Ognisko na śniegu, czyli lutowe wspomnienia z Bieszczadu. Jeszcze raz po awarii...

Cytat:

---

...jest ostro używana...

---

, ale mam nadzieję że Bertrand nie odwoził nią swoich stopowiczów na sam Dział :twisted:

Zima była. Dokąd ich zawioałem napisałem... Pozdrawiam

Co prawda upały już minęły, ale...

Śniegiem sypnęło wokoło
Na drogach jest bardzo ślisko
A Bertrand na mrozie i śniegu
Rozpalił swoje ognisko.

Przestań więc wciąż gdzieś gonić
Zwolnij nieco biegu
I przysiądź się do ogniska
Które się pali na śniegu.

Co z tego, że to lipiec
Że skwar, upał, duchota
Ty usiądź przy tym ognisku
Na pryzmie śnieżnego błota.

Śnieg w lipcowym słońcu
Szybko się topi w koło
Lecz chodzi przecież o to
By było nam wszystkim wesoło.

Jak łatwo się domyślić
Pointy nie będzie wcale
Bo razem z lutowym śniegiem
Stopiła się w tym upale.

Piskalu dziękuję. Tak dowaliłeś do ognia, że śnieg chyba stopniał….

Wracam do Cisnej. Przecież spotkanie przede mną. Spotkanie z nie byle Kim. Dojeżdżam do pustej metropoli i dzwonię do Przyjaciół. Niestety oni są jeszcze kawałek od Cisnej. Poszedłem więc na najbardziej spokojne miejsce w Cisnej. Chciałem podumać trochę nad mogiłą Tego, który zawsze kapeluszem ciskał o ziemię przed Renatką. Pogadałem sobie wtedy z Bogusiem, jak za dawnych dobrych lat. Potem połaziłem po sklepach, kupiłem co nieco na kolację i poszedłem na miejsce spotkania. Ponieważ zrobiłem się głodny zamówiłem sobie hreczanyki, cokolwiek to by nie było. Okazało się to pyszną potrawą. Nawet kiedyś w Pyrlandii ją upichciłem. Smakowała nieco inaczej, ale też była dobra. W końcu drzwi się otwarły i weszła do środka zmarznięta para. Przywitanie było gorące. Wszak ostatni raz w sierpniu w Duszatynie się widzieliśmy. Oni właśnie stamtąd wracali. Nie, nie. Nie siedzieli tam od sierpnia. W tak zwanym międzyczasie byli jakiś czas u siebie w domu. Oj dużo mieliśmy sobie do opowiedzenia. Najpierw się najedli. Potem była herbata i rozmowa. On zamawiał herbatę wąchając słoiki. Wiem, że lubi taką śmierdzącą koniem chyba. Często wracam myślami do tego spotkania. Ba! Już się cieszę na następne, sierpniowe, chociaż krótko w maju się widzieliśmy. Pogadaliśmy, aż w końcu Ona powiedziała, że jest Jej zimno. Trudno, ale trzeba było się rozstać… pojechałem do siebie do Ośrodka. Miło spotykać się w Polsce z ludźmi kochającymi Bieszczad, ale jeszcze milej jest spotkać Przyjaciół z Polski w Bieszczadzie…

Cytat:

---

Zamieszczone przez bertrand236

[B].... Miło spotykać się w Polsce z ludźmi kochającymi Bieszczad, ale jeszcze milej jest spotkać Przyjaciół z Polski w Bieszczadzie…

---

Robert to może w końcu spotkamy się na wspólnej wyprawie w sierpniu w bieszczadzie bo jakoś nie możemy się zgrać na wypad po pyrlandii, roztocze też niewypaliło.

Od 20 sierpnia mam Tam być...

Dzień kolejny…

Rankiem, ale bez przesady wstaję. Po śniadaniu dzwonię do no mniejsza z tym ;) i umawiam się na herbatę. Dojeżdżam do Wielkiej Szosy i kieruję się na północ. Mijam uzbrojone miasto i podążam dalej. Zawsze, kiedy jadę tą drogą po zmroku mam dziwne skojarzenie. Otóż wydaje mi się, że w okolicy bardzo aktywnie działa Ku Klux Klan. Wieczorem nic nie widać innego tylko wielki biały krzyż na wzgórzu i właśnie takie mam skojarzenia. Ale teraz jadę za dnia i tylko tak sobie przypominam… Tuż przed „Sporną kapliczką” skręcam w lewo. Wielka szosa była czarna, a teraz jadę po błocie pośniegowym. Samochodem trochę rzuca. Droga pusta jest. Tędy to i w sezonie niewielu turystów jeździ. Po prawej miejsce po cerkwi i stary cmentarz, a obok malownicza kapliczka sobie stoi. Teraz droga lekko pnie się pod górę. Lepiej się jedzie niż latem, bo dziury śniegiem są zasypane. Chwilę stoję na miejscu widokowym i się napycham widokiem i jadę dalej. Na skrzyżowaniu skręcam w lewo i po kilkudziesięciu metrach parkuję. Jestem na miejscu. Na spotkanie wychodzi pracownik L.P. Jako człek dosyć przyzwoicie znający okolice wskazuje mi miejsca, które warto odwiedzić. Oczekuje również ode mnie porady w materii, na której ja się znam, ale powiedziałem, ze muszę przeprowadzić wizję lokalną. Umawiamy się na wieczór w Ośrodku. Wsiadam do karawanu i zawracam. Jadę drogą na północ. Następna miejscowość, to taka bardzo niezdecydowana jest. Jedno jest pewne: nie jest to Małe, ale już nie wiem czy Wielkie, czy Średnie. I w ogóle, co? Parkuje nieopodal ruin cerkwi i kieruję swoje nogi na południowy wschód. Dlaczego po nogach? Bo nie wiem, czy droga odśnieżona jest i chcę sobie pochodzić. Na początku obszczekują mnie wcale nie Małe psy. Szczęście, że mam kijki w ręce. Pogoda piękna jest. Śnieg pod nogami miło wygrywa swoją melodię. Co stąpnięcie to zimowy dźwięk. Droga odśnieżona i zmarznięta. Ja sobie kroczę nieśpiesznie, ot tak z nogi na nogę i z kijka na kijek. Po drodze mijam rozwalająca się chatę. Może stpn597 przysiadł się do tego ogniska? Ma ją jak znalazł. Chata, czy szopa z roku na rok przedstawia gorszy widok. Cóż niebawem jej nie będzie. W końcu dochodzę do ścieżki, która odbija w lewo lekko pod górę. Tutaj skręcam do celu swojej wędrówki. Od razu zapadam się głęboko w śnieg…. I od razu widzę różne tropy

Super...zawsze chciałam zobaczyć z bliska góry zimą.
Niestety nie było mi to dane,może kiedyś.:)))))

Bertrandzie, z braku okularów a może z przekonania, przeczytałam w tytule Twojego postu "kultowe" zamiast "lutowe".Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe, biorąc pod uwagę, że tym słowem szasta się obecnie bez umiaru. Miło pobyć w chłodku, grzejąc jednocześnie różne części ciała od Twojego ogniska (bez odwracania się tyłem!!!!).Serdeczności.

Lipy już nie ma nad kapliczką. Miesiąc temu ścieli pozostałą odnogę, a i cmentarz na nowo ogrodzono.