwnie odnóża mnie tak nie zmartwiły, jak nowiutki, skrzywiony kijek! Moje pierwsze w życiu kije!;-)) I jeszcze raz zjechałam, wygrzmociłam głową w pień, aż szyszki pospadały, wtedy ryknęłam niczym jeleń na rykowisku;-) Obiektywnie rzecz biorąc sytuacja niewiele się zmieniła, ale mi pomogło Niczym ofiara wojny (losu;-), zeszłam na tyły frontu, pozwoliłam się asekurować i karaskałam się powolutku aż na sam dół, w maliny, mniam I zaczęło robić się optymistycznie.
Minęliśmy szałas i zagrodę dla bydła. W dolinie pojawiła się droga.
I tą drogą szliśmy, szliśmy...Jak dla mnie, już dawno powinna się skończyć;-)
Nie było ciężko, ale już chciało się usiąść, odpocząć, zjeść i zasnąć...
Dla urozmaicenia, czasem pojawiał się stary żółty szlak, czasem nowy.
Jak uczepiliśmy się tego nowego, to nam zaraz przepadł wraz z drzewami na wyrębie, potem zaś mignął i znów znikł w korycie potoku. Zaczęło się zmierzchać i zdecydowaliśmy się na obóz, w takim wąskim miejscu na górce, w widełkach dwóch potoków. Nie my jedni wpadliśmy na ten pomysł, bo poprzednicy zostawili ślad po ognisku oraz inne udogodnienia
Ależ ta woda szumiała w nocy...

[maciejka]

Mały Gorgan wzbudził najwięcej emocji, potem już żadna górka nie pozostawiła tyle wrażeń. Jednak zawsze z oddali oceniałam kolejne wierzchołki i zastanawiałam się, czy je pokonam. Zerkałam z niepokojem na te jasne placki na szczytach.
Następnego dnia była w planach Doboszanka, wiedzieliśmy, że tam nie będzie szlaków.
Popatrzyłam na nią, na ten długi kamienisty grzbiet i ...wymiękłam.
IMG_15.JPG
A rano wstała piękna pogoda i raźno ruszyliśmy potokiem, przeszliśmy mostek, pożegnaliśmy się ze szlakiem, który nagle się odnalazł;-) IMG_16.JPG
Minęliśmy polankę z miejscami noclegowymi, która wczoraj miała być celem. Powędrowaliśmy dalej wygodną drogą, wzdłuż wody, która doszła do szlabanów i różnych tabliczek.
IMG_17.JPG
Droga jednak się nie przejmowała i szła dalej, to my razem z nią
Napotkaliśmy sporą grupę rosłej młodzieży ukraińskiej, która po „dobryj dień” poradziła nam zmykać, bo tam są Leśniki.
Odwrót jednak nie wchodził w rachubę.
Trudno, poszliśmy dalej piękną drogą, z całym poczuciem niewinności.
Szło się prawie jak w tatrzańskiej dolinie.
IMG_18.JPG

[maciejka]

Aż doszliśmy do kolejnego mostku, a za nim stała cała miejscowa ekipa oraz leśnicy. Wiadomo było co się święci...
Padło zwyczajowe przywitanie, po czym zapadła głęboka cisza.
Wystąpił człowiek w niebieskim mundurze ze złotymi pagonami.
- pozwolenie na przejście macie?
- nie macie – odpowiedziałam zgodnie.
- to ja poproszę Starszego.
Starszy wyglądał co najmniej, jak generał.
Wyciągnął służbową legitymację i pochwalił się udanym zdjęciem.
Spojrzał srogo, westchnął...
Znów spojrzał, westchnął...
To ja też westchnęłam ze zrozumieniem powagi sytuacji. A cała grupa z pełną napięcia ciekawością czekała co będzie dalej.
Wykorzystałam chwilę na złapanie oddechu i dalej objaśniać, że my nie na tę piekielną (może nie tak dosłownie;-) Doboszankę, ale do zwykłej drogi chcemy dojść, Krzyżówki zwanej Stoły. Absolutnie i bezwzględnie chcemy się stąd wydostać! Żadnych rezerwatów nie chcemy oglądać!
Moja determinacja była na tyle silna, zapewnienia godne wiary, a skrucha wielka, że Generał zażądał długopisu i kartki. Po czym kilkoma kreskami wyrysował naszą dalszą trasę, ostatni raz westchnął i nas zwolnił
I tak los zrządził, że nie poszliśmy na Doboszankę.
Mimo podanych wskazówek szybko pojawiły się wątpliwości, czy to już ten zakręt Zubrynki, czy następny. Zapytaliśmy siedzących po krzakach jagodziarzy, którzy skierowali nas na pobliską ścieżkę;-)
Ścieżka nie dość że była cała pokryta wiatrowałami, to w końcu wspięła się do lasu i znikła.
No i zaczęło się chaszczowanie. Przynajmniej miałam okazję poznać prawdziwy, dziki gorgański las;-)